Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΕΝΤΑΞΕΙ… Να υποδεχθούμε με γενναιοδωρία τη στροφή του κ. Τσίπρα στον ρεαλισμό, δεν λέω, αλλά οφείλουμε να παραμείνουμε προβληματισμένοι ως προς τη διαφαινόμενη πολιτική του ωρίμανση: Ιδίως, όσο ο ίδιος επιμένει ότι υπέγραψε ένα πρόγραμμα που δεν «πιστεύει», επειδή εκβιάστηκε… Στέλνοντας το μήνυμα στους εκατοντάδες χιλιάδες «αρνητές της πραγματικότητας» ψηφοφόρους του, ότι η υπογραφή της συμφωνίας δεν είναι παρά ένας τακτικός ελιγμός, ώστε η τελική μάχη να δοθεί υπό καλύτερες συνθήκες… Χάθηκε – ακούω από τα χείλη των υποστηρικτών του – η μάχη, αλλά όχι ο πόλεμος!…
ΠΟΙΟΣ αλήθεια είναι ο πόλεμος; Θα μας εξηγήσει κανείς; Μια ρεβάνς του ’89; Ή, μήπως η θρυλούμενη αλλαγή της Ευρώπης, που είχε αποφασίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα γινόταν από της 25ης Ιανουαρίου και μετά, σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα; Και, τι ακριβώς σημαίνει η αποστροφή της ομιλίας του στη Βουλή «είμαι βέβαιος ότι αυτός ο αγώνας θα φέρει καρπούς, η σπορά θα καρποφορήσει στην Ευρώπη»; Ότι, αργά ή γρήγορα, η Ευρώπη που μας ταπείνωσε θ’ αναγκαστεί να μας υποδεχθεί ως ελευθερωτές; Τόση «κρίση παραληρηματικού μεγαλείου» πια; Τόση εμμονή στην άρνηση της πραγματικότητας, ακόμη και την ώρα που η κυβέρνηση μετράει τα κομμάτια της;
Η ΙΣΤΟΡΙΑ της Αριστεράς στην Ελλάδα, δυστυχώς, είναι μια διαρκής άσκηση πεισματικής άρνησης της πραγματικότητας. Μια «αταλάντευτη εμμονή σε μια πραγματικότητα που υπάρχει μόνο στη φαντασία της» όπως υπογραμμίζει χαρακτηριστικά ο Τάκης Λαζαρίδης, συγγραφέας του βιβλίου «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι». Εμβληματική μορφή της Αριστεράς ο ίδιος (καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη, αλλά η θανατική ποινή που του επεβλήθη, μετατράπηκε σε ισόβια λόγω του νεαρού της ηλικίας του), πέρασε δεκαετίες στη φυλακή και συνέγραψε το πλέον αυτοκριτικό βιβλίο για την ιστορία της ελληνικής Αριστεράς… Θαρραλέο όσο και του Χρόνη Μίσσιου («Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς»), που επειδή λοιδορήθηκε από τους αμετανόητους εκπροσώπους της αρτηριοσκλήρωσης, συνοδεύτηκε από ένα δεύτερο βιβλίο με τον τίτλο «Αναγκαστική προσγείωση» που γράφτηκε για ν’ απαντήσει στα ερωτηματικά που δημιούργησε το πρώτο…
ΣΤΙΣ 19 Φεβρουαρίου του 2015 – μια μέρα δηλαδή, πριν ο large Βαρουφάκης υπογράψει την πρώτη συμφωνία με τους δανειστές, δηλώνοντας ότι «δεν θέλουμε χρήματα» - ο Τάκης Λαζαρίδης σε μια ανοιχτή επιστολή προς τον πρόεδρο και τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (*), θυμίζει το «προπατορικό αμάρτημα» της Αριστεράς, το διαρκές μοιραίο λάθος της, την πεισματική άρνηση της πραγματικότητας, μέσα από τρία «χτυπητά παραδείγματα» της ιστορίας της:
