Γράφει ο Η. Κανέλλης
Οι κάλπες του δημοψηφίσματος, που οδήγησε στη θριαμβευτική επικράτηση του Όχι, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, σε πείσμα της πραγματικότητας, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει την ιδεολογική υπεροχή, σε πείσμα της πραγματικότητας της χώρας, των αναγκών της, του προβλήματός της.
Είχα την εντύπωση ότι η εσπευσμένη προκήρυξη του δημοψηφίσματος, που δεν έδινε χρόνο στους πολίτες να κατανοήσουν την πραγματικότητα, είχε έναν και μόνο στόχο: να συνεχίσει η κυβέρνηση να ασκεί την εξουσία. Πίστευα ότι οι σημερινοί κυβερνήτες μας επέλεξαν να ρίξουν τη χώρα στα βράχια, προκειμένου να μην παραδεχθούν, ενώπιον μιας δράκας φανατικών κομματικών μελών και οπαδών, ότι απέτυχαν να διαπραγματευθούν με τους εταίρους κι ότι, παρ’ όσα είχαν υποσχεθεί προεκλογικά, κατάφεραν να επιδεινώσουν δραματικά την κατάσταση της χώρας, σε όλα τα επίπεδα.
Έκανα λάθος. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε πιο σφαιρική γνώση της ελληνικής κοινωνίας. Παρακινημένος στην καλύτερη περίπτωση από τους εθνοκομμουνιστές εντός του κόμματός του, τους οποίους εκπροσωπεί ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, δέσμιος στη χειρότερη του ρεύματος αυτού, έπαιξε βιαστικά το χαρτί της αγανάκτησης και του ελληνικού εξαιρετισμού. Το εκλογικό δικαίωμα μεταφράζεται ως θρίαμβος. Είναι όμως, όντως, θρίαμβος;
***
Και τώρα; Τι δυνατότητες ελιγμού έχει, από τώρα και στο εξής, ο πρωθυπουργός στην Ευρώπη;
Η απάντηση είναι απλή. Καμία! Απολύτως καμία! Από τη στιγμή που ο κ. Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να κοροϊδέψει τους εταίρους και δανειστές μας, προκηρύσσοντας το συγκεκριμένο δημοψήφισμα, διέρρηξε οριστικά τη δυνατότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να συνομιλεί με τους Ευρωπαίους. Οι εταίροι της Ελλάδας δεν θεωρούν τον κ. Τσίπρα, τον κ. Βαρουφάκη και τους συνεργάτες τους, υπό την παρούσα συνθήκη, αξιόπιστα πρόσωπα που θα μπορούσαν να συνεχίσουν να έχουν το βάρος μιας διαπραγμάτευσης, όσο συνεχίζουν να εκπροσωπούν την Ελλάδα θα είναι απολύτως αναξιόπιστα. Από αύριο, βεβαίως, θα αρχίσουν να περιφέρονται στην Ευρώπη λέγοντας ότι έχουν ακόμα πιο νωπή εντολή από τον ελληνικό λαό και θα απειλούν τους εταίρους να δώσουν ρευστότητα στην Ελλάδα διότι, «εδώ που γεννήθηκε η δημοκρατία», δεν είναι δυνατόν να παραβλέπουν τη θέληση του ελληνικού λαού. Αλλά δεν θα τους ακούει κανείς.
***
Ποιες είναι οι επιλογές του κ. Τσίπρα τις αμέσως επόμενες ημέρες;
Στην πραγματικότητα, έχει μόνο μία επιλογή – και η μεγάλη διαφορά που εξασφάλισε, δεν του επιτρέπει να σκεφτεί τη λύση μιας εθνικής διαπραγματευτικής ομάδας.
