Οι διάλογοι των ηθοποιών διακρίνονται για την απλότητα και τη λιτότητά τους, που σου δίνουν την αίσθηση οικείων προσώπων, ενώ παράλληλα η ήρεμη συναισθηματική κατάσταση, που διακρίνει την εσωτερικότητα των ηθοποιών, πλάθουν τους χαρακτήρες εκείνους που επιδιώκει ο σκηνοθέτης.
Ο Ερλ (Κλιντ Ιστγουντ) απομακρυσμένος για πολλά χρόνια από την οικογένειά του, τη γυναίκα του, την κόρη του και την εγγονή του, ζούσε μόνος του καλλιεργώντας τα αγαπημένα του λουλούδια.
Όταν μετά την οικονομική του καταστροφή προσπάθησε να προσεγγίσει την οικογένειά του και εκείνη τον απέρριψε, αποφάσισε να αγωνιστεί για να κερδίσει την οικογένειά του, έστω και παράνομα, μεταφέροντας φορτία με ναρκωτικά.
Για τον λόγο αυτό, όταν του τηλεφώνησε η εγγονή του ότι η γιαγιά της είναι βαριά άρρωστη, δεν δίστασε να διακόψει το ταξίδι της μεταφοράς του παράνομου φορτίου, που έπρεπε να παραδώσει σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο για να βρεθεί πλάι στη γυναίκα του.
Συγκλονιστική η εικόνα με τον διάλογο του χωρισμένου ζευγαριού, που ένιωθες σε κάθε τους λέξη την ψυχική τους προσέγγιση, αναπολώντας αναμνήσεις.
Συγκλονιστική η εικόνα της ετοιμοθάνατης, που έβλεπες στο χλωμό της πρόσωπο ένα απαλό χαμόγελο, σαν χάδι, σαν φτερούγισμα, σαν ένα δείλι που 'γερνε στερνά στην αγκαλιά του αγαπημένου της.
Ποιος δεν δάκρυσε με τον Ερλ να κρατά το χέρι της ετοιμοθάνατης γυναίκας του κοιτώντας την στα μάτια; Ποιος δεν δάκρυσε βλέποντας δυο ψυχές ξεχασμένες στην άκρη του κόσμου, περιμένοντας το τελευταίο νυχτερινό τρένο;
Αυτόν τον τύπο του ανθρώπου σκιαγράφησε ο σκηνοθέτης. Έναν άνθρωπο απλό, ήρεμο σαν τη σιωπηλή ροή του ποταμιού, όπως εξάλλου φάνηκε και στη σύντομη συνομιλία του με τον νεαρό αστυνομικό διώκτη του, που δεν γνώριζε.
Τον κοίταξε στα μάτια και του έδωσε απλές συμβουλές αγάπης και στοργής για την οικογένειά του.
Η αγάπη του Ερλ για την οικογένεια δεν εκδηλώνεται με συναισθηματικές κορυφώσεις και κραυγαλέες εξάρσεις. Αντίθετα, κυλάει ήρεμα με μια έκφραση απέριττης αγάπης και τρυφερότητας.
Εκεί βασίζεται εξάλλου και η σκηνοθετική μαγεία του Κλιντ Ιστγουντ.
Όλες οι εικόνες είναι δοσμένες με απλότητα και λιτότητα και με ήρεμο εσωτερικό ρυθμό.
Η μόνη ίσως εξαίρεση στην όλη παρουσία του έργου ήταν η προβολή της αισθησιακής χλιδάτης ζωής των ανθρώπων του καρτέλ.
Με λίγα λόγια ο Κλιντ Ιστγουντ είναι ο σκηνοθέτης εκείνος που μιλά στις καρδιές των ανθρώπων χωρίς να φωνάζει.
* Από τον Αστέριο Καζλάρη
