ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΤΩΝ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ

Το Πανεπιστημιακό άσυλο εκφράζει την ακαδημαϊκή ελευθερία ως ειδική μορφή της ανάπτυξης της προσωπικότητας. Ο φυσικός χώρος ελευθερίας όλων των εκδηλώσεων της ανθρώπινης δραστηριότητας είναι το Πανεπιστήμιο της έρευνας, διδασκαλίας, ελευθερίας

μάθησης, καλλιτεχνικής δημιουργίας και κάθε επιστημονικής έκφρασης, που προϋποθέτουν ανεξαρτησία ανάπτυξης του πνεύματος. Ο θεσμός του ακαδημαϊκού ασύλου διαμορφώθηκε και εξελίχθηκε στην Ευρώπη του 19ου αιώνα, και από εκεί στον Κόσμο. Συνταγματικός κανόνας για πρώτη φορά υπήρξε στο γερμανικό Σύνταγμα της Φρανκφούρτης στα μέσα του αιώνα αυτού. Αμέσως μετά στα Ελβετικά καντόνια και ταχύτατα στην Ήπειρο. Οι αποχές και συνθήκες πριν από 200 και 150 χρόνια στο τέλος της Φεουδαρχίας και με την άνθηση του Διαφωτισμού ανέδειξαν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη τέτοιων ρυθμίσεων. Σήμερα ο κόσμος έχει ριζικά μεταμορφωθεί. Στη Χώρα μας το άσυλο καθιερώθηκε στο Σύνταγμα του 1927. Μετά το Σύνταγμα του 1975 το πανεπιστημιακό άσυλο έγινε Νόμος (1268/82). Κρινόμενος σήμερα ο νόμος αυτός, που τότε θεωρούνταν κατάκτηση, φαίνεται ατυχής, διότι προβλέπει την απαγόρευση εισόδου της αστυνομίας σε κάθε περίπτωση, εκτός αν υπήρχε σύμφωνη απόφαση επέμβασης τριμελούς Πανεπιστημιακής επιτροπής, όπου το ένα μέλος ήταν φοιτητής. Ακολούθησαν πιο εκλογικευμένες ρυθμίσεις, έως ότου ο πρόσφατος νόμος Διαμαντοπούλου (4009/11) για τα ανώτατα ιδρύματα καταργώντας κάθε ανάλογη προηγούμενη διάταξη δεν έκανε καμία πρόβλεψη για το άσυλο. Επομένως κατ’ ουσία το κατήργησε, ώστε να εφαρμόζονται οι νόμοι όπως και στην υπόλοιπη Κοινωνία. Γιατί άραγε τα Ιδρύματα Ανώτατης Εκπαίδευσης χρόνο με τον χρόνο κατέληξαν χώροι του απόλυτου μπάχαλου; Γιατί μένουν ανενόχλητοι διακινητές και χρήστες ναρκωτικών, κατασκευαστές και αποθηκάριοι μολότοφ, καφενόβιοι μπαχαλάκηδες που λεηλατούν πανάκριβες εγκαταστάσεις και ρυπαίνουν προσβλητικά και ασύστολα καταστρέφοντας ακόμα και χώρους διδασκαλίας, εισόδους και γραφεία, κυρίως στα Πανεπιστήμια Αθήνας και Θεσσαλονίκης; Ας δούμε το πρόβλημα. Μετά τον νόμο του 2011 έγινε νέα «ρύθμιση» για προστασία του Ακαδημαϊκού Ασύλου με την ακατανόητη παράγραφο 2 του άρθρου 3 του νόμου 4485/2017, που προβλέπει ότι «επέμβαση δημόσιας δύναμης επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως (δηλαδή χωρίς πρόσκληση του Πρυτανικού συμβουλίου) σε περίπτωση κακουργήματος, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής, και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Η ανωτέρω περιορισμοί δεν ισχύουν για επεμβάσεις του Πυροσβεστικού σώματος και επεμβάσεις σε περιπτώσεις τροχαίων ατυχημάτων». Ποιοι όμως είναι οι χώροι που προστατεύονται; Γραφεία, αίθουσες έρευνας και διδασκαλίας, αύλειοι χώροι, Πανεπιστημιακά νοσοκομεία; Δεν το γράφει ο νόμος. Και πώς λόγου χάρη ένα πρυτανικό συμβούλιο μπορεί να κρίνει, αν διαπράττεται κακούργημα, πλημμέλημα ή απλό πταίσμα; Τα προβλήματα δεν σταματούν εδώ. Δείτε. Είστε πατέρας ή μητέρα σπουδαστού ή σπουδάστριας και επισκέπτεστε τη Σχολή του παιδιού σας. Ξαφνικά, υποτιθέμενοι φοιτητές αρχίζουν να σας προπηλακίζουν ή να σας δέρνουν, ή απλά να σας προσβάλλουν ανερυθρίαστα. Άλλοι φοιτητές επιθυμώντας να σας προστατεύσουν έρχονται στα χέρια με τους πρώτους. Τι γίνεται μετά; Αυτό που γίνεται είναι ότι δεν μπορείτε να κάντε απολύτως τίποτα. Είστε στο έλεος των ηλιθίων, όπως για παράδειγμα ο καθηγητής του Παντείου που ξυλοκοπήθηκε ανηλεώς ή ο κοσμήτορας Σχολής πριν μερικά χρόνια που του έκτισαν το γραφείο. Ας το