Τελείωσε με το ζόρι το λύκειο και μετά από μεγάλη πίεση απ' τους γονείς, γράφτηκε σε μια ιδιωτική σχολή στην πόλη τους. Κάποια στιγμή πήρε το πτυχίο του. Το έριξε σ’ ένα συρτάρι και συνέχισε τη ζωή του, την όχι και τόσο στρωμένη. Παρέες, ποτά, ξενύχτια και τους γονείς να γκρινιάζουν για την άτακτη ζωή του.
Για δουλειά δεν γινόταν λόγος, τον χαρτζιλίκωναν καλά οι γονείς του, αφού είχαν τη δυνατότητα, είχαν δύο μισθούς.
Σ΄ αυτό βέβαια έφταιγε και λίγο η μάνα του. Κάθε φορά που ο πατέρας έκανε λόγο για μια δουλειά όχι στο αντικείμενό του, μια οποιαδήποτε δουλειά, η μάνα αντιδρούσε.
«Το παιδί σπούδασε, δεν θα πάει να γίνει… ντελιβεράς».
«Χαρά στις σπουδές, εδώ υπάρχουν νέοι με δυο και τρία πτυχία πανεπιστημίου και μεταπτυχιακά και δουλεύουν σερβιτόροι ή όπου αλλού» έλεγε ο πατέρας.
Όμως η κυρία Μαρία- αυτό ήταν το όνομα της μάνας του -είχε μεγάλα όνειρα για τον γιο της, άσχετα αν δεν είχε προσόντα. Το πάλευε με διάφορες γνωριμίες όσο μπορούσε. Αλλά ο Γιώργος παρέμενε άνεργος.
Εκεί γύρω στα τριάντα έκανε μια σοβαρή σχέση, με μια αξιόλογη κοπέλα.
Η Σοφία είχε τελειώσει οικονομικό πανεπιστήμιο και μόλις τελείωσε και το μεταπτυχιακό της έπιασε δουλειά σε μια ασφαλιστική εταιρεία. Ώσπου έκανε το μεταπτυχιακό της δούλευε σαν μπέιμπι-σίτερ, σε μια οικογένεια που της είχαν συστήσει. Τελείως διαφορετική η νοοτροπία των δικών της.
«Μ’ αυτήν την κρίση που βιώνει η χώρα μας, δουλειά να είναι και δεν πειράζει που δεν είναι στο αντικείμενό σου». Της έλεγαν. Το κορίτσι τρελά ερωτευμένο με τον Γιώργο δεν λογάριασε τίποτα.
«Θα τον παντρευτώ κι ας είναι άνεργος, δεν πειράζει αφού δουλεύω εγώ. Έπειτα κάποια στιγμή κάτι θα βρεθεί και για εκείνον» είπε.
Όσο κι αν προσπάθησαν οι γονείς να την μεταπείσουν δεν τα κατάφεραν. Στεναχωρήθηκαν πολύ, γιατί δεν θα μπορούσαν κι εκείνοι να βοηθήσουν, με μια μικρή αγροτική σύνταξη που έπαιρναν.
Ο Γιώργος και η Σοφία παντρεύτηκαν ένα κυριακάτικο απόγευμα, με λίγους καλεσμένους και πολλή ευτυχία. Και τα χρόνια κύλησαν, σαν το ποτάμι, σαν τη βροχή που δεν γυρίζουν πίσω. Παιδιά δεν έκαναν, πώς να τα ζήσουν! Οι γονείς του Γιώργου έφυγαν απ’ τη ζωή νωρίς, αλλά έτσι αποφάσισε ο Κύριος. Τα ροζ σύννεφα του έρωτα σιγά-σιγά άρχισαν να διαλύονται. Έμεινε μια κάποια ψυχρότητα και γκρίνια, όχι λίγες φορές.
Ώσπου ζούσαν οι γονείς βοηθούσαν το ζευγάρι όσο μπορούσαν, όμως τώρα τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ. Η Σοφία εξακολουθούσε να δουλεύει σ’ εκείνη την ασφαλιστική εταιρεία, αλλά ο πενιχρός μισθός που έπαιρνε, δεν έφθανε ούτε για τις υποχρεώσεις που έχει ένα σπιτικό, φώτα, νερά, τηλέφωνα… είχαν έρθει σε απόγνωση, ώσπου εκείνος πήρε μια απόφαση.
Ντρεπόταν βέβαια, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Κατέφυγε στον Ιερέα της ενορίας του και ζήτησε βοήθεια.
Με το κεφάλι σκυμμένο και… τσαλακωμένο το αγέρωχο κορμί του μίλησε στον ιερέα «Πάτερ μου θέλουμε τη βοήθειά σας… πεινάμε». Ο Παπά-Δημήτρης όπως πάντα, ήπιος και νηφάλιος, που έχαιρε άκρας εκτιμήσεως απ’ όλους τους ενορίτες, τον γνώριζε καλά. Γνώριζε και τη ζωή του, αλλά έτσι όπως τον είδε τον λυπήθηκε.
Ήρθε στον νου του ο Άσωτος Υιός. Τον πλησίασε και τον χτύπησε στον ώμο.
«Να έρχεσαι κάθε μεσημέρι να παίρνεις φαγητό απ’ τα συσσίτια, που λειτουργούν εδώ και χρόνια, το ξέρεις. Και θα δω τι άλλο μπορώ να κάνω για σας. Και αν μπορείς να βρεις και καμιά δουλίτσα… η δουλειά δεν είναι ντροπή…» του είπε έτσι συμβουλευτικά, όχι αυστηρά.
Ο Γιώργος γονάτισε, του φίλησε τα χέρια, ταπεινώθηκε στο έπακρον, αλλά δεν μετάνιωσε. Έφυγε με ξαλαφρωμένη την ψυχή του. Θα είχαν τουλάχιστον ένα ζεστό πιάτο φαγητό το μεσημέρι.
Από την Καλλίτσα Γκουράβα-Δικτά, συγγραφέα
