Όταν ένας Ιερέας π.χ. λειτουργεί στην εκκλησία, τελεί κάποιο μυστήριο, προβαίνει σε οποιαδήποτε ιεροπραξία, συμπαρίσταται στον πονεμένο άνθρωπο, στον αδύνατο, αδύναμο και χρήζοντα βοήθεια συνάνθρωπό μας δεν εισπράττει χρήματα (δηλ. εκδίδει κάποιο παράβολο) που να καταλήγει στο Δημόσιο Ταμείο!
Ακούσθηκαν και σκληρότερες εκφράσεις, ότι δηλ. είναι «χαραμοφάηδες». Ποιος; Ο Παπάς! Ο άνθρωπος που ενδύεται το ράσο για μια ζωή. Από τη στιγμή που το φοράει δεν το ξαναβγάζει. Ο Παπάς που σήμερα θεωρείται κάτι το παράδοξο και μάλιστα στην ελληνική ορθόδοξη κοινωνία. Εγώ να γίνω παπάς (;) λένε μερικοί. Ξερό ψωμί να φάω ,σκλάβος δεν γίνομαι. Περιζήτητες οι μέλλουσες παπαδιές. Είναι γνωστό πόσοι νέοι θέλουν να ιερωθούν και δεν βρίσκουν τη μέλλουσα Πρεσβυτέρα τους. Δεν υπάρχει προσφορά, καίτοι υπάρχει ζήτηση!
Βαριά η καλογερική λέει ο Λαός μας. Και όταν κάποιος νέος έχει κλίση (ή κλήση) για Ιερέας οι πάντες τον αποτρέπουν. Θεωρείται απαξιωτικό ο νέος να ενδυθεί για μια ζωή το ράσο. Κανένας δεν θέλει να ενδυθεί το τιμημένο ράσο, να γίνει Ιερεύς του Θεού, να πιάνει το ψωμί και να γίνεται ΣΩΜΑ Θεού και να δίνει εντολή στον Θεό να γίνει το κρασί ΑΙΜΑ και ο Θεός να τον υπακούει.
Δυστυχώς απαξιώνουμε το υπούργημα του Ιερέως, του οργάνου του Θεού. Του ανθρώπου που εκουσίως αποδέχεται να γίνει υπηρέτης του Θεού και να διακονεί τον άνθρωπο ισοβίως! Πολλοί Ιερείς συνταξιοδοτούνται αλλά κανένας δεν βγάζει το ράσο. Το φορούν μέχρι …τελευταίας αναπνοής.
Παλιότερα για να ζήσει την οικογένειά του, ο Ιερεύς, γινόταν …Διακονιάρης. Η αμοιβή του ήταν σε είδος. Μάζευε σιτάρι, καλαμπόκι ,οτιδήποτε του παρείχετο και έπρεπε να ζήσει τη φαμίλια του, η οποία ήταν και πολυμελής. Ο Παπάς είναι φτωχός, αλλά αγαπάει τα παιδιά και δημιουργεί μεγάλη οικογένεια. Και τούτο διότι εμπιστεύεται τον Θεό που του τα δίνει.
Εξάλλου αυτό είναι πίστη. Βίωμα προσωπικό. Εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Το λέει σε πολλά σημεία το Ευαγγέλιο. Πολλά λένε για τον παπά σήμερα, αλλά ένα δεν μπορούν να του καταλογίσουν. Δεν μπορούν να τον πουν …θεομπαίχτη. Δεν υπάρχει τέτοιος Παπάς. Και να ήθελε δεν θα το μπορούσε, δεν θα το άντεχε. Έπρεπε να είναι θηρίο ή υπεράνθρωπος, να βλέπει καθημερινά θαύματα μπροστά του και να μην πιστεύει ή να μην φοβάται τον Θεό.
