Τελευταία ακούσθηκε από χείλη πολιτικών και μερικών δημοσιογράφων των τηλεοπτικών καναλιών, ότι «το δημοψήφισμα της 05/07/2015 είναι μια γιορτή της δημοκρατίας».
Μια γιορτή από μόνη της περιέχει την έννοια της χαράς. Ψάχνω να βρω σε ποια άκρη του δημοψηφίσματος αυτού αναδύεται το άρωμα της χαράς. Πουθενά δεν διαισθάνομαι κάτι τέτοιο. Το δημοψήφισμα αυτό απλά μαρτυρεί, με καλυπτόμενο τρόπο, μια μεγάλη αποτυχία του Κράτους μας. Δεν αναζητώ τους υπαίτιους αυτής της τραγωδιακής κατάστασης. Ποιος φταίει;
Δεν θα προσπαθήσω να αποδώσω τα αίτια της επαπειλούμενης καταστροφής στους ηγήτορες ή κατ’ άλλους (άποψη που υποστηρίζουν οι ηγήτορες) στον ίδιο το λαό. Ο λαός φταίει τόσο όσο φταίει ένα βρέφος, ή ένα μικρό παιδί, που κλαίει γιατί πεινάει ή γιατί δεν ζει σε καλές συνθήκες.
Αν οι ηγήτορες ήθελαν, μπορούσαν να προσφέρουν ένα πραγματικό δημοψήφισμα γιορτή, αν στηριζόμενοι στο άρθρο 120, παρ.4 του συντάγματος ενεργοποιήσουν τις διατάξεις των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 44 του ιδίου Συντάγματος με μόνο ερώτημα αν ο λαός δέχεται την αντικατάσταση του άρθρου 86, ώστε οι πολιτικοί μας να έχουν ασυλία μόνο για δράσεις, που αφορούν στον κοινοβουλευτικό έλεγχο, ενώ για τις άλλες ενέργειές τους θα πρέπει να ακολουθούν τις διαδικασίες των μελών της κοινωνίας (των …κοινών θνητών).
Αυτό είναι γιορτή. Είναι μια πράξη που νομικά, πολιτικά, εθνικά, ανθρωπιστικά και εθιμικά (εθιμικό δίκαιο) είναι καθ’ όλα δυνατή. Όμως απαιτεί ανδρεία από τους ηγήτορες. Είναι μια νέα «Ρόδος όπου μπορεί να πραγματοποιήσουν και το πήδημα»
Αλέξ. Ν. Λαζαρίδης, τέως καθηγητής ΤΕΙ Θεσσαλίας
