ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ «έκαστος στο είδος του» - αναλόγως των ικανοτήτων και της αποτελεσματικότητας - εάν ετηρείτο, σε ένα κράτος του οποίου η δημόσια διοίκηση καμία εξάρτηση δεν θα είχε από κυβερνήσεις και κόμματα, τότε σίγουρα δεν θα είχαμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού και θα είχαμε εξασφαλίσει την αξιοπιστία μας μεταξύ των εταίρων στο εξωτερικό. Αλλά σ’ αυτή τη χώρα συνέβη το εντελώς αντίθετο. Ο κομματισμός και η προώθηση της αναξιοκρατίας κυριάρχησαν στο ελλαδικό στερέωμα και έπληξαν βαθειά μέχρι το μεδούλι την κοινωνία, η οποία δεν είναι άμοιρη ευθυνών καθώς ποικιλοτρόπως ανέχθηκε και ανέχεται ακόμα αυτή τη βλαπτική, για την ίδια, κατάσταση.
ΗΘΟΠΟΙΟΙ και βιβλιοπώλες γίνονταν υπουργοί, γιατροί υπηρετούσαν την παιδεία και καθηγητές την υγεία, οικονομολόγοι τη δημόσια τάξη, αστυνομικοί και αποτυχημένοι πολιτευτές την εθνική άμυνα, φαρμακοποιοί γίνονταν νομάρχες και δικηγόροι περιφερειάρχες. Νοσηλευτές ή αθλητές γίνονταν διπλωμάτες. Τα δημόσια έργα τα αναλάμβαναν καναλάρχες και δημοσιογράφοι γίνονταν... υπουργοί! Παρουσιάστριες και καθαρίστριες, μοντέλα και ποδοσφαιριστές έπιαναν θέσεις στα έδρανα του κοινοβουλίου, ενίοτε δε, αν η κορμοστασιά τους το... καθόριζε, γίνονταν γενικοί γραμματεις, ακόμα και... υπουργοί!
ΣΤΕΚΟΜΑΙ τελευταία στην τοποθέτηση του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, στην (πολιτική) θέση του υπουργού Εθνικής Αμύνης. Και θυμάμαι, καθώς γνώρισα τους περισσότερους από αυτούς τους στρατηγούς (όλοι πέρασαν από την 1η Στρατιά στη Λάρισα και από το γραφείο στην «Ε») πόσοι και πόσοι άριστοι αξιωματικοί, αξιόμαχοι νέοι και «κομάντο» ξηλώθηκαν από την πολιτική ηγεσία, για να μεταπηδήσουν στις θέσεις αυτές, να προκριθούν οι αρεστοί, εκείνοι δηλαδή που «δεν θα διαφωνούσαν σε τίποτα με την εκάστοτε κυβέρνηση»...
ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΥΘΗΚΑΝ έτσι, άνδρες ικανοί και σε μικρή ηλικία, που είχαν συγκεντρώσει το μέγιστο της εμπειρίας για να διαχειριστούν κρίσεις, απειλές και προκλήσεις, άριστοι γνώστες των δυνατοτήτων ή των αδυναμιών της χώρας, όσον αφορά στη διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας. Πήγαν σπίτι τους ικανοί άνθρωποι για να προαχθούν οι βολικοί. Παντού αυτό. Στον στρατό, στην αεροπορία, στην αστυνομία, στην πυροσβεστική.
ΜΕ την ασφάλεια των πολιτών όμως και την εδαφική ακεραιότητα δεν παίζουμε πολιτικά παιχνίδια. Οι τοποθετήσεις αρχηγών των ενόπλων δυνάμεων ακόμα και των σωμάτων ασφαλείας, δεν θα πρέπει να γίνονται με κομματικά κριτήρια και προ πάντων ποτέ από την εκάστοτε κυβέρνηση. Ούτε βεβαίως με κομματικά βιογραφικά και... ανεξερεύνητα διδακτορικά. Άλλος τρόπος πρέπει να βρεθεί. Που θα εγγυάται την εκπαίδευση και την καταλληλότητα ιδιαίτερα στη διαχείρηση των κρίσεων που ξεφεύγουν από τα όρια της πολιτικής διπλωματίας. Ελπίζω ο καινούργιος υπουργός Άμυνας να τα διαθέτει όλα αυτά.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ στην Ελλάδα της αναξιοκρατίας, της μίζας, της αρπαχτής και του ρουσφετιού υπήρξαν αναρίθμητες περιπτώσεις στελεχών που ηγήθηκαν στρατιωτικών σχηματισμών, στρατηγών πτεράρχων και ναυάρχων οι οποίοι είχαν εκπαίδευση περισσότερη μάλλον στη διαχείρηση... δεξιώσεων και παρελάσεων! Σχεδόν οι περισσότεροι εξ ημών άρενες, έχουμε μια σχετική έστω μικρή γνώμη, καθώς στη στρατιωτική θητεία, είδαμε διοικητές, ανώτερους και κατώτερους αξιωματικούς, που είχαν (ή δεν είχαν) τα προσόντα να διαχειριστούν την ασφάλεια των πολιτών και την ασφάλεια των συνόρων. Θέλω να ελπίζω ότι σε όλους τους τομείς διαχείρισης της ποιότητας ζωής των πολιτών, όσοι έχουν αναλάβει θέσεις ευθύνης, κάποτε θα πρέπει να προτάσσουν την ικανότητά τους, την οποία δεν θα δεσμεύουν τα κομματικά συμφέροντα. Και μόνο αυτήν...
Από τον Xρήστο Τσαντήλα