Και πέρασε αυτή η εποχή- το να γίνεται ζητιάνος για να ζήσει- και να εξαρτάται η αμοιβή του από τους φτωχούς χωρικούς. Να είναι ο πλέον χρήσιμος στην κοινωνία και να μην απολαμβάνει την ελαχιστοτάτη μέριμνα του κράτους! Να είναι το περισσότερο σεβάσμιο πρόσωπο σε όλους μας (διότι εκείνος μας βάπτισε, μας πάντρεψε, μας αγίασε, μας συμβούλεψε, μας εξομολόγησε, μας συγχώρεσε τα ανομήματά μας, μας ενθάρρυνε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και να ξεκινήσουμε μια νέα ζωή, μας απέτρεψε από προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες και πολλά άλλα) και να μην του αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να αμείβεται από το ίδιο το κράτος.
Και αποκαταστάθηκε κάποτε αυτή η αδικία. Ο Καίσαρας (=το κράτος δηλαδή) ανέλαβε τις ευθύνες του, με το αζημίωτο βέβαια (αφού άρπαξε την περιουσία του φτωχού πάλι λαού που μετά χαράς την έδωσε στην ευεργετούσα Μάνα του, την Εκκλησία) και ενέταξε στο δημόσιο μισθολόγιο τον φτωχό, τον ηρωικό παπά με την τεράστια προσφορά στην κοινωνία, στον τόπο, στην Πατρίδα, στο Έθνος μας.
Και τώρα; Τώρα θέλουμε πάλι να γυρίσουμε τα…ωρολόγια πίσω. Και πολύ πίσω, διότι αλλάζουν και οι λέξεις νόημα. Πρόοδος σήμερα δεν είναι να πάω μπροστά, αλλά να πάω προς τα πίσω. Ολοταχώς πίσω. Αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Δεν πειράζει… Παπάδες είναι αυτοί. Τι κάνουν; «Χαραμοφάηδες, αντιπαραγωγικοί, κηφήνες» (συγγνώμη για τις εντός των εισαγωγικών μου εκφράσεις)!
Πρόσχημα είναι οι παπάδες. Άλλος είναι ο στόχος. Όταν θέλουμε ένα σπίτι να... σαρίσει (=γκρεμισθεί, ερειπωθεί) αρχίζουμε να το εκθεμελιώνουμε σιγά-σιγά ή του αφαιρούμε τη σκεπή για εισχωρήσουν τα νερά και να πέσει από μόνο του. Δεν έχει σημασία αν θα αργήσει κάπως, αλλά το αποτέλεσμα θα έλθει, έστω και αργά. Ανοίγουμε κερκόπορτες. Με νόμο τον βγάζουμε από το Δημόσιο και με άλλο νόμο δίνουμε την αμοιβή που δικαιούται… Μέχρις ότου έλθει το πλήρωμα του χρόνου για τον επόμενο Νόμο που θα λέει… «χωρίζουμε τα τσανάκια μας, κάντε εσείς κουμάντο και χωρίς εμάς κλπ. Εγώ είμαι το κράτος, εγώ έχω το πεπόνι και το μαχαίρι και εγώ αποφασίζω». Το είπαν κιόλας κάποιοι αυτό. Να το θυμίσουμε; «….είναι δυνατόν να παίρνουμε την άδεια από τον Αρχιεπίσκοπο για να νομοθετούμε!», ανεφώνησε κάποιος πολιτικός μας πολύ πρόσφατα. Ειπώθηκε και ο νοών νοείτω. Και αυτό το θεωρεί και πολύ δημοκρατικό και πολύ…προοδευτικό!
Όμως, έχουν γνώση οι φύλακες. Ο Λαός μας αγαπάει την Εκκλησία, σέβεται τον Παπά (το σεβαστό πρόσωπο του Ιερέως) και δεν θα μείνει απαθής σε σχέδια που θίγουν τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου. Ό,τι υγιές και εκλεκτό υπάρχει σήμερα είναι στην Εκκλησία μας . Από τον Διάκο μέχρι τον Ιερέα και την Ιεραρχία. Ένα μόνο χρειάζεται. Εμπιστοσύνη και Ενότητα. Εμπιστοσύνη στον Θεό και ενότητα στον Λαό του Θεού. «Έχουν γνώση οι φύλακες». (Άραγε) Έχουν;΄Ιδωμεν.
Από τον Σωτήρη Αθ. Μουντζούρη