Το αποτέλεεσμα υποχρεώνει τον κ. Τσίπρα να συνεχίσει τη διχαστική ρητορική, να συνεχίσει να ψάχνει εχθρούς στους Ευρωπαίους εταίρους και στους «γερμανοτσολιάδες» συνεργούς τους (πρακτικά, δηλαδή, στο ένα τρίτο του ελληνικού λαού). Η πολιτική αυτή επιλογή, προφανώς, θα διαλύσει ό,τι απέμεινε όρθιο στην οικονομία, θα οδηγήσει στην κατάρρευση τις τράπεζες, στην απώλεια του μεγαλύτερου μέρους των καταθέσεων από όσους έδειξαν εμπιστοσύνη ως το τέλος στο πολιτικό σύστημα. Η πρακτική αυτή οδηγεί νομοτελειακά στην επιβεβαίωση της ελληνικής χρεοκοπίας, στην οριστική απομόνωση της χώρας από τον υπόλοιπο κόσμο, στη δρομολόγηση σε κλίμα ανοργανωσιάς, πανικού και μίσους της πορείας προς τη δραχμή – μιας πορείας που ο καθηγητής Χρυσάφης Ιορδάνογλου περιγράφει, με άρθρο του στο «Βήμα», ως «Σιβηρία».
Η ουσία, λοιπόν, είναι ότι στην πορεία των πραγμάτων, δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά διαπραγμάτευση. «Η παροχή ρευστότητας προς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα», λέει ο Ιορδάνογλου, «θα διακοπεί τελείως και θα αναγκαστούμε να εγκαταλείψουμε το ευρώ και –πιθανότατα- την ΕΕ. Η ευρωζώνη θα έχει απλώς απαλλαγεί από την ευθύνη να μας δώσει την τελική σπρωξιά».
Και μετά; Μετά, έρχεται η ώρα της απόλυτης προσχώρησης στον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Όλη η Ελλάδα στα σοβιέτ – στο λαϊκό κράτος της δραχμής, που θα περιχαρακωθεί έναντι όλων, στη νέα Αλβανία της Μεσογείου, τα στελέχη του οποίου ήδη έχουν αρχίσει να δίνουν δείγματα γραφής. Σε ένα κράτος πρακτικά απομονωμένο, φτωχό, η κυβέρνηση του οποίου, προσπαθώντας να σταθεί επικεφαλής μιας κοινωνίας που εξαθλιώνεται αποκομμένη από ό,τι τη χρηματοδοτεί, θα επενδύσει στον εθνικισμό (στα φαντάσματα της ανωτερότητας) και στον αυταρχισμό.
Η εκδοχή αυτή δεν είναι μακριά, κάθε άλλο. Σε λίγες μέρες, με τις ελληνικές τράπεζες χρεοκοπημένες, η παροχή ρευστότητας θα είναι αδύνατη. Το τζάμπα δεν θα διαρκέσει επ’ άπειρον. Η ενέργεια, τα τρόφιμα, οι καταναλωτικές ανάγκες χρειάζονται χρήματα, τα οποία η ελληνική κοινωνία δεν τα έχει. Πολύ σύντομα, όσοι πίστεψαν στον ελληνικό εξαιρετισμό, θα κατανοήσουν ότι ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με μεγάλες ιδέες.
Ο κ. Τσίπρας έπαιξε και κέρδισε έναν ακόμα γύρο μιας παρτίδας υποθηκευμένης. Το Κούγκι που υποσχόταν ο εταίρος του, Πάνος Καμμένος, είναι κοντά. Η χώρα δεν έχει πόρους για να τα καταφέρει μόνη της – και οι λεονταρισμοί των κυβερνητικών στελεχών δεν έχουν, πρακτικά, αντίκρισμα. Η χώρα οδεύει πλησίστια προς τη χρεοκοπία, έρμαιο μιας κυβέρνησης που, πλέον, για να διασωθεί, θα αναγκαστεί να οδηγήσει τη χώρα εκτός του ευρώ, στο χάος. Οι αγορές και οι πρώτες δηλώσεις των Ευρωπαίων (ακόμα) εταίρων επιβεβαιώνουν αυτή την πορεία.
Ο κ. Τσίπρας θριάμβευσε χθες στο δημοψήφισμα. Μπράβο, θρίαμβος. Πανωλεθρίαμβος.
