Ιδιαίτερα δε, όταν αυτά αντικατοπτρίζουν τη θύμηση αγαπημένων ανθρώπων ή αντανακλούν τη θρησκευτική ευαισθησία αυτών που τα δημιούργησαν και τα πιστεύουν. Ένα τέτοιο αίσθημα μου προκάλεσε το νέο κρούσμα βανδαλισμού, του μνημείου του παλιού εβραϊκού νεκροταφείου, που σημειώθηκε στον χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Για όλους εμάς τους Έλληνες χριστιανούς, αυτές οι πράξεις αποτροπιασμού, φέρνουν στη μνήμη μας παρόμοιες εικόνες και μνήμες από αντίστοιχες καταστροφές σε νεκροταφεία της Κωνσταντινούπολης.
Εκεί πάλι, κάποιοι «γενναίοι», από την άλλη μεριά του Αιγαίου, κατά καιρούς τα έβαλαν με τους μαρμάρινους σταυρούς, καταστρέφοντας τα μνημεία και την ειρήνη των κοιμωμένων και των οικείων τους, νομίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα επιδείκνυαν τη γενναιότητά τους. Κάπως έτσι φαντάζομαι σκέφτηκαν και ενήργησαν αυτοί οι γενναίοι του βορρά, στον ιερό αυτό χώρο των Ελλήνων εβραίων.
Γιατί, όλοι αυτοί οι χώροι, είναι ιεροί για όλους τους ανθρώπους, ασχέτως θρησκείας. Ο σεβασμός των χώρων λατρείας της οποιασδήποτε θρησκείας, δείχνει μέσα στο πέρασμα της ιστορίας ανά τους αιώνες, όχι μόνο το επίπεδο της παιδείας και του πολιτισμού των λαών, αλλά και τη θρησκευτικότητα του καθενός από εμάς. Και αυτό είναι καταγεγραμμένο στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.
Ο Μέγας Αλέξανδρος αν και βρισκόταν σε θέση ισχύος, σεβάστηκε και τίμησε τους θεούς και τα ιερά των Αιγυπτίων και των Περσών παρόλο που πίστευε σε άλλους θεούς. Οι Αθηναίοι με το μνημείο που είχαν αφιερωμένο στον «Άγνωστο Θεό» έδειχναν έτσι τη διαφορετικότητα που πρέπει να είναι σεβαστή. Αλλά και μέσα στη χριστιανική θρησκεία από τα λόγια του Ιησού για την αγάπη σε όλους τους ανθρώπους με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη και όχι μόνο, γίνεται κατανοητό.
Δεν γνωρίζω ποιος ή ποιοι το έκαναν και από ποια κίνητρα οδηγήθηκαν. Δεν έχει σημασία αν εγώ προσωπικά καταδικάζω αυτές τις ενέργειες. Θα πρέπει οι ίδιοι να αισθανθούν ότι τα φαινόμενα φυλετικού ή θρησκευτικού μίσους, τυφλής βίας και καταστροφών δεν βγάζουν πουθενά. Το μόνο που μπορεί να κερδίσουν από την αντανάκλαση των πράξεών τους είναι το επίθετο «βάνδαλος» και τίποτε περισσότερο!
Από τον κ. Δημ. Δραγανιδάκη
(*) Ο κ. Δημ. Δραγανιδάκης είναι δάσκαλος
