Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
Αγαπημένε μου πατέρα
Όταν, το πρωί της περασμένης Δευτέρας, έφυγα θυμωμένος από το σπίτι για να πάρω το λεωφορείο του ΚΤΕΛ και να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη για τις σπουδές μου, δεν περίμενα ότι θα μ’ αποχαιρετούσες τόσο ψυχρά... Στη διαδρομή, σκεφτόμουν ότι δεν είναι δυνατόν, η διαφωνία μας για το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής, θα μας έφτανε στο σημείο να μιλάμε πλέον μόνον μέσω της μαμάς, επί μιάν ολόκληρη εβδομάδα... Θέλω να σου πω, πως με πείραξε πολύ η συμπεριφορά σου: πρώτον, γιατί δεν αναγνώρισες ποτέ το δικαίωμά μου να ψηφίσω ό,τι εγώ θεωρώ σωστό... Δεύτερον, γιατί με απείλησες με παύση της χρηματοδότησης των σπουδών μου – αν και ξέρω ότι δεν θα το έκανες ποτέ - αν επιμείνω στο ΟΧΙ... Και τρίτον, γιατί ο αυταρχισμός σου ξεπέρασε κάθε όριο, όταν με έβρισες γιατί με είδες στην τηλεόραση να πανηγυρίζω στην πλατεία της Λάρισας το ηρωικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού στη λιτότητα και το μνημόνιο του Γιούνκερ...
Το γεγονός, ότι τη Δευτέρα, ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε όλους αυτούς που κατήγγειλε τις προηγούμενες ημέρες για την προπαγάνδιση του ΝΑΙ (Θεοδωράκη, Γεννηματά, Μεϊμαράκη κ.λπ.) και τους ζήτησε να συνταχθούν μαζί του, ώστε να υπογραφεί η συμφωνία, με βάση το μνημόνιο του Γιούνκερ, δεν σε αθωώνει πατέρα... Ακόμη κι αν δεχθώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας με παραπλάνησε και πήρε το ΟΧΙ μου και μέσα σε λιγότερο από είκοσι τέσσερις ώρες το έκανε ΝΑΙ, δεν θα σου συγχωρήσω τη βίαιη απόπειρα που έκανες για ν’ αλλάξεις την ψήφο μου... Ως νέος ψηφοφόρος – νομίζω πως πρέπει να το αποδεχθείς – έχω κι εγώ το δικαίωμα να παραπλανηθώ πολλές φορές έως ότου ενηλικιωθώ πολιτικά... Η γενιά σου άλλωστε, δεν είναι αυτή που ισχυρίζεται καθημερινά, ότι παραπλανήθηκε από τους πολιτικούς που έφεραν τη χώρα έως εδώ, καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης; Ε λοιπόν, έχουμε κι εμείς το δικαίωμα στην παραπλάνηση... Έχουμε κι εμείς το δικαίωμα στο λάθος...
Υ.Γ. Πες στη μαμά ν’ αφήσει τις μαλαγανιές και να σταματήσει να μου στέλνει πίτες «φτιαγμένες» δήθεν «από τα χεράκια του πατέρα σου»... Δεν έγινες ξαφνικά ο Λαζάρου!...
Σε φιλώ
ο γιος σου
Γιέ μου
Αναγνωρίζω ότι σε πίεσα αρκετά για να μην ψηφίσεις ΟΧΙ... Ομολογώ ότι ήταν λάθος μου που σε απείλησα με διακοπή της χρηματοδότησης των σπουδών σου, επειδή βρέθηκες στο αντίπαλο στρατόπεδο και δεν σεβάστηκες τους φόβους μου για τις συνέπειες του ΟΧΙ... Έπρεπε να σκεφθώ ότι είσαι πλέον ώριμος άνδρας, ακαδημαϊκός πολίτης, με ορθή κρίση και αρκετές γνώσεις ώστε να κάνεις τη σωστή επιλογή... Η οποία μάλιστα, δεν είναι απαραίτητο να είναι ίδια με τη δική μου...
Έχεις απόλυτο δίκαιο γιέ μου να μου επισημαίνεις, ότι έχεις δικαίωμα κι εσύ να παραπλανηθείς, όπως παραπλανήθηκε κι η γενιά μου από τόσους και τόσους πολιτικούς... Στο κάτω – κάτω, πάντα ήμουν της άποψης πώς αν δεν πέσει το παιδί όταν κάνει τα πρώτα του βήματα, δεν πρόκειται να μάθει να στέκεται όρθιο... Γι’ αυτό σου αγόρασα ποδήλατο και επέμεινα ν’ ανεβαίνεις και να ξανανεβαίνεις, όταν η μάνα σου κλαίγοντας μου ‘λεγε να σου το πάρω, καθώς έβλεπε ματωμένα τα γόνατά σου...
Τα έχω συζητήσει με τον εαυτό μου, ολ’ αυτά, αφ’ ότου έφυγες θυμωμένος για Θεσσαλονίκη το πρωί της περασμένης Δευτέρας... Και έχω μετανιώσει που, αντί να σ’ αφήσω να κάνεις το δικό σου, προσπάθησα με άκομψο τρόπο να σε «προστατεύσω» από το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα... Τελικά, κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι είχες δίκαιο γιέ μου, να επιμένεις στο ΟΧΙ... Ο ρομαντισμός κι η αθωότητα της ηλικίας σου επιβάλλει να πιστεύεις τα λόγια των ανθρώπων, ακόμα και των πολιτικών, όπως άλλωστε έκανα κι εγώ στα νιάτα μου... Πριν προκύψουν οι «ανώμαλες προσγειώσεις», η μία μετά την άλλη... «Πείρα είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας» λέει ο Όσκαρ Ουάιλντ... Αν λοιπόν, σε διαψεύσουν τελικά, αυτοί που εμπιστεύτηκες και μετατρέψουν το ΟΧΙ σου σε ΝΑΙ, μην τους κρατήσεις κακία... Να σκεφθείς, ότι σε βοηθούν να μάθεις τη ζωή... Σε βοηθούν να κατανοήσεις την πολιτική... Να δεις το πραγματικό της πρόσωπο... Δεν σου τα λέω, εκδικητικά – γιατί την «πάτησες» ψηφίζοντας ΟΧΙ – ολ’ αυτά, αλλά με πατρική αγάπη... Άλλωστε, δεν παραπλάνησαν μόνον εσένα, παραπλάνησαν ΚΥΡΙΩΣ εμένα... Που, παρά την εμπειρία που επικαλούμαι, πίστεψα ότι αυτό το ΟΧΙ το εννοούσαν κι έφτασα στο σημείο για να το αποτρέψω, να τσακωθώ με εσένα... Τον μονάκριβο γιο μου!...
Υ.Γ. Αφού κατάλαβες ότι την πίτα που σου ‘στειλε η μάνα σου, δεν την έφτιαξα εγώ με τα χεράκια μου, άρχισες να καταλαβαίνεις τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και ν’ αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα... Η αλήθεια είναι ότι την πίτα σού τη στείλαμε γιατί, αδειάζοντας από φόβο το σούπερ μάρκετ, γέμισε τόσο το ψυγείο μας που δεν χωρούσε άλλα φαγώσιμα η κατάψυξη... Βλέπεις εμείς τρομάξαμε πραγματικά...
Σε φιλώ
ο πατέρας σου.
