Από τη Μαρίνα
Αποστολοπούλου
Για να το καταλάβουμε δηλαδή καλά αυτό που συνέβη, τώρα που ηρέμησαν τα πνεύματα.
Τι ήταν αυτό που συνέβη ακριβώς τις τελευταίες ημέρες;
Να το πιάσουμε από την αρχή. Η Κυβέρνηση διαπραγματευόταν με τους δανειστές, επί πέντε μήνες προσπαθώντας να κλείσει μία κάποιου τύπου συμφωνία. Δεκαπέντε μέρες, πριν κλείσει το πρόγραμμα, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας βγήκε και δήλωσε: «Τώρα αρχίζει η διαπραγμάτευση». Τέσσερις μέρες πριν τελειώσει το πρόγραμμα και ενώ ήδη η Κυβέρνηση είχε υποβάλει μία πρόταση ύψους 8,5 δισ. προς τους δανειστές πλήρη φοροεισπρακτικών μέτρων και χωρίς κανένα αναπτυξιακό σκέλος, βγαίνει ο πρωθυπουργός και ανακοινώνει ότι πάμε σε δημοψήφισμα. Ο ίδιος που πριν καιρό (όχι πολύ) μας διαβεβαίωνε, ότι δεν είναι στις προθέσεις του να πάει σε δημοψήφισμα. Γεγονός που καταλαμβάνει εξ απήνης τους δανειστές, τα κόμματα και τον ελληνικό λαό. Ενώ από πλευράς δανειστών οι οποίοι είναι «απορημένοι» με την κίνηση γίνεται γνωστό ότι η συμφωνία ήταν μία ανάσα πριν κλείσει και ότι η διαφορά μεταξύ των δυο πλευρών ανερχόταν στα 60 εκ.
Γιατί πήγε σε δημοψήφισμα;
Το έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη πριν ακόμη γίνει το δημοψήφισμα για ποιο λόγο θα μπορούσε η Κυβέρνηση να καταφύγει σε ένα δημοψήφισμα ή ακόμη και σε εκλογές. Για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν θα μπορούσε να περάσει την πρόταση από την κοινοβουλευτική του ομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ (είχαν ήδη συγκροτηθεί οι «ομάδες» βουλευτών που προειδοποιούσαν γι’ αυτό) οπότε θα έχανε τη δεδηλωμένη. Διότι η πρόταση μπορεί να περνούσε από τα λοιπά «ευρωπαϊκά» κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά δεν θα περνούσε από την κυβερνητική πλειοψηφία. Στην περίπτωση αυτή προφανώς θα ήταν ο ίδιος πολιτικά εκτεθειμένος και εντός κόμματος και εντός χώρας διότι θα έπρεπε να σηκώσει και το πολιτικό κόστος των αντιλαϊκών μέτρων που περιείχε η συμφωνία και εκτός χώρας βεβαίως. Διότι θα ήταν ένας πρωθυπουργός με συμφωνία αλλά χωρίς πλειοψηφία, οπότε οι εκλογές ήταν προφανώς μονόδρομος, όπως και αρκετά στελέχη είχαν αφήσει ξεκάθαρα να εννοηθεί. Τα πράγματα είναι απλά. Και ως τέτοια, απλά και λογικά τα αποδέχθηκε και δημοσίως ο νέος πλέον υπουργός επί των Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος εδώ και πάνω από μήνα είχε τεθεί και επικεφαλής της ομάδας διαπραγμάτευσης και φυσικά έβλεπε το έργο από μέσα και το ήξερε και στην παραμικρή του λεπτομέρεια.
Και έτσι φθάσαμε στο δημοψήφισμα.
Ο Αλ. Τσίπρας έριξε μια ζαριά και την κέρδισε όσον αφορά στη δική του πολιτική υπόσταση και το άμεσο τουλάχιστον πολιτικό του μέλλον, ποντάροντας (και ορθά ως απεδείχθη) στην πενταετή αγανάκτηση του κόσμου. Ισχυρός στο εσωτερικό του κόμματός του, μετά τη θριαμβευτική επικράτηση του «ΟΧΙ», ισχυρός (θεωρητικά τουλάχιστον) απέναντι στους δανειστές έχοντας τον λαό πίσω του αλλά και τα λοιπά κόμματα πλην «Χρυσής Αυγής» και ΚΚΕ. Διότι βεβαίως, δεν υπάρχει αντίρρηση ότι το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών που έγινε προχθές έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού. Και όταν λέμε προ πολλού, εννοούμε εδώ και καμιά πενταετία, από τότε που ξεκίνησε η κρίση και όχι τελευταία στιγμή και στο «και πέντε». Το οποίο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών αφού η χώρα πνίγεται και πλέον έχει φθάσει στο σημείο να πιάνεται από τα μαλλιά της για να μην βουλιάξει, ορθώς και καλώς έγινε. Αλλά να μην παραβλέπουμε και το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός ανέλαβε την πρωτοβουλία να ζητήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να το συγκαλέσει προκειμένου να ενισχύσει τη δική του διαπραγματευτική θέση στη μάχη υπέρ πάντων που δίνεται αλλά βεβαίως και τη δική του πολιτική στο εσωτερικό της χώρας. Να μην το παραβλέπουμε και αυτό.
