Από τη Μαρίνα
Αποστολοπούλου
Το «Ποτέ την Κυριακή» το έκανε «Ποτέ χωρίς την Ελλάδα» το γαλλικό περιοδικό L' Observateur.
Και στο εξώφυλλο του περιοδικού δεσπόζει, σε γαλάζιο φόντο, η Αφροδίτη της Μήλου με γυρισμένη την πλάτη της, ας ελπίσουμε… όχι στην Ευρώπη!
Άλλωστε οι Γάλλοι είναι αυτοί που μετ’ επιτάσεως υποστηρίζουν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη και πιέζουν όσο μπορούν γι’ αυτό μέχρι τελευταία στιγμή προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι αναλόγως συνεργάζεται και η ελληνική κυβέρνηση.
Την ίδια ώρα, που ας μην κρυβόμαστε, με την τροπή που πήρανε τα πράγματα μετά από πέντε μήνες άκαρπων διαπραγματεύσεων και παλινωδιών παντός τύπου, πολλοί εκ των εταίρων θεωρούν ότι αυτή είναι μία πρώτη τάξεως ευκαιρία να απαλλαγούν από την Ελλάδα.
Άλλωστε γι’ αυτό, τελευταία ώρα και την ώρα που πλέον η θηλιά σφίγγει γύρω από τον λαιμό, τέθηκε και θέμα διευρυμένης Συνόδους Κορυφής και των «28» και όχι μόνον αυτών της Ευρωζώνης, διότι αν για οιονδήποτε λόγο δεν έχουν θετική κατάληξη και οδηγηθεί η Ελλάδα εκτός ευρώ τότε, τότε γι’ αυτό πρέπει να αποφασίσουν και οι «28». Και γιατί και οι «28»; Γιατί, όπως το ‘χουμε ξαναγράψει δεν προβλέπεται έξοδος χώρας από την Ευρωζώνη. Προβλέπεται όμως έξοδος χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και από τη στιγμή που μία χώρα βγαίνει από την Ευρωπαϊκή Ένωση βγαίνει, κατά συνέπεια και από την Ευρωζώνη.
“Game over” λοιπόν.
Τα ψέματα τελείωσαν, είτε κατά κυριολεξία, είτε μεταφορικά όπως συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε την εν λόγω έκφραση. Τώρα κληρώνει για το μέλλον της χώρας και ο καθένας καλείται να αναλάβει τις πρακτικές αλλά και τις ιστορικές του ευθύνες, απέναντι στη χώρα και απέναντι στους πολίτες της.
Και, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στον αγώνα δρόμου αυτών των τελευταίων ημερών ιδιαίτερα χρήσιμη και ενδιαφέρουσα ήταν η παρουσία του Ελληνα πρωθυπουργού στο Ευρωκοινοβούλιο. Παρότι δεν θα έλεγε κανένας ότι ήταν και από τις πλέον εύκολες στιγμές του, ούτε και από τις πλέον επιτυχείς. Ηταν όμως σίγουρα μία χρήσιμη στιγμή τόσο για τον ίδιο όσο και για την Κυβέρνηση γενικότερα. Γιατί είχε την ευκαιρία σε πρώτο πρόσωπο και κατά πρόσωπο να διαπιστώσει, το πραγματικό κλίμα που επικρατεί μεταξύ των λοιπών κρατών μελών σχετικά με την Ελλάδα, το ελληνικό ζήτημα, τις επιλογές και τις τακτικές της παρούσας κυβέρνησης αλλά βεβαίως και των λοιπών κυβερνήσεων της κρίσης και να συνειδητοποιήσει ότι οι απόψεις των εταίρων απέχουν πολύ από αυτές που θέλει να πιστεύει η ελληνική πλευρά, διότι αυτές την εξυπηρετούν. Και βεβαίως μπορεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να υπάρχουν κόμματα, αλλά το γεγονός είναι ότι ο κάθε ευρωβουλευτής σε τέτοιου είδους ζητήματα και τη χώρα του θα προτάξει και το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι επίσης, με το οποίο σαφώς και θεωρούν ότι είμαστε απροσάρμοστοι. Αν λοιπόν ήθελε να πάρει ένα «μήνυμα» ο Αλ. Τσίπρας και να εξαγάγει χρήσιμα και πραγματικά συμπεράσματα για τη «μεγάλη εικόνα» των πραγμάτων η παρουσία του στην Ευρωβουλή ήταν μία χρήσιμη εμπειρία παρότι σφυροκοπήθηκε αλύπητα από τους περισσοτέρους και βρέθηκε στην «άβολη» θέση να έχει «συμμάχους» τους ακροδεξιούς της Ευρώπης οι οποίοι ωστόσο του υπέδειξαν την έξοδο από την Ευρωζώνη.
