Η φιλαλληλία, η φιλανθρωπία, η φιλοκαλία, η αδερφοσύνη και η αλληλεγγύη είναι «παιδιά» του ηθικού ανιδιοτελή αλτρουισμού, όσο και αν ο αστικός ιδεαλισμός διεκδικεί την πατρότητά τους.
Πολλά θρησκευτικά δόγματα και εξουσιαστικές ιδεαλιστικές κοινωνικές, οικονομικές πολιτικές, εγκολπώθηκαν μέσα στα πρότζεκτ τους, στις φιλοσοφίες και στις προπαγάνδες τους, τον αλτρουισμό, προκειμένου να καρπωθούν ατομικά, συντεχνιακά και πολιτικά ωφέλη, σε βάρος των πολλών στις κοινωνίες των λαών.
Όπως και να χουν όμως τα πράγματα, ο διεθνιστής αλτρουιστής άνθρωπος, ξεπέρασε κλιμακωτά, γνωσιολογικά πολλές αδυναμίες του, με τις ρεαλιστικές φιλοσοφημένες υπερβάσεις του, δίνοντας λύσεις και απαντήσεις σε πάρα πολλά ερωτήματα που γεννάει και παρουσιάζει η ζωή, και το κάθε τι το αντιμετωπίζει με αισιοδοξία, με χαμόγελο και προπάντων με αγάπη, αφού η αγάπη είναι κι αυτή, ένα από τα πολλά πνευματικά παιδιά του αλτρουισμού.
Πρέπει να πούμε εδώ, πως αυτή η ανθρώπινη ηθική αρχή, που εκφράζει συνειδητά και έμπρακτα την άρνηση του προσωπικού και ατομικού συμφέροντος προς όφελος του συλλογικού, είναι - ίσως - δυσνόητη για κάποιους συνανθρώπους μας αρχή. Και αυτό συμβαίνει, ιδιαίτερα στα πολιτικά, μαζικά, δημοκρατικά, κυβερνητικά συστήματα, όπου οι άνθρωποι είναι ξένοι και άγνωστοι μεταξύ τους, ενώ στις συμμετοχικές δημοκρατικές κοινωνικές, ανθρώπινες, δραστηριότητες, τα πράγματα είναι διαφορετικά προς κάθε κατεύθυνση, γιατί ο ατομικισμός και η ατομοκρατία απομακρύνονται.
Να τονίσουμε και να υπογραμμίσουμε ακόμα πως ο αλτρουιστής είναι προικισμένος με ανώτερα ανθρωπιστικά αισθήματα φιλαλληλίας και οι αγώνες του με τις αγωνίες του, έχουν πάντοτε συνειδητή συλλογική αφετηρία, με απώτερο σκοπό και στόχο το κοινό καλό συμφέρον της κοινωνίας και της ανθρωπότητας ολόκληρης του πλανήτη μας. Ο αλτρουιστής άνθρωπος δεν είναι υποκριτής, ούτε εγωιστής και πάντα ό,τι κάνει το κάνει με κριτήρια συλλογικά, κοινωνικά για όλους.
Ο φιλάνθρωπος (τέτοιος είναι ο αλτρουιστής) είναι άφοβος, άτρομος και θαρραλέος, μοιάζει με φουρτουνιασμένη θάλασσα πολλές φορές ο λόγος του, άλλα, και με απάνεμο λιμάνι, όπου βρίσκουν καταφύγιο οι δυστυχισμένοι, οι κατατρεγμένοι, οι φτωχοί και οι αδικημένοι. Είναι η ανίκητη δύναμη της ευεργεσίας που εμψυχώνει κάθε άνθρωπο που έχει την ανάγκη της κατανόησης στον κόσμο αυτό τον άστοργο, τον ανάλγητο, τον καταφρονεμένο και τον αποπροσανατολισμένο, που περνάει τη μεγαλύτερη και χειρότερη ίσως παρακμιακή κρίση που γνώρισε η ανθρωπότητα, στο διάβα των αιώνων μέχρι τώρα.
Μονάχα ο αλτρουισμός μπορεί να μας βγάλει από το τέλμα της φοβερής αυτής ανέχειας, της πρωτόγνωρης εκφυλιστικής και λυσσαλέας παρακμής που ζούμε, και να μας οδηγήσει σε έναν κόσμο ανάτασης, δημιουργικής πορείας και κοινωφελούς ανθρώπινης προκοπής. Μέσα από τον αλτρουισμό μόνο μπορούμε να αντλήσουμε όλα εκείνα τα εχέγγυα της συλλογικής ωφέλιμης δημιουργίας και ασφάλειας για τον τόπο, για τη χώρα, για την κοινωνία των πολλών, αλλά, και για το καλύτερο δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης του λαού μας.
Με αυτή τη φιλοσοφημένη ηθική αρχή και βάση του αλτρουισμού, με αυτό το ακατανίκητο ηθικό μεγαλείο της φιλανθρωπίας, μπορούμε να κερδίσουμε το μέλλον το δικό μας και των εισερχόμενων γενεών στον πλανήτη μας πραγματικά και ρεαλιστικά, αφού και ο ρεαλισμός εμπεριέχεται κι αυτός μέσα στο πλαίσιο της αλτρουιστικής αντίληψης του προοδευτικού ανθρώπου, που αγαπάει την αλήθεια και την κοινωνική δικαιοσύνη του λαού.
Ίσως όμως, κάποιος καλοπροαίρετος αναγνώστης, ρωτήσει εδώ: πώς μπορείς να αγκαλιάσεις και ν’ αγαπήσεις τον εχθρό σου, τον τύραννό σου, τον εκμεταλλευτή σου και τον δήμιό σου…; σε μια κοινωνία ταξική, βαθιά διαιρημένη και ασύλληπτα διαφθαρμένη…; Πώς μπορείς να γίνεις πιστευτός αλτρουιστής σ’ έναν κόσμο της ψευτιάς και της ρεμούλας, όπου στο μυαλό και στη συνείδηση των πολλών είναι οι νόμοι της ζούγκλας…; Πώς μπορείς να μιλήσεις για συλλογικό συμφέρον όταν στην καθημερινότητα βιώνεις τα ρητά: ο σώζον εαυτόν σωθήτω και η ζωή μου ο θάνατός σου…; Εμείς κατ’ αρχήν απαντάμε μπορείς. Μπορείς με τη βαθιά δοκιμασμένη γνώση και σπουδή που αντλείται μέσα από την αντικειμενική, ρεαλιστική πραγματικότητα της μαρξιστικής υλιστικής φιλοσοφίας, που διδάσκει το αταξικό συλλογικό κοινωνικό συμφέρον και η κοινωνική δικαιοσύνη. Μπορείς λέμε πολύ απλά, όταν: «Αγαπάς τη λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις, πάρτην ο ίδιος αν μπορείς, αλλιώς δεν την αξίζεις» Ν. Καζαντζάκης. Ο ηθικός ανιδιοτελής αλτρουισμός εξανθρωπίζει τις κοινωνίες πραγματικά και δημοκρατικά.
Από τον Δημήτρη Τσικούρα, λογοτέχνη
