Για την περίπτωση της επεκτάσεως των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν. μίλια μάς έχει απειλήσει με το γνωστό casus belli. Οι εκ μέρους της παραβάσεις του FIR Αθηνών και οι παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου μας αποτελούν ήδη καθημερινό φαινόμενο. Οι αναχαιτίσεις που συνεχώς επιχαρούν τα αεροσκάφη της πολεμικής μας αεροπορίας μάς έχουν εξαντλήσει οικονομικώς.
Εν τω μεταξύ όλοι γνωρίζουμε ότι η Τουρκία από μακρού ήδη χρόνου διαθέτει μια υπερσύγχρονη και δυναμική πολεμική βιομηχανία, η οποία κατασκευάζει παντός είδους όπλα, αεροσκάφη, άρματα μάχης, πυραύλους κ.λ.π. Εξάλλου αναμένει να παραλάβει τα F-35 πολεμικά αεροσκάφη 5ης γενιάς, ενώ εμείς περιοριστήκαμε σε απλή αναβάθμιση των ήδη πεπαλαιωμένων F-16.
Το υπερατλαντικό αφεντικό αμφοτέρων των χωρών ενδιαφέρεται να πουλάει και κατά κανόνα σε περιόδους κρίσεως μεταξύ της χώρας μας και της Τουρκίας τηρεί εκάστοτε στάση ανάλογη με τα κατ’ εκείνη τη στιγμή συμφέροντά της.
Δεν πρέπει άλλωστε να μας διαφεύγει ότι κατά την κυπριακή κρίση του 1974 η Αμερική (Υπουργός Εξωτερικών Henry Kissinger, υφυπουργός Ιωσήφ Sisko) έδωσε το πράσινο φως στους εισβολείς του Αττίλα.
Και η Ευρωπαϊκή Ενωση τι θα κάνει σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής; Φυσικά έντονα διαβήματα διπλωματικής φύσεως, αμφισβητούμενης αποτελεσματικότητας.
Τι δέον γενέσθαι λοιπόν; Η μόνη λύση που μπορεί να ενεργήσει αποτρεπτικά είναι η δημιουργία μιας αξιόλογης ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας. Πώς όμως και από πού θα βρεθούν τέτοια γιγαντιαίων διαστάσεων κεφάλαια, αφού η χώρα μας είναι υπερχρεωμένη και η οικονομία της νοσεί «νόσον βαρείαν και δυσίατον»;
Απλούστατα η κυβέρνηση εν συνεργασία με τους αρχηγούς όλων των κομμάτων να απευθύνει έκκληση στους Έλληνες εφοπλιστές και σε άλλους πλούσιους παράγοντες της ανά τον κόσμον ομογένειας, ώστε να αναλάβουν αυτοί την ίδρυση της εν λόγω βιομηχανίας. Κεφάλαια διαθέτουν τεράστια και ένα μέρος τους είναι υπερπατριώτες. Δείγματα έχουμε σαφή που είναι άξια πάσης αναγνωρίσεως και εξάρσεως: Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», ίδρυμα Ωνάση, Βαρδινογιάννη, Γουλανδρή κ.ά.
Το νομοθετικό πλαίσιο που θα καταρτισθεί για μια τόσο σύγχρονη και μεγάλη βιομηχανία πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε η εξάρτησή της από το κράτος να είναι ελάχιστη, η διοίκηση, και η διαχείριση να ανήκει στους ιδρυτές της – οι οποίοι να είναι τελείως απαλλαγμένοι από το γνωστό «νταβατζηλίκι» των συνδικαλιστών – και να τους δοθεί ένα συμβουλευτικό όργανο από ανωτάτους αξιωματικούς κάθε κλάδου και κάθε ειδικότητας. Φυσικά θα πρέπει να συμφωνηθούν αξιοπρεπείς αμοιβές των εργαζομένων.
Έχουμε άριστα καταρτισμένα και εκπαιδευμένα, συνεχώς ενημερωμένα και ικανότατα στελέχη στις Ένοπλες Δυνάμεις μας, που μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς και περήφανοι. Μας λείπει απλώς η επάρκεια και ο εκσυγχρονισμός των μέσων. Παράλληλα χρειάζεται η σύμπηξη ισχυρών συμμαχιών και η επί του θέματος των τουρκικών απειλών ενεργοποίηση των Ελλήνων ευρωβουλευτών, οι οποίοι εσχάτως αδρανούν.
Το από αιώνων γνωστό ρωμαϊκό δόγμα «si vis pacem, para bellum» (αν επιθυμείς ειρήνη, ετοίμαζε πόλεμο) διατηρεί απόλυτη και αμείωτη την ισχύ του.
Από τον Κων/νο Χαλούλη, φιλόλογο
