Η μεγέθυνση και η όξυνση μάλιστα είναι συνάρτηση των οριακών αντοχών, της ελληνικής κοινωνίας. Βέβαια, οι συνέπειες, σε κάποιο βαθμό, είναι ίδιες και με τις διεθνείς συγκυρίες που ζει ο κόσμος όλος. Όμως, πρόκειται τελικά για αδιέξοδα της πολιτικής, του πολιτικού προβληματισμού, των πολιτικών στοχεύσεων και σχεδιασμών των προτεραιοτήτων, νομοτελειακά ή εσκεμμένα στην άσκηση πολιτικής που έχει υποκαταστήσει ολοκληρωτικά η διαχείριση της εξουσίας των κοινωνικών επιδιώξεων, της συλλογικότητας; Ο γνωστικός και σκεπτόμενος άνθρωπος απαντάει σίγουρα όχι.
Πώς λοιπόν «κατάντησε» σ’ αυτό τον τόπο, η άσκηση της πολιτικής, στη διαχείριση της εξουσίας; Με την εφαρμογή του μηδενισμού βέβαια. Ντύθηκε ο μηδενισμός την πανοπλία της ιδεολογίας του μηδενισμού με ακαταμάχητο κίνητρο την ηδονή της εξουσίας. Σήμερα, η ηδονικότερη συσσώρευση απολαύσεων που μπορεί να ποθήσει άνθρωπος, ακόμα και ο πιο ανάπηρος διανοητικά, προσφέρεται για τη νομή της εξουσίας.
Η εξαφάνιση της πολιτικής των αξιών και των ιδανικών, φαίνεται πρωταρχικά, από την εξάλειψη κάθε ιδεολογικής διαφοράς των κομμάτων. Κορυφαία η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Για την ηδονή της εξουσίας αρνήθηκε, όχι μόνο την πολιτική του ταυτότητα, της «ριζοσπαστικής Αριστεράς», όχι τα «πολιτικά» του προγράμματα, επαγγελίες, υποσχέσεις, «αδιαπραγμάτευτες» εμμονές, αλλά και τη δημοψηφισματική εντολή που είχε πάρει από το κοινωνικό σώμα για να αντιπαλέψει τις ανεξέλεγκτες «αγορές» τάχα. Αγνόησε το 65% των ψηφοφόρων και εναγκαλίστηκε την πιο φαιδρή απόφυση της συμπλεγματικής «Δεξιάς» μόνο για την ηδονή της εξουσίας. Όμως, ο ανάλογος εξευτελισμός των πολιτικών ταυτοτήτων, η βάναυση καταστρατήγηση πολιτικών επαγγελιών και υποσχέσεων είχαν προηγηθεί με τις συγκυβερνήσεις Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ κ.λπ.
Οι εφιαλτικότερες κοινωνικές συνέπειες, από τις αδιέξοδες καταστροφικές πολιτικές της κυβέρνησης αυτής, θα πρέπει να εντοπιστούν στις καθολικές διαστάσεις της πραγματικότητας από τις εντυπώσεις. Η διαχείριση της εξουσίας γίνεται τόσο ηδονικότερη όσο πιο ολοκληρωτικά επιβάλλεται. Αυτό έμπρακτα σημαίνει ότι τα δύσκολα και δυσάρεστα πρέπει να εξωραΐζονται ή να αποσιωπώνται, τα ευχάριστα και αισιόδοξα να προβάλλονται εμφατικά ή να κατασκευάζονται τεχνητά και πανηγυρικά.
