Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Είπαμε να μην το ζήσουμε αλλά, «ΟΧΙ», μπορεί και «ΝΑΙ», το ζήσαμε για μία ακόμη φορά.
Πώς έρχεται το «ΝΑΙ» και γίνεται «ΟΧΙ» και πώς έρχεται το «ΟΧΙ» και γίνεται «ΝΑΙ»; Είναι να απορεί κανείς. Ποσώς εφόσον ζει στην Ελλάδα του σήμερα.
Για να το πιάσουμε από την αρχή. Λοιπόν: κατ’ αρχάς το «περήφανο ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος χάθηκε στην πολιτική …μετάφραση και έγινε ένα ωραιότατο «ΝΑΙ» σε πιο σκληρά μέτρα, διότι κατά βάσιν είπαμε «ΟΧΙ» στα προηγούμενα επειδή δεν ήταν αρκετά σκληρά και δεν μας άρεσαν. (Αυτός θα έπρεπε τουλάχιστον να το εκτιμά ο Σόιμπλε αλλά μπα!). Στη συνέχεια για να περάσουν τα προαπαιτούμενα των δανειστών, μπας και αποκατασταθεί στο ελάχιστο η ελληνική αξιοπιστία είχαμε τις εξής «μανούβρες» εντός Βουλής: Ο ΣΥΡΙΖΑ που έλεγε «ΟΧΙ» στα μέτρα και μάλιστα έκανε και δημοψήφισμα γι΄ αυτό (τουλάχιστον αυτή η δικαιολογία προβλήθηκε για το δημοψήφισμα), τώρα ψήφισε «ΝΑΙ» σε ακόμη πιο σκληρά, τα σκληρότερα ever μέτρα που ψηφίστηκαν ποτέ στο πλαίσιο των μνημονίων και βεβαίως, έπεται συνέχεια. Ο ίδιος ο Α. Τσίπρας «παρακαλούσε» τους βουλευτές του να πουν «ναι» και για προχωρήσει το θέμα της συμφωνίας αλλά και για να μην πέσει η Κυβέρνηση, η οποία μετά την προχθεσινή ψηφοφορία στέκεται πλέον στο ένα πόδι σαν πελεκάνος. Είπε όλος ο ΣΥΡΙΖΑ «ΝΑΙ» στα μέτρα; ΟΟΟΧΙ! Είπαν αρκετοί αλλά μετράει κοντά σαράντα απώλειες από τους οποίους οι περισσότεροι είπαν «ΟΧΙ» και μερικοί έδωσαν το παρών. Και τέλος πάντων αυτό μπορούμε και να το καταλάβουμε ως έναν βαθμό. Το να γυρίζουν όμως την πλάτη στον Τσίπρα στην πιο δύσκολή του στιγμή και από πάνω να λένε «ψηφίζουμε «όχι» αλλά στηρίζουμε την Κυβέρνηση» τι είδους επιχείρημα είναι; Δηλαδή τι; Ψηφίζουν ό,τι τους αρέσει και τους εξυπηρετεί και κατά τα λοιπά αφήνουν άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα; Κι αφού εν πάση περιπτώσει είτε έτσι είτε αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε την «παρθενία» του και είναι πλέον ένα «μνημονιακό» κόμμα και μάλιστα με τη βούλα (δεν είναι «α λα καρτ μνημονιακή αυτή η Κυβέρνηση» όπως «α λα καρτ θέλουν να ψηφίζουν τα νομοσχέδια), γιατί δεν παραιτούνται να δώσουν τις έδρες σε άλλους πρόθυμους να στηρίξουν την πολιτική της Κυβέρνησης και να διευκολύνουν και τον Α Τσίπρα;
Επίσης οι ΑΝΕΛ «σούμπιτοι» ψήφισαν «ναι»!
Ο φανατικός του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα Πάνος Καμμένος και οι συν αυτώ βουλευτές είπαν «ΝΑΙ». Και καλά που το είπαν δηλαδή και κρατήθηκε η Κυβέρνηση διότι με τόσες διαρροές από τον ΣΥΡΙΖΑ αν δεν ψήφιζαν και αυτοί η κατάσταση δεν σωζόταν με τίποτα, όσο και να κάνουν τα στραβά μάτια τα κόμματα της αντιπολίτευσης που δεν θέτουν θέμα δεδηλωμένης γιατί δεν είναι η ώρα να τεθούν τέτοιου είδους ζητήματα.
Η Χρυσή Αυγή επίσης ψήφισε «ΟΧΙ».
Έσπασε δηλαδή η «συμμαχία» του δημοψηφίσματος όπου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-Χρυσή Αυγή λέγανε «ΟΧΙ». Όχι ότι περιμέναμε να ψηφίσει και κάτι άλλο αλλά, έτσι το λέμε για να συμπληρώνεται το παζλ.
Το μέτωπο του «ΝΑΙ» αρραγές!
«ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα, «ΝΑΙ» και χθες στην ψηφοφορία στη Βουλή από όλους τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Άλλωστε αν δεν ήταν και αυτοί να ψηφίσουν «ΝΑΙ» θα μας είχε πάρει το ποτάμι κανονικά διότι προφανώς δεν θα πέρναγε από τη Βουλή το θεματάκι που μας καίει.
Το είπε βέβαια ο απολαυστικός Μεϊμαράκης (με το ιδιότυπο χιούμορ του) να μην νομίζει ο Α. Τσίπρας ότι τους πιάνει… κορόιδα. Δηλαδή να ψηφίζουν «ΝΑΙ» οι βουλευτές της αντιπολίτευσης για μία συμφωνία που φέρει τις υπογραφές Τσίπρα-Καμμένου, λόγω ανωτέρας εθνικής βίας, και οι βουλευτές τους ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζουν «ΟΧΙ» οπότε δεν τους βολεύει, διότι αυτό δεν θα διαρκέσει και στο διηνεκές. Είναι μία ακόμη κρίσιμη ψηφοφορία μπροστά από την ερχόμενη εβδομάδα που θα συναινέσουν και πάλι αλλά… Αλλά από κει και πέρα που έρχονται οι εφαρμοστικοί νόμοι θα αλλάξουν τα… γράμματα.
Καλά το ΚΚΕ δεν αποτελεί καν θέμα συζήτησης.
Διότι εντάξει η μόνη μετατόπιση που μπορεί να του καταλογίσει κανείς σε σχέση με το περίφημο δημοψήφισμα είναι ότι από δυο «ΟΧΙ» που έλεγε τότε (…ξεχνώντας ότι δυο αρνήσεις κάνουν μία κατάφαση) τώρα περιορίστηκε στο ένα. Χωρίς εκπλήξεις.
Τώρα, τι το παράλογο έχουμε στη νέα κατάσταση;
Έχουμε μία Κυβέρνηση η οποία: έχει μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στη Βουλή αλλά δεν έχει… πλειοψηφία και βασίζεται στις ψήφους της αντιπολίτευσης για να πορευτεί! Τουλάχιστον όχι πλειοψηφία στην οποία μπορεί να βασίζεται. Διότι αν ο καθένας ψηφίζει όποτε και ό,τι του αρέσει ο Τσίπρας θα πρέπει να κυκλοφορεί με ένα τεφτέρι στο χέρι και να κάνει υπολογισμούς.
Κατόπιν τούτου όσο και να λέει ο Α. Τσίπρας ότι δεν έχει την πρόθεση να δραπετεύσει ατυχώς, οι εκλογές είναι μονόδρομος. Και λέμε «ατυχώς» διότι «όλα τα ‘χει η Μαριορή (η Ελλάδα) οι εκλογές της λείπανε».
Από την άλλη βεβαίως και τα κόμματα της αντιπολίτευσης ναι μεν στηρίζουν με την ψήφο τους αλλά, όπως μπορεί εύλογα να αντιληφθεί κανείς δεν έχουν καμία πρόθεση να συμμετάσχουν σε μία κυβέρνηση υπό τον Α. Τσίπρα και να σηκώσουν και μέσω κυβέρνησης ένα πολιτικό κόστος το οποίο ανήκει στον ίδιο. Ο καθένας αναλαμβάνει τα πολιτικά του κόστη και… κοστολογείται εν συνεχεία γι’ αυτά από τον λαό.
Άρα η μόνη πιθανή εκδοχή για να γλιτώσουμε άμεσα τις εκλογές θα ήταν να συγκροτηθεί μία κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» χωρίς τον Α. Τσίπρα μέχρι να ομαλοποιηθούν τα πράγματα και μετά με ηρεμία και νηφαλιότητα να πάμε σε εκλογές.
Εφόσον όμως δεν επιλέγεται, μια τέτοια λύση, όσοι ανασχηματισμοί και να γίνουν οι εκλογές είναι αναπόφευκτες, διότι απλούστατα δεν μπορεί να λειτουργήσει επί μακρόν μια κυβέρνηση με α λα καρτ κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Απλά θα πρέπει να κλείσει η συμφωνία που θέλει κάνα μήνα και βάλε αν όλα πάνε καλά, και εν συνεχεία μα θα ‘ναι τον Σεπτέμβριο, μα θα ‘ναι τον Οκτώβριο θα πάμε στις κάλπες.
Ο κύβος ερρίφθη κατά την προχθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή.
Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι ζούμε την εποχή του παραλόγου.
Το «παράλογο» βαπτίζεται «λογικό», το «λογικό» λογίζεται από πολλούς ως «παράλογο» και επιστρέφει εκ νέου ως «λογικό» ανάλογα με τις εξελίξεις. Το «θέατρο του παραλόγου» σε όλο το ελληνικό του μεγαλείο.
