Ο φετινός δεν αποτελεί εξαίρεση. 3 του Σεπτέμβρη σήμερα. Ημέρα με ιστορική σημασία για τη δημοκρατία και το κοινοβουλευτικό μας σύστημα. Αυτή διάλεξε ο νυν υπ. Παιδείας για να κάνει τη δική του «επανάσταση» στον χώρο που διαφεντεύει.
Όπως λοιπόν έχει ανακοινωθεί, στις 11 το πρωί ο κ. Γαβρόγλου θα ανακοινώσει τις μεταρρυθμίσεις για το λύκειο και την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δικαιούται, καθόσον έχει την πολιτική νομιμοποίηση, να επιχειρήσει κι αυτός τις αλλαγές που οραματίζεται στη δημόσια εκπαίδευση. Άλλωστε δεν θα είναι ο πρώτος. Δυστυχώς, πιθανότατα δεν θα είναι και ο τελευταίος που θα δράσει στον χώρο της Παιδείας. Με αγαθές προθέσεις είμαι βέβαιος. Με αμφίβολα αποτελέσματα, είμαι επίσης σίγουρος.
Σε μια χώρα όπου οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση έχουν χρονικό ορίζοντα υπουργικής και όχι κυβερνητικής θητείας, είναι μάταιο να τρέφει κανείς μεγάλες ελπίδες. Πόσο μάλλον να περιμένει θαύματα.
Και για να μην έχουμε αυταπάτες, μόλις προχθές ο επικεφαλής της ΝΔ Κυρ. Μητσοτάκης δεσμεύτηκε για την κατάργηση των νόμων Φίλη και Γαβρόγλου.
Το οξύμωρο είναι ότι οι πολιτικοί συμφωνούν ότι «όλα είναι θέμα Παιδείας». Αλλά ο καθένας εννοεί κάτι διαφορετικό. Προφανώς και υπάρχουν διαφορές, πολιτικές και ιδεολογικές που δεν γεφυρώνονται, ούτε στο θέμα της εκπαίδευσης. Αλλά εδώ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε σε κάποια στοιχειώδη, θεωρούμε ένδειξη πολιτικής κατωτερότητας την επίδειξη κλίματος συναίνεσης.
Ως εκ τούτου ο κ. Γαβρόγλου θα καταθέσει τις σκέψεις του, θα τις μετατρέψει, αύριο - μεθαύριο, σε νομοσχέδιο και μια ωραία πρωία θα μας αποχαιρετίσει και εκείνος και το δημιούργημά του.
Για να πάρει τη σκυτάλη ο επόμενος πειραματιστής.
* * *
Και όλα αυτά μιλώντας για τη δημόσια εκπαίδευση. Ούτε καν για την Παιδεία, με την ευρύτερη έννοια, όχι δηλαδή απλά της μόρφωσης.
Εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο απογοητευτικά.
Χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα, τα όσα διαδραματίστηκαν μόλις προχθές το μεσημέρι στο κέντρο της Λάρισας.
Ο χωρικός αντιπεριφερειάρχης, επιστρέφοντας –προφανώς- κατάκοπος από τον αναπτυξιακό σχεδιασμό της Θεσσαλίας και την αντιμετώπιση των δυσεπίλυτων προβλημάτων του λαρισινού διαμερίσματος, διαπληκτίστηκε εν μέση οδώ με ιδρωμένους αλλοδαπούς μεροκαματιάρηδες, που δεν χαμήλωσαν το βλέμμα στο μεγαλείο του ανδρός. Και όταν, μαζί με γηγενείς περιοίκους και περαστικούς, αντέδρασαν στο υψωμένο φρύδι και τη συμπεριφορά της τοπικής εξουσίας, έλαβαν την αποστομωτική πράγματι απάντηση: Εγώ είμαι Έλλην Ορθόδοξος!
Για κάποιους, ο ανωτέρω χαρακτηρισμός είναι «ο ωραιότερος, υψηλότερος και τιμητικότερος τίτλος στον κόσμο», όπως διαβάζω σε απόσπασμα ενός πανεπιστημιακού δασκάλου, καίτοι προτάσσει την ιδιότητα του «Ορθόδοξου» εκείνη του «Έλληνα».
Ας είναι: ακόμη και οι εκλεκτοί του κόσμου τούτου δεν συμφωνούν απόλυτα μεταξύ τους.
* * *
Για να συνδέσω όμως τα δύο θέματα, στο ερώτημα «Ποιος πρέπει να είναι ο πρωταρχικός στόχος της Παιδείας», η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το: «Να διαπλάθει ανθρώπους. Και μάλιστα καλούς». Αυτός οφείλει να είναι ο υπέρτατος σκοπός της, που προηγείται θαρρώ όλων εκείνων που έχουν να κάνουν με την απόκτηση γνώσεων, ικανοτήτων, δεξιοτήτων κ.ο.κ. Καλός άνθρωπος και καλός πολίτης, δύο έννοιες που εμπεριέχουν τις διδαχές τόσο του αρχαιοελληνικού πνεύματος, όσο και της χριστιανικής αλήθειας και παράδοσης. Με πρώτη όλων αυτής του σεβασμού του άλλου.
Το πόσο απέχουν αυτές από τη συμπεριφορά του «ξέρετε ποιος είμαι εγώ ρε», του κ. αντιπεριφερειάρχη, νομίζω το καταλαβαίνει κι εκείνος.
Όντως όλα είναι θέμα παιδείας.
Δ. Χατζ.