Έχει δεσμεύσει αυτή τη στιγμή όλα τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου ο κ. Τσίπρας μαζί με τους επικεφαλής τους.
Πάμε και σε αυτό καθεαυτό το δημοψήφισμα.
Τι κληθήκαμε να ψηφίσουμε την περασμένη Κυριακή; Μία πρόταση μέτρων η οποία δεν ήταν επίσημη, δεν ήταν η τελική, δεν ήταν καν η ανεπίσημη τελική διότι ακολούθησε και νέα βελτιωτική πρόταση Γιούνκερ. Και την ώρα που κατατίθετο η νέα βελτιωτική πρόταση Γιούνκερ η Ελλάδα σηκώθηκε και έφυγε από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Η δε πρόταση αφορούσε το προηγούμενο πρόγραμμα το οποίο έτσι κι αλλιώς έληξε στις 30 Ιουνίου και κατά συνέπεια στις 5 Ιουλίου που ψηφίσαμε εμείς δεν υπήρχε καν πρόγραμμα και φυσικά ούτε και πρόταση, αν υποθέσουμε βεβαίως ότι το δημοψήφισμα αφορούσε στην πρόταση. Στο μεταξύ η Ελλάδα κατέρρευσε, χρωστάει στο ΔΝΤ, χρωστάει στην ΕΚΤ, χρωστάει στους δανειστές, χρωστάει της Μιχαλούς και έχει υποστεί νέα ανεπανόρθωτη οικονομική βλάβη έχοντας ξεπεράσει κάθε όριο.
Κι αφού συνέβησαν όλα αυτά και πήγαμε οικονομικά άλλα τόσα χρόνια πίσω τι γίνεται; Παίρνει η Κυβέρνηση την πρόταση Γιούνκερ την οποία δεν παραδεχόταν ότι γνώριζε, την οποία είχε απορρίψει και η οποία απείχε 60 εκ. ευρώ από αυτή που ή ίδια είχε καταθέσει και τη θέτει ως βάση επαναδιαπραγμάτευσης επιδιώκοντας τη σύναψη ενός τρίτου μνημονίου αφού στο μεταξύ την παρόμοια πρόταση την έχει απορρίψει το 60% και βάλε των Ελλήνων. Και κάθονται όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί και συμφωνούν ότι έπρεπε να γίνει ολόκληρο δημοψήφισμα προκειμένου, να εξαθλιωθεί εντελώς η χώρα για να πάρουν την πρόταση που ήδη υπήρχε και να «παρακαλέσουν» για τρίτο μνημόνιο. Με τη διαφορά βεβαίως ότι τα πράγματα έχουν γίνει πλέον πολύ χειρότερα από ό,τι ήταν μία βδομάδα πριν με την πλήρη πλέον κατάρρευση τραπεζών και οικονομίας και ο λογαριασμός έχει ανέβει κι άλλο και μαζί του και τα σκληρά μέτρα.
Τώρα σε ποια λογική εδράζεται όλο αυτό;
Άμα το δεις αποστασιοποιημένα προφανώς σε καμία. Οδηγούμεθα σε εκείνο το: «παράλογο; Άρα λογικό!»
Πλην όμως υπάρχει και η ελληνική λογική. Το «υπερήφανο ΟΧΙ» τι αντίκρισμα θα έχει ακριβώς; Αν ο ελληνικός λαός ψήφισε «ΟΧΙ» στη λιτότητα και μπροστά του βρίσκεται νέα σκληρή λιτότητα στο πλαίσιο του νέου επιδιωκόμενου προγράμματος, τι νόημα είχε ακριβώς; Το δημοψήφισμα πόσο κόστισε σε τούτη την τόσο ταλαιπωρημένη χώρα;
Το «ταμείο», το πραγματικό «ταμείο» αυτό που θα κρίνει αποφάσεις, επιλογές και πρόσωπα δεν έχει γίνει ακόμη. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
Το ατυχές είναι ότι «μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».
