Kατοχυρώνει στη γείτονα σε ανώτατο θεσμικό επίπεδο Κράτους, όχι περιφέρειας, τον όρο Μακεδονία, ενώ η “Βόρεια Μακεδονία” παραπέμπει ελάχιστα στον περίφημο γεωγραφικό προσδιορισμό και περισσότερο δίνει την εντύπωση του ανολοκλήρωτου. Δεν επιδιώχθηκε πολιτική συναίνεση. Tο αντίθετο. Σε εθνικά θέματα έγινε ποτέ αιτία ματαίωσης αντίθεση πολιτικού φορέα; Θα είχαμε καλύτερη συμφωνία, αν υπήρχε συνεννόηση; Αντίθεση εκδηλώθηκε καθολικά από τον απλό λαό, καλλιτέχνες, συλλόγους, επιστημονικούς φορείς, λ.χ. οι Δικηγορικοί Σύλλογοι, ειδικά για τη διαδικασία, ειρηνικά σε δύο τεράστια συλλαλητήρια. Το τρίτο διαλύθηκε μετά από προφανώς προσχεδιασμένα επεισόδια. Δεχθήκαμε επώνυμα καταγγελίες ότι καταδιώκονταν με δακρυγόνα μακριά από επεισόδια αμέτοχοι γονείς με ανήλικα παιδιά. Κάποιους, μετά από επεισόδια, τους επιστρέφουν με περιπολικά- μαγκιά τους! Τα ανήλικα όμως να πνιγούν! Κράτος δικαίου! Πολλά, κεντρικά διοχετευμένα, ειπώθηκαν υπέρ και κορυφώθηκαν με κραυγές για μίσος, σκοταδισμό, πόλεμο και ειρήνη. Κι όχι μόνο. Προ ημερών στο ραδιόφωνο, πρώτο πρόγραμμα, γνωστός από τα ΜΜΕ καθηγητής Ιστορίας ισχυρίστηκε ότι οι “χειρότεροι”- sic αντιδρώντες είναι οι σημερινοί κάτοικοι της Μακεδονίας, απόγονοι προσφύγων της Μικράς Ασίας, επειδή οι πρόσφυγες, τον προηγούμενο αιώνα, όταν “κλήθηκαν” να “επιλέξουν” μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας ή Σερβίας κ.α., τάχθηκαν υπέρ της μη διαίρεσης, για να μην υποστούν κι άλλα δεινά, για να επιβιώσουν με τις τρέχουσες καλύτερες συνθήκες. Λόγω συμφέροντος δηλαδή. Ακολούθησαν οι απαράδεκτες δηλώσεις πρώην υπουργού Παιδείας περί κατοίκων Μακεδονίας, στο ίδιο πνεύμα. Απαράδεκτη, άδικη, αντιστόρητη, προσβλητική και προβληματική άποψη, αν και τα έχουν ξαναπεί και για το 1821. Στη Μακεδονία και στην Ελλάδα δεν ζουν μόνο πρόσφυγες ή αλλοεθνείς. Η Ιστορία και η πραγματικότητα δεν ξεκινά το 1917, το 1922 ή το 1821 ούτε περιορίζεται στις νοητικές κατασκευές που επιτρέπουν σκοπιμότητες, πάθη ή συμφέροντα. Οι Μακεδόνες, ο Ελληνισμός, με αγώνα κράτησαν συνείδηση και κάποτε το δικαίωμα να ορίζουν τον τόπο, τον εαυτό και την εθνική κληρονομιά τους. Μπορεί κατά καιρούς να λιγόστεψαν, συχνά τίμημα αίματος γι' αυτό που ήταν, μπορεί κι άλλους να φιλοξένησαν ή να συμβίωσαν, αλλά δεν χάθηκαν, όπως δεν χάθηκαν οι ξεχασμένοι βορειοηπειρώτες μας. Κρατούν για χιλιετίες γλώσσα, ήθη, έθιμα, θρησκεία, λαϊκή παράδοση. Θαυμάζουμε σήμερα λ.χ. στα χωριά μας τα καλοκαίρια Εκκλησίες, αγιογραφίες, μνημεία από τα χρόνια της σκλαβιάς, του Βυζαντίου ή νωρίτερα. Ποιους χορούς χορεύουμε, ποια δημοτικά τραγουδάμε; Πόσους αγωνιστές, μάρτυρες, δασκάλους, καλλιτέχνες και επιστήμονες όλων των καιρών έχουμε καύχημα; Η άποψη αρνείται την ταυτότητα και την ιστορική συνέχειά μας. Εξίσου απαράδεκτη είναι για τους πρόσφυγες της Μ. Ασίας. Τους καταδέχεται λίγο πολύ υπηκόους υπό σημαία ευκαιρίας. Πώς τολμά; Αυτούς που ενώ μεγαλούργησαν επί χιλιετίες, στο τέλος υπήκοοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας, σφαγιάστηκαν επειδή ήταν Έλληνες ορθόδοξοι. Και ξανά θα βλάσταιναν, αν διπλά διωγμένοι από το τουρκικό και το ηττημένο ελληνικό κράτος, δεν εκδιώκονταν. Οι πρόσφυγες, των οποίων το βιοτικό επίπεδο ξεπερνούσε το μέσο ευρωπαϊκό, πολλώ δε μάλλον των προγόνων μας, παρά τα δεινά, ήξεραν πολύ καλά πού ήρθαν, στην πατρίδα τους, όχι σε μια κάποια όμορη χώρα. Υποστήριξε ο κ. Καθηγητής ότι το επίπεδο των πολιτικών μας είναι το χαμηλότερο δεκαετιών. Προσθέτω ότι συμβαδίζει με το επίπεδο των πνευματικών μας ταγών. Εξάλλου από τέτοιους πολιτικούς δεν καταδέχονται ρυθμίσεις για την επιστήμη τους; Αυτό δεν γράφει το άρθρο 8 της Συμφωνίας; Πρέπει να δοθεί στη συμφωνία, με την ψήφιση, μια ευκαιρία “έντιμης” εφαρμογής, ας πούμε τελολογικής διορθωτικής ερμηνευτικής παρέμβασης; Μα ήδη δεν εφαρμόζεται (πολύ φιλόδοξο, αλήθεια, μια χώρα που δεν ασκεί κυριαρχία στο έδαφός της να θέλει να ελέγχει το Σύνταγμα και την πολιτική άλλης χώρας ή τις εκφράσεις του κ. Ζάεφ) ούτε εφαρμόστηκε στο ανάλογο μέρος. Γι' αυτό αντιδρούμε. Γιατί δημιουργεί περισσότερα ζητήματα, απ' όσα δήθεν επιλύει- αν επιλύει κάποιο προς όφελός μας. Γιατί απειλεί ευθέως την ειρήνη στην περιοχή, παρά τα κατευθυνόμενα αντίθετα συνθήματα, ώστε το ζήτημα δεν είναι αν, αλλά προς ποια κατεύθυνση θα αλλάξει.
* Από τον Χρήστο Παπαϊωάννου, δικηγόρο, πρόεδρο στον Σύλλογο Πολυτέκνων Λαρίσης και Περιχώρων