προχωρήσουμε. Αντεξουσιαστές αρχίζουν να σπάνε, να μπογιατίζουν τοίχους και να ρυπαίνουν αδιάκριτα κτιριακές εγκαταστάσεις Πανεπιστημίων. Εδώ πρόκειται για πλημμέλημα που τιμωρείται μέχρι 5 χρόνια και η Αστυνομία απαγορεύεται να επέμβει. Έτσι πριν 2 μήνες χρειάστηκε καθηγητές και φοιτητές της Φιλοσοφικής Σχολής να κάνουν ζώνη ασφαλείας για να προστατεύσουν τη σχολή από τον ρουβίκωνα. Σταμάτησε κάποια στιγμή η ζώνη, μπούκαραν οι ρουβίκωνες, έκαναν έξαλλο πάρτι και τα έσπασαν κανονικά. Ας υποθέσουμε όμως ότι γίνεται φόνος ή άλλο κακούργημα, όπως η διακίνηση ναρκωτικών ή η κατασκευή μολότοφ. Πότε και πώς θα πληροφορηθεί η Πρυτανεία, να συνέλθει, και να αποφασίσει την είσοδο της αστυνομίας; Στην πράξη λοιπόν η αποκαλούμενη «ρύθμιση» είναι ρύθμιση της ανομίας. «Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώστε». Νομοτελειακό αποτέλεσμα της «ρύθμισης» του 2017 και ανάλογων ρυθμίσεων είναι, να μην επεμβαίνει ποτέ και κανένας. Ούτε και να συνέρχεται το πρυτανικό συμβούλιο, αφού σε κάθε περίπτωση θα είναι αργά. Το θλιβερό του τελευταίου νόμου του 2017 είναι, ότι 30 βουλευτές που είχαν υπερψηφίσει τον Νόμο Διαμαντοπούλου, υπερψήφισαν τη νέα «ρυθμιστική διάταξη». Η μοιραία κατάληξη της νομοθετικής και εκτελεστικής αδράνειας, ιδεοληπτικές διαταραχές, που βρίσκονται μακράν της πραγματικότητας, και νομοθετικές ρυθμίσεις, που υπερβαίνουν τα όρια της γελοιότητας, κατέληξαν να μεταβάλλουν τα ανώτατα ιδρύματα της Χώρας σε άντρα προστασίας παντός είδους μικροεγκληματιών, λαθρεμπορίου μεταναστών, κατασκευαστών μολότοφ, και κέντρα ανεφοδιασμού λίθων, μαρμάρων και μολότοφ εντός του «κάστρου» του Πανεπιστημίου για επιθέσεις στις δυνάμεις ασφαλείας, που βρίσκονται στους γύρω δρόμους, καθώς εμφαντικά αυτό συμβαίνει δύο τουλάχιστον φορές την εβδομάδα στο ιστορικό Πολυτεχνείο της Πατησίων. Εννοείται πως κάθε φορά περιουσίες αθώων ανθρώπων του καθημερινού μόχθου γίνονται σμπαράλια. Οι χώροι των Ανωτάτων Ιδρυμάτων με πρωταγωνιστική θέση τα Πανεπιστήμια Αθήνας και Θεσσαλονίκης έγιναν τόποι συγκέντρωσης αντιεξουσιαστών εγχώριας και εξωχώριας προέλευσης, ιδεοληπτικών της συμφοράς, μπαχαλάκηδων - γόνων συνήθως μεγαλοαστικών οικογενειών -, που εκτονώνουν άγρια ένστικτα πυρπολώντας αυτοκίνητα, σπάζοντας βιτρίνες καταστημάτων και κάνοντας θεαματικές εξόδους από τα Πανεπιστημιακά κέντρα ανομίας στους γύρω χώρους, δρόμους και πλατείες χωρίς ποτέ να καταδικάζονται κάποιοι σε παραδειγματικές ποινές (λόγω αυτοφώρων αδικημάτων) υπό το ανεξήγητο πνεύμα αδράνειας ακόμα και των εισαγγελικών αρχών της Χώρας. Κάποιες φορές γίνονται προσαγωγές και αμέσως μετά αφήνονται ελεύθεροι οι ωραίοι νέοι. Άντε και για κάποιους γίνονται δικογραφίες. Δικάσιμος ορίζεται μετά από 1-2 χρόνια, και από αναβολή σε αναβολή, επιβάλλονται αστείες ποινές, πάντοτε σχεδόν με αναστολή. Και …το μπάχαλο συνεχίζεται. Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη πρωταγωνιστούν στα δελτία ειδήσεων και ξένων κρατών. Η Κοινωνία απορεί. Το κάθε φορά Υπουργείο Δημοσίας Τάξης επαφίεται στην άνωθεν αδρανούς αστυνομία και στην ...μη ορθώς ποιούσα εισαγγελική λειτουργία. Κανένα πολιτισμένο Κράτος σήμερα δεν έχει ειδική προστασία ασύλου, και πουθενά τα Πανεπιστήμια δεν εμφανίζουν την άθλια εικόνα των ελληνικών ΑΕΙ. Σήμερα η προστασία του ακαδημαϊκού ασύλου δεν έχει νόημα. Οι εκατοντάδες διατάξεις ποινικών και άλλων νόμων που ισχύουν για όλους και όλα πρέπει να ισχύουν και για τους πανεπιστημιακούς χώρους. Οι άδειες πρυτανείας και άλλες σαχλαμάρες υποδηλώνουν ότι κάποιοι αποδέχονται και υποθάλπουν τις θλιβερές συνήθειες του έξαλλου νεανικού αντάρτικου που αποτελούν ντροπή για τη Χώρα.