Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά
Λογοτέχνις - συγγραφέας
«Πέντε μήνες...έξι αδράχτια» λέει μια λαϊκή παροιμία, για κάποιους που αργοπορούν να τελειώσουν μια δουλειά. Και μια άλλη λέει, «Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, όλη μέρα κοσκινίζει…
Κι αν ανατρέξουμε κι άλλο στη σοφία του λαού μας, θα βρούμε χίλιες δύο που να ανταποκρίνονται στην κατάσταση που βιώνουμε.
Αυτή τη σοφία τουλάχιστον, δεν μπορούν να την αμφισβητήσουν οι...φίλοι μας οι Ευρωπαίοι.
Εδώ γεννήθηκε ένας Σωκράτης, ένας Αριστοτέλης, ένας Πλάτωνας και πολλοί άλλοι, που δίδασκαν φιλοσοφία, όταν εκείνοι...γαύγιζαν στις σπηλιές.
Τι τραγωδία είναι αυτή που ζούμε συνάνθρωποι όλους αυτούς τους μήνες, με αποκορύφωμα την τελευταία εβδομάδα!
Έλεος κύριοι κυβερνήτες, δεν αντέχουμε άλλο. Κάντε δημοψήφισμα, αφού δεν το λένε τα...κότσια σας, υπογράψτε ένα τρίτο μνημόνιο και ονομάστε το όπως θέλετε, με τα λόγια θα παίξουμε! Εμάς λίγο μας νοιάζει, εσείς φοβόσαστε μη χαλάσετε την εικόνα σας, γιατί άλλα υποσχεθήκατε στον ελληνικό λαό.
Εκείνο που ξέρουμε εμείς, είναι ότι παρόλες τις υποσχέσεις και τα παχιά λόγια τα προεκλογικά, θα σφίξουμε κι άλλο το...ζωνάρι.
Δεν πάει άλλο βέβαια, δεν έχει άλλη...τρύπα, αλλά θα πάμε στους τσαγκάρηδες να μας ανοίξουν. Αν βρούμε κανέναν, είχαν κι αυτοί τα μαγαζάκια τους, αλλά τώρα μικρομάγαζα και μεγαλομάγαζα, κλείνουν το ένα μετά το άλλο.
Ανοίγουν το πρωί οι άνθρωποι, σύμφωνα με το ωράριο των καταστημάτων και περιμένουν τον πελάτη. Αλλά πώς να μπει ο πελάτης, χωρίς ένα ευρώ στην τσέπη! Και ως το μεσημέρι δεν πατάει άνθρωπος. Άντε πάλι το απόγευμα και πάει λέγοντας.
Στο μεταξύ μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει και τα ενοίκια και οι λογαριασμοί τρέχουν και εκτός απ` τα μαγαζιά έχουν και τα σπίτια τους να συντηρήσουν και τις οικογένειές τους.
«Ευτυχώς που έχουμε τη μάνα μου, που έχει μια καλούτσικη σύνταξη, παρόλες τις περικοπές και μας βοηθάει, αλλιώς ήμασταν για κλάματα», μου εξομολογήθηκε ένας νεαρός φίλος μου κάποια μέρα που τον συνάντησα στο δρόμο και συνέχισε. «Έξοδα εκείνη η καημένη δεν έχει, είναι συνέχεια μέσα στο σπίτι, έχει και κάποια μικροπροβλήματα με την υγεία της και δεν μπορεί να κυκλοφορήσει άνετα, πότε τα πόδια της πότε οι ζαλάδες της…
Η γυναίκα μου κι εγώ είμαστε άνεργοι εδώ και ένα χρόνο. Ότι είχαμε στην άκρη τα χαλάσαμε. Τα φυλάγαμε σαν κόρη οφθαλμού για τις σπουδές του γιου μας και να που φέτος πέρασε το παιδί στο Πανεπιστήμιο, στην Αθήνα, αλλά κατά πως δείχνουν τα πράγματα, δεν θα μπορέσει να φοιτήσει, τουλάχιστον αυτή τη χρονιά. Θα κάνει την εγγραφή και βλέπουμε…
Και πολλά άλλα μου είπε ο φίλος μου, που ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα «εν μέση οδώ».
Αυτά αλήθεια τα λαμβάνει κανέναςυπόψη του, απ’ αυτούς που μας έταξαν λαγούς με πετραχήλια; Και τώρα θρονιάστηκαν στην καρέκλα της εξουσίας και πηγαινοέρχονται στις Βρυξέλλες με στητά κορμιά και χαμόγελα και στο τέλος τίποτα. «Δούλευε κακόμοιρε, δουλειά να μη σου λείπει», όπως λέει πάλι ο λαός. Παίρνουν τον αέρα τους, κάνουν τα ταξιδάκια τους και εκεί που περιμέναμε να επιτευχθεί μια συμφωνία όπως μας υπόσχονταν και να είναι συμφέρουσα τα βροντάνε κάτω και ρίχνουν τη βόμβα του δημοψηφίσματος.
Η ευθύνη στις πλάτες του ελληνικού λαού είναι βαριά για να τη σηκώσουν αυτοί. Που βαδίζουμε αλήθεια! Γιατί «βάλαμε τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας;» - Δύσκολα θα ξεφύγω σήμερα απ’ τη σοφία του λαού μας.
-Όχι πως και οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι, αλλά είχε αρχίσει να διαφαίνεται ένα φως στο βάθος του τούνελ. Είχαν κάποια εμπειρία και επιπλέον δεν ήταν τόσο σκληροί οι Ευρωπαίοι απέναντί τους. Τώρα ίσως η αριστερή κυβέρνηση τους κάθεται στο λαιμό. Αμοιβαία… τα αισθήματα κι ο Τσίπρας θα προτιμούσε να γυρνάει πιασμένος χέρι-χέρι με τον Πούτιν…
Και για να γυρίσω πάλι στον πατέρα που μου άνοιξε την καρδιά του, που στηρίζεται στην συνταξούλα της μάνας του, που δεν έχει ένα κατοστάρικο να νοικιάσει στο γιο του μια… τρώγλη να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο, γιατί η σχολή του θέλει παρουσίες. Και είναι χιλιάδες οι Έλληνες που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις. Ως πότε θα ζούνε οι παππούδες να συντρέχουν τα νοικοκυριά των παιδιών τους!
Κι οι νέοι μας τι θα γίνουν, πώς θα σπουδάσουν; Τώρα θα μου πείτε και αν σπουδάσουν τι έγινε! Πτυχίο… ανεργίας θα πάρουν, να το κορνιζώσουν και να το καμαρώνουν. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει βρε παιδιά. Τι να κάνουμε δηλαδή, να σκύψουμε το κεφάλι και να κλαίμε τη μοίρα μας; Δεν πρέπει να πάρουν τα παιδιά μας ένα εφόδιο; Ας το πάρουν κι έχει ο Θεός. Μόνο εκεί τώρα πια πρέπει να ελπίζουμε…
