Το πρόσχημα που ακούει στο όνομα «μη συγκρότηση του προεδρείου» χρησιμοποιήθηκε με τρόπο απαξιωτικό προς τους συναδέλφους από τη ΔΑΚΕ, που αποχώρησε από το ΔΣ στην περίεργη λογική ότι θέλουμε τα πρωτοτόκια, ειδάλλως «γαία πυρί μειχθήτω».
Η αδυναμία των υπολοίπων παρατάξεων που παρέμειναν, ως έξι μέλη του ΔΣ, να λειτουργήσουν στοιχειωδώς το συνδικάτο δημιούργησε παραπέρα ορέξεις στην ιδιοκτησιακή αντίληψη της ΔΑΚΕ, που θέριεψε μετά και την πρόσφατη εκλογική της άνοδο στις αρχαιρεσίες για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια.
Η αδυναμία αυτή εκφράστηκε δυστυχώς με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο στην αποστασιοποίηση των μελών της ΕΛΜΕ από τις συλλογικές διαδικασίες και πιο συγκεκριμένα με τη μη διενέργεια γενικών συνελεύσεων που είχαν παραγραμματισθεί.
Το πρόβλημα είναι χρόνιο, αλλά αυτή τη φορά ήρθε μπούμερανκ και αναίρεσε δυστυχώς την πεμπτουσία της συνδικαλιστικής δράσης, αυτή της συμμετοχής των μελών στη λήψη των αποφάσεων.
Η κατάσταση ήταν και είναι δυσάρεστη για τον κλάδο των εκπαιδευτικών. Μετά όμως από την ανοιχτή απειλή της ΔΑΚΕ για προσφυγή στα δικαστήρια αποκτά έναν άλλο επικίνδυνο χαρακτήρα που δυναμιτίζει την ίδια την ύπαρξη του συνδικάτου.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στις παρατάξεις και στα πρόσωπα έχει ξεφύγει από την όποια εννοούμενη σκληρή αναμέτρηση και εκφράζει πια μια αντικειμενική αδυναμία συνεννόησης ακόμη και σε συμβατικό επίπεδο.
Η προσφυγή στα δικαστήρια είναι πράξη που ακυρώνει τον συνδικαλιστικό λόγο και θα βάλει (αν τελικά υλοποιηθεί) ταφόπλακα στην εναπομείνασα συνδικαλιστική αξιοπιστία. Θα αποτυπωθεί ως μελανή σελίδα και όνειδος για τα συνδικαλιστικά πεπραγμένα της μεγαλύτερης ΕΛΜΕ της χώρας. Μπορεί να δώσει στη ΔΑΚΕ τον έλεγχο της ήδη τραυματισμένης ΕΛΜΕ, αλλά η όποια «νίκη» θα είναι προσωρινή και το μελανό της στίγμα θα τη χαρακτηρίζει για πάντα.
Τα πράγματα θα ήταν έτσι όπως έχουν διατυπωθεί, αλλά υπάρχει και η άλλη αθέατη προς το παρόν πλευρά. Όλες οι παρατάξεις γνωρίζουν στην ΕΛΜΕ την απειλή της ΔΑΚΕ που την επισείει εδώ και μήνες. Το θέμα είναι τι κάνουν για να την αποτρέψουν; Μήπως κάποιες βολεύονται με αυτήν την προοπτική για να νεκραναστήσουν την αναμέτρηση της «προόδου» με τη «συντήρηση»;
Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνεύσει κανείς την ερμαφρόδιτη συνύπαρξη της συνδικαλιστικής τυπικής νομιμότητας με την κινηματική και πέρα από τυπικότητες δράση του συνδικάτου;
Για τρεις μήνες δεν αναπλήρωσαν (δικαίωμά τους) τις κενές έδρες της ΔΑΚΕ για να αποφύγουν τον σκόπελο της τυπικότητας, αλλά ούτε ανέλαβαν την ευθύνη της λειτουργίας της ΕΛΜΕ ως έκφραση καθαρά κινηματικής.
Ανάλωσαν τον χρόνο σε ένθεν και ένθεν καταγγελίες που υπονόμευαν από μόνες τους την όποια πορεία για τη διενέργεια εκλογών.
Ακόμη και η επιλογή της ημερομηνίας εκλογών με χρονικά περιθώρια ανύπαρκτα για την όποια συνδικαλιστική ενημέρωση, αν δεν δείχνουν πρόθεση, φανερώνουν τουλάχιστον συνδικαλιστική ανεπάρκεια.
Εδώ που έφτασαν τα πράγματα μια λύση υπάρχει, οδυνηρή μεν αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει άλλη.
Αν αφήσουν τη ΔΑΚΕ να προχωρήσει σε δικαστική ανάμειξη, η ευθύνη δυστυχώς θα βαραίνει και αυτούς.
Η ΑΝΑΒΟΛΗ των προγραμματισμένων εκλογών θα ακυρώσει το δικαστικό πραξικόπημα και θα δώσει τον απαιτούμενο χρόνο στα ΜΕΛΗ της ΕΛΜΕ ψύχραιμα και υπεύθυνα μετά τις διακοπές να λύσουν τον γόρδιο δεσμό. Εξάλλου αυτή τη στιγμή και τυπικά δεν υφίσταται ΔΣ.
Με συναίσθηση και οφειλόμενη υποχρέωση διατυπώνω τις σκέψεις μου φωναχτά για το συνδικάτο που έδωσα όλες μου τις δυνάμεις, αλλά και πήρα πολλά από αυτήν τη διαδρομή.
Από τον Γιάννη Μπαμπανίκο