Η νομή (όχι η άσκηση) της εξουσίας, ως την πιο παραμικρή της λεπτομέρεια, αποβλέπει αποκλειστικά στην παραγωγή εντυπώσεων και όχι έργου. Δεν ενδιαφέρουν οι τυχόν συντελούμενες ανυπόφορες καταστροφές, άμεσες ή σε βάθος χρόνου – η στέρηση, η φτώχεια, η ανεργία, η εξουθένωση του ανθρώπου, ο εξευτελισμός του, η απελπισία που τον οδηγεί στον ξεριζωμό - εκπατρισμό του. Δεν ενδιαφέρει (ίσως και να μεθοδεύεται σκόπιμα) η διολίσθηση τεράστιων κοινωνικών ομάδων στον πρωτογονισμό (στην αγραμματοσύνη, αγλωσσία, λεξιπενία, ακρισία, ανικανότητα λογικού ειρμού, ακαλαισθησία, αποβλακωτική ποδοσφαιρολαγνεία κ.λπ., κ.λπ.). Ενδιαφέρει μόνο να πάρουν θετικό πρόσημο («προοδευτικό») η κτηνώδης βία ως θέαμα και παιδικό «παιχνίδι», οι σεξουαλικές διαστροφές, (επιδεικτική προσωπολατρία και η «θρησκοληψία» του μηδενισμού).
Κάποτε, το συνειδητό και το ασυνείδητο πρωτογενές πεδίο της υποκειμενικότητας, τα «αντανακλαστικά» της διαισθητικής κατανόησης και της συμπεριφορικής αυθορμητικότητας, οι πρώτες προσλαμβάνουσες καλαισθησίας και ακαλαισθησίας, ευπρέπειας και χυδαιότητας, γεννιόντουσαν από την αμεσότητα (εμπειρική) μετοχής σε σχέσεις: Σχέσεις παραγωγικές, ανταλλακτικές, συγγένειας, γειτονίας, φιλίας, συνομιλίας που ήταν πρωτεύουσα συζήτηση, από κοινού αναζήτηση. Ζητούσαν οι άνθρωποι κριτήρια διάκρισης της αλήθειας από το ψέμα, της ψηλάφησης από την εντύπωση, της πραγματικότητας από τα προσχήματα, της ομορφιάς από τη φιοριτούρα.
Αυτό το παρελθόν δεν είναι ρομαντική νοσταλγία, και κάθε αναφορά σε αυτό δεν συνιστά οπωσδήποτε οπισθοδρόμηση στην ηθικολογική νεφελομαντεία. Ζούμε ένα παρόν εφιαλτικής απανθρωπιάς, που συνοψίζεται στην υποκατάσταση της πολιτικής από ψευδαισθητικές εντυπώσεις.
Η ζωή μας καθορίζεται από μυριάδες εμπρόθετες προσπάθειες να μας χειραγωγήσουν ψευδείς εντυπώσεις. Τα θύματα αυτού του Μινώταυρου (της «προοδευτικής» υποκατάστασης της πολιτικής από τις εντυπώσεις, της κοινωνίας των σχέσεων από την αυθαιρεσία του αυτοηδονισμού της εξουσίας) σωρεύονται καθημερινά με δυναμική πλημμυρίδας: Σκεφθείτε τα παιδιά που ασκούν μόνο πληκτρολόγηση αποκομμένα από την ενεργό ετερότητα του «γραφικού χαρακτήρα», τα αναρίθμητα λοβοτομημένα θύματα της ποδοσφαιρολαγνείας, την καλπάζουσα ψευδαισθησιογόνο ζωοφιλία, την αυτοκαταστροφική υστερία των «τατουάζ», και τα μύρια όσα πεισιθάνατα, ανάλογα βλέπουμε και ζούμε.
Ο προβληματισμός και η εγρήγορση είναι μάλλον η μόνη άμυνα που μας απομένει στα φαινόμενα και στις αδιέξοδες καταστροφικές κυβερνητικές πολιτικές του κ. Τσίπρα, που γκρεμίζει και αποτελειώνει ότι έχει απομείνει ακόμα όρθιο από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, των άλλων κομμάτων που «κυβέρνησαν» την Ελλάδα από το ΄74 και μετά.
Από τον Δημήτρη Τσικούρα
Ο Δημήτρης Τσικούρας είναι λογοτέχνης
