Εξάλλου το αίσθημα της αυτογνωσίας είναι μια εκ των σπουδαιοτέρων αρετών και σε τέτοιου είδους αποφάσεις έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία.
Στην Ελλάδα της πλήρους αποσάθρωσης του κοινωνικού θεσμικού ιστού δεν νομίζω ότι χωρεί μια επιπλέον απαξίωση ενός πολύ σπουδαίου ρόλου, όπως αυτού του εκπροσώπου των πολιτών, από ένα δημοτικό ή περιφερειακό συμβούλιο, μέχρι τη Βουλή των Ελλήνων και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η αξιολόγηση των ανθρώπων, που επιθυμούν την ενασχόληση με τα κοινά επιβάλλεται να γίνεται αρχικά από τους ίδιους τους κομματικούς σχηματισμούς, με αυστηρά κριτήρια ικανότητας, ασχέτως αν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα γίνεται κυρίως με κριτήρια ‘’ Life Style’’. Η προσφορά στην πολιτική είναι κάτι άλλο και οι απαιτήσεις όπως αποδείχτηκε πολλές. Το ποιοι είναι ικανοί να συμμετάσχουν και ποιοι όχι δεν θα το κρίνω εγώ. Άλλωστε τα αποτελέσματα των τελευταίων δεκαετιών φωνάζουν από μόνα τους και καταδεικνύουν την ένδεια σε ικανά πρόσωπα. Μια ένδεια, η οποία ευθύνεται εξίσου σε πολύ μεγάλο βαθμό για τα δεινά που ζει σήμερα η χώρα.
Προερχόμενος από μια οικογένεια της Λάρισας, με βαθιές πολιτικές ρίζες σε άλλες εποχές, όπου στην πολιτική κατέρχοντο άλλης κουλτούρας και ποιότητας άνθρωποι και έχοντας γνώση πολιτικών καταστάσεων όλα αυτά τα χρόνια, μπορώ να καταλογίσω το ‘’ελαφρυντικό’’ της δικαιολογημένης αλλοπρόσαλλης ψήφου στο εκλογικό σώμα, μετά από 35 τουλάχιστον χρόνια καταστροφικών πολιτικών. Αν πριν λίγα χρόνια ανέφερε κάποιος ότι τραγουδιστές, ηθοποιοί, μοντέλα, αθλητές, προπονητές αλλά και παράγοντες ποδοσφαιρικών ομάδων, θα περνούσαν την πόρτα της Βουλής αλλά και του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, όχι απαραιτήτως επειδή είναι ικανοί, αλλά επειδή είναι προβεβλημένοι, τότε μάλλον θα μειδιούσαμε. Η πολιτική όμως δεν μπορεί να λειτουργεί με καλλιτεχνικούς όρους και ποδοσφαιρικούς κανόνες. Το αντίστροφο βέβαια ισχύει, μιας και το ποδόσφαιρο πλέον είναι δυστυχώς και πολιτική.
Η κάθοδος στα κοινά ανθρώπων, που συγκεντρώνουν επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας, ως καλλιτέχνες αλλά και πρώην αθλητές έχει κι άλλες προεκτάσεις. Από τη μια πλευρά, πρέπει κάποιοι να βρουν το μέσο για τις απαραίτητες προσβάσεις στα κέντρα λήψεως των αποφάσεων και από την άλλη, οι πολιτικοί αρχηγοί στην απελπισία τους προς άγρα ψήφων, αναζητούν τους προβεβλημένους και δυστυχώς όχι τους ικανούς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός, ότι στις μέρες μας, ικανοί και επιτυχημένοι άνθρωποι, μόνο στο άκουσμα μιας πρότασης για κάθοδο στον πολιτικό στίβο, κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους.
Και πάνω που λέγαμε, ότι η κρίση θα μας οδηγούσε σε μια πιο ώριμη και συγκροτημένη σκέψη, κάπου εκεί ήρθε το καλλιτεχνικό και ποδοσφαιρικό ‘’life style’’ και εκμεταλλεύτηκε τη συγκυρία. Αυτή τη φορά δεν προέκυψε από την ανάγκη αλλά από την υπερβολή, που ειδικά σε αυτό τον τόπο μεγαλουργεί εδώ και δεκαετίες. Εκείνο δε, που προβληματίζει περισσότερο, δεν είναι τόσο η κακή επιλογή υποψηφίων, όσο το γεγονός ότι το ίδιο το εκλογικό σώμα πείθεται και επιλέγει. Ίσως είναι ο φόβος, ίσως η απαξίωση και η οργή, ίσως το πρόσωπο-ίνδαλμα, σίγουρα πάντως δεν είναι η ώριμη σκέψη.
Όσο λίγο πριν τις εκλογές οι επιλογές θα συνεχίζουν να γίνονται με ‘’φτωχά’’ κριτήρια, που περιορίζονται στην ανούσια για την παραγωγή πολιτικής δημοφιλία, δεν νομίζω, ότι μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι. Αποτελεί αδήριτη ανάγκη η αυστηρή αξιολόγηση των ικανών για να στελεχώσουν ένα ψηφοδέλτιο, η οποία πρέπει να αρχίσει από τα ίδια τα κόμματα και στη συνέχεια να περάσει στην κοινωνία. Οι επόμενες εκλογές είναι πλέον προ των πυλών και στην ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων, ίσως αρκετοί θυμηθούν αυτές τις σκέψεις. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική του δίνοντας βήμα λόγου σε ικανούς ανθρώπους με πολιτική κρίση και όχι κομματικές παρωπίδες. Αρωγούς σε μια τέτοια προσπάθεια θα βρει όλους όσους πιστεύουν σε μια κοινωνία, όπου η αξιοκρατία είναι το επίτευγμα και όχι το ζητούμενο. Μένει να το τολμήσει….
Από τον Βάσο Καραμπίλια
* Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, ειδικευθείς στο Αθλητικό Δίκαιο-MBA in Sports Management, επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων
