Από τον Αλέξανδρο Λαζαρίδη
Μετά τα πρόσφατα γεγονότα σχετικά με το χρέος της Ελλάδας, ακούω να κυκλοφορούν δυο απόψεις. Κυρίαρχο και στις δυο περιπτώσεις είναι ότι οι δανειστές της Ελλάδας δεν αποσκοπούν στο να εισπράξουν σε... ζεστό χρήμα αυτά που έδωσαν και δίνουν και ενδεχομένως (σίγουρα για αρκετό ακόμα χρόνο) θα συνεχίσουν να δίνουν.
Κατά την πρώτη άποψη δανείζοντας την Ελλάδα προσβλέπουν στο πλούσιο υπέδαφος σε πετρελαιοειδή προϊόντα (κ. Φώσκολος), στα σπάνια και πολύτιμα μέταλλα που κρύβονται στο υπέδαφος και στον αρχαιολογικό και οικονομικό πλούτο που κρύβουν τα ελληνικά πελάγη. Στην άποψη αυτή συνηγορεί και το γεγονός ότι εδώ και μια τριακονταετία έδιναν δάνεια στην Ελλάδα χωρίς σχετικά εχέγγυα.
Κατά τη δεύτερη άποψη αποσκοπούν στο να εκμεταλλευτούν στο προσεχές μέλλον, άμεσα τη γεωπολιτική, στρατηγική και καλολογική θέση του θαυμάσιου χώρου διαβίωσης των Ελλήνων.
Οι εξελίξεις αυτές φέρνουν στη μνήμη μου γεγονότα που συνέβησαν πριν περίπου μισό αιώνα. Γνωστός μου, ο κ. Χ., έμενε σε σπίτι που με την ανταλλαγή πληθυσμών περιήλθε στην ιδιοκτησία των γονέων του. Ήταν ένα παλιό διπλό σπίτι. Κάποια εποχή, συστηματικά εμφανίζονταν ένας αγοραστής, ο κ. Α., σχετιζόμενος με κάτοικο της Τουρκίας, που επιμόνως ζητούσε να αγοράσει το ένα μέρος (συγκεκριμένα το ένα) από το διπλό σπίτι. Ο γνωστός μου κατάφερε να πληροφορηθεί ότι οι πρόγονοί του Τούρκοι την καταγωγή) κατοικούσαν το διπλό αυτό σπίτι πριν το 1923. Παρά τις προσπάθειες και τις δελεαστικές προτάσεις του κ. Α., η αγοροπωλησία δεν πραγματοποιήθηκε.
Αργότερα ο ιδιοκτήτης μας κ. Χ. απεφάσισε να δώσει το σπίτι αυτό αντιπαροχή για να κτισθεί πολυκατοικία. Για μερικές μέρες, μέχρι να αρχίσουν οι εργασίες, στα χαλάσματα του σπιτιού έπαιζαν τα παιδιά της γειτονιάς. Θυμάμαι ότι ένα από τα παιδιά αυτά βρήκε ένα πήλινο δοχείο γεμάτο χρυσές λίρες. Λέχθηκε μάλιστα ότι το παιδί αυτό γέμισε τις τσέπες του με σχεδόν όλες τις λίρες και πήγε στο σπίτι του, όπου και τις άδειασε. Κράτησε όμως στην τσέπη του μια-δυο λίρες και γύρισε στο χώρο όπου έπαιζε. Στην αστυνομία, που ήλθε εν τω μεταξύ, με αφέλεια έδειξε ο νεαρός τις δυο λίρες που είχε στην τσέπη του, βεβαιώνοντας ότι μόνο αυτές είχε πάρει. Έτσι εξηγήθηκε η επιμονή του κ. Α. να αγοράσει το σπίτι. ‘Ήξερε ότι έκρυβε ένα θησαυρό.
Ερωτώ με σχετική αφέλεια μήπως οι δανειστές μας παίζουν ανάλογο προς το ρόλο του κ. Α. Μήπως με τα δάνεια που μας δίνουν για να ξοφληθούν προηγούμενα δάνεια, οικοδομούν αριστοτεχνικά ένα νέο μεγαλοπρεπή δούρειο ίππο;
Ο Αλέξανδρος Ν. Λαζαρίδης είναι τ. καθηγητής ΤΕΙ Θεσσαλίας
