Κοφτά λόγια, επαναστατικά μηνύματα, λαϊκά συνθήματα, εύηχες ατάκες, εύπεπτες υποσχέσεις, γκριμάτσες σοβαροβαρείς και μορφασμοί σιγουριάς, βλέμμα αισιοδοξίας και κινήσεις προγραμματισμένες με περίσκεψη, μελετημένες λεπτομερώς. Ένα επικοινωνιακό παιχνίδι «κόπυ πάσε» (κατά πώς θα έλεγε και ο πολύς κύριος Πολάκης), που δεν αποκλείεται η επιτυχία εφαρμογής του, να του πρόσθεσε του πρωθυπουργού μεγάλο μέρος της εκλογικής του δύναμης, ένας ακόμα λόγος που τον ώθησε στην εξουσία...
ΦΤΑΝΟΥΝ όμως, θα έλεγε κανείς, μόνο αυτά τα επικοινωνιακά χαρίσματα και η πειθώ του λόγου και ουχί των έργων, για να αναδείξουν πρωθυπουργούς και άλλους αξιωματούχους σε σπουδαίες θέσεις, σε μια χώρα στην οποία κατοικούν περί τα δέκα εκατομμύρια πολιτικοποιημένες ψυχές; Η απάντηση έρχεται από μόνη της, αν με ειλικρίνεια συμφωνήσουμε- ακόμα και οι «πορωμένοι» κομματικοί- ότι πριν είκοσι και τριάντα χρόνια δεν θα περνούσε σε κανενός εύκολα το μυαλό πως κάποια μέρα θα μπορούσαν στην Ελλάδα να γίνουν πρωθυπουργοί ο Γιωργάκης, ο Κωστάκης και ο Αλέξης και να παίζει με σιγουριά και ο Κυριάκος.
ΦΤΑΝΟΥΝ και παραφτάνουν λοιπόν τα επικοινωνιακά χαρίσματα. Μην πω ότι και πριν από τους σημερινούς νεαρούς πολιτικούς αρχηγούς, που «αυτοκαταργούνται» μιμούμενοι εθνοσωτήρες στη Βουλή, τα χαρίσματα αυτά έφταναν να χαρίσουν εξουσία και σε πολλούς από τους προηγούμενους που μας κυβέρνησαν. Αρα, το κυρίαρχο στοιχείο, που σπανίως επικαλούμαστε στην αυτοκριτική μας, είναι η δίκη μας ψήφος η οποία ως απεδείχθη εκ του αποτελέσματος που έφερε την οικονομική καταστροφή στη χώρα και τη δυστυχία στον πληθυσμό, κάθε φορά ήταν σε λανθασμένη κατεύθυνση.
ΚΑΙ ενώ κατά βάθος το πιστεύουμε αυτό, ότι δηλαδή οι επιλογές μας πήγαν στον βρόντο και ακόμα πιο πέρα, εξακολουθούμε να συνεχίζουμε τα ίδια μας τα λάθη. Συμπέρασμα; Είμαστε ένας λαός αρκετά ευκολόπιστος στα... ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα κατά πώς λέει και το λαϊκό άσμα, οπότε γιατί να το κρύβουμε, είμαστε άξιοι της μοίρας μας! Αυτούς τους πολιτικούς ψηφίζουμε, αυτοί λοιπόν μας αξίζουν.
ΘΑ πει κανείς και δικαίως, γιατί τους βάζεις όλους σε ένα τσουβάλι; Και θα το πει παρά το γεγονός ότι γνωρίζει ότι όσοι πολιτικοί και κόμματα εναλλάχθηκαν στην εξουσία από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα, εκτός από τα επικοινωνιακά χαρίσματα, διαγωνίζονταν για το ποιανού τα μνημόνια ήταν καλύτερα ή δεν ήταν καν μνημόνια! Ποιοι θα μπορούσαν να είναι πιο υπάκουοι διαχειριστές των εντολών των δανειστών ώστε να ρέει το ξένο χρήμα για να συντηρηθεί μια κατάσταση που μοιάζει περισσότερο με υποδούλωση μιας χώρας παρά με προσπάθεια σωτηρίας και εξόδου από την κρίση.
ΕΤΣΙ, θα τον χειροκροτήσουν και φέτος τον πρωθυπουργό στη ΔΕΘ οι μισοί, οι άλλοι μισοί θα τον καταγγείλουν ως ψεύτη, ακατάλληλο και επικίνδυνο, ενώ η μεγαλύτερη ίσως μερίδα του πληθυσμού θα αδιαφορήσει παντελώς κάτω από την πίεση να βρει τους δυσβάστακτους φόρους που θα πρέπει να καταβάλει και αυτό το φθινόπωρο σε ένα κράτος που τρέφεται από το ψέμα, τη φορολογική ληστεία και την κοινωνική δυστυχία. Το ζητούμενο πάντως είναι μια ειλικρινής απάντηση από όλους μας στον ίδιο μας τον εαυτό. Υπάρχει κάτι καλύτερο στο πολιτικό σκηνικό (και στο πολιτικό προσωπικό) από το σήμερα; Μπορεί κανείς να μας βγάλει από την κρίση; Κάποιος να μας δώσει πίσω τα χρόνια που χάθηκαν; Δυστυχώς, από τον Κώστα στην ...Παπακώστα, προκοπή ο τόπος δεν πρόκειται να δει...
* Από τον Χρήστο Τσαντήλα