Και ενώ είμαστε στην τελική και κρίσιμη ευθεία, τα σενάρια οργιάζουν στο εσωτερικό.
Πριν ακόμη μάθουμε τι γράφει για την Ελλάδα το κοντέρ των δανειστών εγχωρίως επεξεργαζόμαστε σενάρια πρόωρων εκλογών. Τα οποία ναι μεν έχουν μία βάση γιατί συναρτώνται με τις εξελίξεις αλλά σίγουρα δεν είναι το θέμα ημέρας.
Ωστόσο οργιάζουν οι φήμες οι οποίες κινούνται από πιθανή παραίτηση Τσίπρα ώστε να μην βάλει την υπογραφή του σε ένα βαρύ (ίσως το βαρύτερο όλων) τρίτο μνημόνιο μέχρι την πιθανότητα να χαθεί για η δεδηλωμένη της Κυβέρνησης κατά την ψηφοφορία στη Βουλή, λόγω των Λαφαζάνη και ΣΙΑ που εξακολουθούν να λένε «ΟΧΙ» και να το εννοούν ως «ΟΧΙ» και ως «ΝΑΙ». Οπότε στην περίπτωση αυτή οι κάλπες μπορεί να είναι τόσο αναπόφευκτες όσο και αχρείαστες τη δεδομένη στιγμή. Διότι πραγματικά το τελευταίο πράγμα που της λείπει αυτή τη στιγμή της χώρας είναι να στηθούν και εθνικές κάλπες. Ενώ χθες κυκλοφόρησε και έτερο σενάριο σύμφωνα με το οποίο θα αλλάξει μορφή ο κυβερνητικός συνασπισμός θα μπει το ΠΟΑΤΜΙ και θα βγουν οι ΑΝΕΛ για να περάσει πιο εύκολα η συμφωνία από την κυβερνητική πλειοψηφία. Σενάριο όμως που οι δεύτεροι διέψευσαν διότι προφανώς δεν έχουν πρόθεση να αφήσουν με τόση ευκολία τον κυβερνητικό τους ρόλο. Από την άλλη βέβαια στον χώρο των ΑΝΕΛ έχουν κατά καιρούς προσμετρηθεί οι «σπλήνα» αντιμνηνιακοί ψηφοφόροι, οπότε πράγματι συνιστά ένα θέμα πώς ένα κόμμα επίσης αντιμνημονιακό θα συναινέσει σε ένα μνημόνιο. Αλλά ως φαίνεται από τις στροφές που κάνει η ιστορία, είτε αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ είτε στους ΑΝΕΛ ισχύει αυτό το «πρόσεχε τι εύχεσαι». Ευχήθηκαν και επεδίωξαν να γίνουν κυβέρνηση και τώρα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον τρόπο υλοποίησης της… ευχής τους.
Όλα αυτά όμως λίγη σημασία έχουν στον παρόντα χρόνο, οπότε η χώρα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη ιστορική καμπή της μεταπολιτευτικά και όχι μόνον.
Η καταστροφική θεωρία των παιγνίων τελείωσε όπως και τα πάσης φύσεως παιγνίδια που παίχτηκαν στη σκηνή ή και στο παρασκήνιο όλο το προηγούμενο διάστημα.
Την Κυριακή θα έχουν διαλέξει οι άλλοι για μας αλλά συνεπεία δικών μας επιλογών ποιο δρόμο θα ακολουθήσει από δω και πέρα η χώρα. Τον ευρωπαϊκό ή εκείνο της απομόνωσης και της… θριαμβευτικής αναβάπτισης στα πολυτάραχα Βαλκάνια, με ό,τι αυτό σημαίνει όχι μόνον για την οικονομία και την κοινωνία αλλά και για τη γεωστρατηγική της θέση και ασφάλεια, ζήτημα που τελευταία έχουν αρχίσει ανοιχτά να επισημαίνουν και να επικαλούνται πολύ.
Οποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα. Υπάρχουν έξυπνες λύσεις μόνο αλλά εξαιρετικά δύσκολες. Και μεταξύ δυο κακών ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσει το λιγότερο κακό. Δηλαδή η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη, εκεί όπου η ιστορία την έταξε να ανήκει και η κοινή λογική επιβάλλει να ανήκει.
