Αναπηδά συχνά το προαιώνιο ορμέμφυτο του αρπακτικού, που δίνει το παρών μετά την καταστροφή. Και όχι μόνον. Δεν είναι μονάχα οι κλέφτες του καθημερινού Αστυνομικού Δελτίου. Αυτοί τουλάχιστον διώκονται και συχνά συλλαμβάνονται και καταδικάζονται. Θα μπορούσε ακόμα να πει γι’ αυτούς κάποιος, ότι έχουν σαν κίνητρο την πείνα και τη δυστυχία.
Ύαινες και λύκοι είναι εκείνοι, που εκμεταλλεύονται τη δυστυχία των θυμάτων, εκείνων που πλήττονται, από καιρικές συνθήκες ή βιβλικές καταστροφές. Όταν στην Αθήνα π.χ. οι μπαχαλάκηδες κατέστρεφαν με πέτρες και μολότοφ τα καταστήματα, μπούκαραν στη συνέχεια σαν θηριώδη όρνια και πλιατσικολογούσαν τα εμπορεύματα, που το θύμα δημιούργησε με πόνο και αίμα. Ρούχα, υποδήματα, ηλεκτρικά είδη, κοσμήματα ή ό, τι άλλο γίνονταν ανάρπαστα. Αυτό δεν αποκρίνεται σε καμιά ιδεολογία. Απλούστατα είναι το θλιβερό ορμέμφυτο της κλεψιάς και του πλιάτσικου, που λουφάζει σε κάποια γωνιά του υποσυνείδητου και εκδηλώνεται, σαν σύμπτωμα, σε ορισμένες καταστάσεις. Φανερώνουν όχι μόνον την καταστροφική μανία, αλλά και το αμόκ της δήωσης και της αρπαγής. Της διπλής τραγωδίας.
Δεν είναι μακριά, η τραγωδία, η βιβλική καταστροφή των κατοίκων της Μάνδρας. Θύματα της εκάστοτε κυβερνητικής αβελτηρίας όταν μοιρολογώντας πάνω από το πνιγμένα από νερό και λάσπη σπίτια τους, είχαν τον φόβο των αδίστακτων ληστών. Ξενυχτούσαν νύχτες ολόκληρες, να φυλάγουν το βίο τους.
Τα φαινόμενα είναι διαχρονικά, αφού ταυτίζονται με την ανθρώπινη φύση. Θυμάμαι όταν έμπαιναν οι Γερμανοί στη Λάρισα το 1941, πολλοί κάτοικοι φοβούμενοι, έφυγαν για λίγες μέρες από την πόλη. Η πόλη άδειασε. Έρημη και αφύλακτη. Πολλοί από τα διπλανά χωριά, όρμησαν στην πόλη για πλιάτσικο. Παραβίαζαν αδειανά σπίτια και έπαιρναν ό, τι εύρισκαν αδιακρίτως. Μανία δήωσης. Ακόμα και πιάνα. Να κάνουν τι; Η αποθέωση της αρπαγής.
Αλλά τι να πούμε; Έχει η Ιστορία να μας πει πολλά, ακόμα και λαφυραγωγήσεις πολιτισμών. Πόσοι πολιτισμοί και ιδιαίτερα ο Ελληνικός, μετά την υποταγή του σε επιδρομείς, δεν καταληστεύτηκαν; Η Ελλάδα έχει τραυματικές εμπειρίες, από παρόμοια πλιάτσικα. Να μιλήσουμε για τα κλεμμένα μάρμαρα, το θαύμα και τα διαμάντια της Ελληνικής τέχνης, από τον «αξιότιμο» Άγγλο κλεφταρά Έλγιν. Έργα ανεπανάληπτα σε τέχνη. Σε διαχρονική αξία. Έργα εύσημα μιάς εσαεί ξακουσμένης εποχής. Γιατί ακόμα κοσμούν τα ξένα Μουσεία; Χρόνια τώρα ζητάμε επίμονα να μας επιστραφούν. Να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Κι από πάνω μας κοροϊδεύουν πως τάχα τα κρατάνε για να τα διατηρήσουν, γιατί το κλίμα της Ελλάδος θα τα φθείρει. Εκάς οι βέβηλοι. Ντροπή τους που φιγουράρουν και για πολιτισμένος λαός.
Και το σίριαλ συνεχίζεται. Μπουκάρισαν και οι Ρωμαίοι στην Ελλάδα και επί 4 αιώνες ρήμαξαν τα πάντα. Άρπαξαν έργα τέχνης, χρυσά νομίσματα και αντικείμενα, πολύτιμα μέταλλα κ.α. Και σαν να μην έφταναν αυτά προ του σεσηπώτος και εκπνέοντος Βυζαντίου, μας ήλθαν σαν σωτήρες οι Σταυροφόροι, με πρόσχημα να ελευθερώσουμε τους Αγίους τόπους. Σκούπισαν τα πάντα. Ρίχτηκαν ως άφρονες λαφυραγωγοί, σε Παλάτια, σε Ναούς σε Μοναστήρια και βιβλιοθήκες. Δήωσαν τα κτήνη την Αγιά Σοφιά και την ξεγύμνωσαν από χρυσοποίκιλτα αντικείμενα, από πολύτιμα πετράδια, από εικόνες άφθαστου κάλλους. Όλα για τον ομόθρησκο Ποντίφικα του Βατικανού.
Για την περίοδο της Τουρκοκρατίας δεν μιλάμε. Ευτελή στίφη και ορδές, κλέφτες και άρπαγες, επί 400 χρόνια, αποστέρησαν το Έθνος μας, από ό, τι πολυτιμότερο είχε. Στραγγάλισαν ό, τι ωραιότερο έμεινε από το φυλετικό μας κλέος και τη λάμψη. Καταδυνάστευσαν τον λαό, σε σημείο εξαφάνισής του.
Ακόμα και οι Ναζί, τα πεπολιτισμένα «Γουρούνια» έφυγαν από τον τόπο μας, αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες νεκρούς. Και όχι μόνον. Κατά τη διάρκεια της κατοχής, αδιάκοποι συρμοί τρένων φορτωμένα με ό, τι είχε αρπάξει η κλεπτική τους δεινότητα.
Όπως λοιπόν αποδεικνύεται φίλοι μου, το χέρι, που υποκινείται, στην αρπαγή και το πλιάτσικο, φωλιάζει κάπου εκεί, σε μια άκρη του υποσυνείδητου, όλων των ανθρώπων, περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εκδηλωθεί. Παραμένει μόνον ανεκδήλωτο, σε ανθρώπους με θυμικό ισχυρό, προσηλωμένο στο «Ευ πράττειν», στην ψυχική καλλιέργεια, στη μόρφωση, στην αγνότητα ψυχής και στον φόβο του Θεού!
Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
