Όσοι υποστηρίζουν ότι η Ευρώπη και γενικά όλος κόσμος είναι ένα μεγάλο καζάνι που βράζει και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος το νερό να χυθεί και να παρασύρει άλλους στον θάνατο και άλλους σε μόνιμη και διαρκή δυστυχία, έχουν δίκαιο. Το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία το πιστοποιεί αυτό.
Η κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει στις πλάτες της άλλα βάρη. Όλα έχουν το μέτρο τους. Όλα τα κοινωνικά κινήματα γεννιούνται ύστερα από χρόνιες καταστάσεις που πνίγουν αφόρητα τον λαό και τον κάνουν να μη μπορεί να αντέξει άλλο την κρατική καταπίεση, ώστε να αναζητά τρόπους διαφυγής και εξόδου από τις καταστάσεις αυτές που τον αφανίζουν και δεν τον αφήνουν ελεύθερο να ανασάνει. Τον κυκλώνουν μέρα και νύκτα οι βιοτικές ζάλες, όπως οι μέλισσες την κηρύθρα στην κυψέλη, τον ταλαιπωρούν χωρίς να δίνουν λύσεις στα προβλήματά του. Οι ανισότητες, οι διακρίσεις, οι διαφορετικές μεταχειρίσεις του λαού, η ανεργία, η άνιση κατανομή του πλούτου και η ληστρική φορολογία της μεσαίας τάξης, το μεγάλο θύμα των λαών, ήταν μερικά από τα προβλήματα που ώθησαν τους αγρότες, τους εργάτες, τους φοιτητές, τους άνεργους, τους απλοϊκούς ανθρώπους του δρόμου της γειτονιάς να συσπειρωθούν απέναντι στην πολιτεία και να ορθώσουν το ανάστημά τους στην κρατική εξουσία. Να φωνάξουν δυνατά και να πουν ένα βροντερό «όχι» στην αύξηση της τιμής των καυσίμων και των άλλων προϊόντων και γενικότερα στη βαριά φορολογία που μαστίζει και κατατρώγει ένα μεγάλο μέρος των εισοδημάτων τους. Η μικρή αυτή αρχική σπίθα άναψε και αργότερα έγινε φωτιά και τελικά εξελίχθηκε σε μεγάλη πυρκαγιά που εξαπλώθηκε σ’ όλη τη Γαλλία την οποία απειλεί να την κατακαύσει και να την καταστρέψει. Μπροστά σ’ αυτή την καταιγίδα ο σημερινός διαχειριστής της γαλλικής εξουσίας, ο πρόεδρος Εμμαουέλ Μακρόν θέλησε να περπατήσει στο πλευρό των «επαναστατημένων», αγαπητικά τούτη τη φορά. Θέλησε ν’ αφουγκρασθεί και να επεξεργασθεί σε πλάτος και σε βάθος τους εναγώνιους προβληματισμούς του λαού. Απέσυρε τη φορολογία στα καύσιμα και ανήγγειλε και άλλα μέτρα ανακούφισης του λαού. Ο τελευταίος όμως γνωρίζει ποιος σφετερίζεται τον τίτλο του ισχυρού, του δυνατού, γι’ αυτό και έμεινε επιφυλακτικός απέναντί του.
Το «κίνημα των κίτρινων γιλέκων» είναι ένα κίνημα ομοψυχίας, αγάπης, συμπόνιας και συναδέλφωσης του γαλλικού λαού, απέναντι στις αδικίες, τις αυθαιρεσίες, την οίηση και τις ακρότητες της γαλλικής κρατικής εξουσίας, που στόχο έχει την εξυπηρέτηση των δικών της οραμάτων. Βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα του λαού, όπως φαίνεται, ήλθε για να παραμείνει χωρίς αρχηγούς, μυστικά συμβούλια και διαβουλεύσεις. Πορεύεται με διαφάνεια προς τον λαό, έχει την ολόκαρδη συμπαράστασή του και δείχνει ότι ο θυμός, η οργή και η βία του γαλλικού λαού είναι διάχυτη και κατάσπαρτη όχι μόνο στη Γαλλία άλλα και στις άλλες δυτικές κοινωνίες, οι ηγεσίες των οποίων ανησυχούν για το φαινόμενο και αναζητούν τρόπους ικανοποίησης των αιτημάτων των διαμαρτυρόμενων. Οι κατήγοροι Γάλλοι συνασπισμένοι σε παράταξη «πανεθνική» φωνάζουν, διαμαρτύρονται και ορμούν ενάντια στον Πρόεδρο της χώρας και την κυβέρνησή του, με βασικό επιχείρημα ότι οι απανωτές φορολογίες και οι μειώσεις των μισθών και των συντάξεων και η συνεχιζόμενη λιτότητα δεν μπορούν πλέον να συνεχισθούν. Το κεντρικό τους σύνθημα είναι: όχι άλλα βάρη. Όχι άλλες δεσμεύσεις. Όχι άλλα φορτία. Ενοχοποιούν και καταλογίζουν τον όγκο των ευθυνών στον πρόεδρό τους και τους άμεσους συνεργάτες του. Κινήματα, σαν αυτό της Γαλλίας, είναι έτοιμα να ξεφυτρώσουν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Οι ηγεσίες των οποίων πρέπει να αντιληφθούν ότι η οικονομική καταδυνάστευση που μέχρι σήμερα επέβαλλαν στους λαούς, άλλοτε φανερά και άλλοτε παρασκηνιακά δεν μπορεί να συνεχισθεί άλλο. Αν δεν αλλάξουν πορεία και δεν σκύψουν πάνω στα προβλήματα του λαού και δεν τον υπηρετήσουν με αγάπη και αφοσίωση, αν δεν θυσιάσουν τα προνόμια, τα καπρίτσια και την ευμάρεια της άρχουσας τάξης, αν δεν εξαλείψουν την απανθρωπιά και την εκμετάλλευση, τότε η ανθρωπότητα θα ζήσει πιο σκληρές και μαύρες ημέρες.
* Από τον Αθανάσιο Φώτο