* Το 1930 το ΚΚΕ είναι μικρό και αδύναμο, η επιρροή του ασήμαντη, τα μέλη του μετά βίας φτάνουν τα 1.500 σε όλη την Ελλάδα. Κι όμως, αυτήν ακριβώς την εποχή, οι ηγέτες του ρίχνουν το βαρύγδουπο όσο και κωμικό σύνθημα «γενική κινητοποίηση του προλεταριάτου και των φτωχών εργαζομένων στρωμάτων της αγροτιάς… Οργάνωση και προπαρασκευή της γενικής πολιτικής απεργίας, των ενόπλων διαδηλώσεων και των καθόδων στις πόλεις των φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς». («Ριζοσπάστης» 30-3-1930). Γενική πολιτική απεργία, λοιπόν, και ένοπλες διαδηλώσεις για την «εγκαθίδρυση της εργατοαγροτικής κυβέρνησης» και την ίδρυση της «Βαλκανικής Σοβιετικής Ομοσπονδίας» το 1930! Στα σύννεφα ζούσαν; Τους έλειπε εντελώς η αίσθηση του γελοίου;
* Το δεύτερο παράδειγμα έρχεται από τον εμφύλιο. Τον Σεπτέμβρη του 1947 και ενώ κορυφώνεται ο εμφύλιος, συνέρχεται κάπου στη Γιουγκοσλαβία η Γ΄ Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ η οποία και παίρνει δύο «ιστορικές» αποφάσεις (το λεγόμενο επιχειρησιακό σχέδιο «Λίμνες»). Πρώτον, να αυξηθεί η δύναμη του «Δημ. Στρατού» σε 60.000 άνδρες και, δεύτερον, να καταληφθεί η Θεσσαλονίκη προκειμένου να καταστεί πρωτεύουσα των περιοχών της Β. Ελλάδας που θα απελευθέρωνε ο «Δημ. Στρατός». Η συνέχεια είναι γνωστή. Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες, παρά τη βίαιη στρατολογία, η δύναμη του «Δημ. Στρατού» δεν ξεπέρασε ποτέ τους 30.000 μαχητές με τελικό αποτέλεσμα την τραγική έλλειψη εφεδρειών και την ήττα. Όσο για τη Θεσσαλονίκη δεν καταλήφθηκε ποτέ αφού δεν ήταν δυνατό να καταληφθεί και πολύ περισσότερο να κρατηθεί με τα «τουφεκάκια» του «Δημ. Στρατού», όταν ο κυβερνητικός στρατός διέθετε κανόνια, τανκς, πολεμικό στόλο και αεροπορία. Δάκρυα λοιπόν και αίμα, αθώο αίμα ελληνικό, απλώς και μόνο γιατί οι ηγέτες της Αριστεράς ζούσαν στο δικό τους κόσμο, εντελώς ξεκομμένοι από τη ζώσα πραγματικότητα.
* Το τρίτο παράδειγμα μας το προσφέρει η δικτατορία των συνταγματαρχών. Ακόμα και την παραμονή του πραξικοπήματος οι ηγέτες της Αριστεράς διεκήρυσσαν σε όλους τους τόνους ότι πραξικόπημα δεν γίνεται κι αν επιχειρηθεί θα συντριβεί γιατί «ο λαός θα ξεσηκωθεί, θα κατέβει στους δρόμους, θα εξεγερθεί, θα αντισταθεί, θα, θα, θα…». Πιστεύοντας και οι ίδιοι στα λόγια τους, αφού είπαν όλα αυτά τα τρανταχτά και ωραία, πήγαν ήσυχοι και ξένοιαστοι να κοιμηθούν στα σπίτια τους με αποτέλεσμα να πιαστούν, κυριολεκτικά, στον ύπνο… Η συνέχεια είναι επίσης γνωστή. Κανένας λαός δεν ξεσηκώθηκε, το πραξικόπημα κυριάρχησε σχεδόν αναίμακτα, κράτησε εφτά χρόνια και κανείς δεν ξέρει πόσα χρόνια θα κρατούσε ακόμα αν δεν μεσολαβούσε η κυπριακή τραγωδία.
Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ της …«σκληρής διαπραγμάτευσης» της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης, δεν αποτελεί παρά ένα ακόμη επεισόδιο στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς που χάθηκε και πάλι μέσα στις φαντασιώσεις της… Από τις οποίες δυστυχώς δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί, ούτε την επομένη μιας ακόμη «αναγκαστικής προσγείωσης» και μιλάει για τακτικούς ελιγμούς και πράσινα άλογα…
* ATHENS VOICE 19/2/2015
