Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός πήγε στη Βηθανία σ΄ένα φτωχόσπιτο, όπου κατοικούσαν τρία πρόσωπα, ο Λάζαρος που αργότερα θα τον αναστήσει ο Κύριος, η Μάρθα, η αδελφή του και η άλλη αδελφή του, η Μαρία. Η χαρά που δοκίμασαν ήταν απερίγραπτη. Η Μάρθα νόμισε ότι θα ευχαριστήσει τον Κύριο αν ετοιμάσει ένα καλό τραπέζι. Γι΄ αυτό άφησε το Χριστό και πήγε στην κουζίνα. Η Μαρία όμως, από την ώρα που μπήκε ο Χριστός μέσα στο σπίτι μέχρι που βγήκε, δεν απομακρύνθηκε καθόλου από τη συντροφιά του. Σαν σφουγγάρι ρουφούσε όλα τα λόγια του, που δεν υπάρχουν άλλα στον κόσμο. Όπως παρηγορεί ο Χριστός δεν σε παρηγορεί κανένας. Μόνο τα δικά του λόγια δίνουν φτερούγες και υψώνουν τον άνθρωπο ψηλά, πολύ ψηλά, για να αισθανθεί χαρά και αγαλλίαση.
Η Μάρθα κάποια στιγμή κουράστηκε μέσα στην κουζίνα. Βγαίνει, όπως ήταν ανασκουμπωμένη και λέει: «Κύριε, δεν με λυπάστε; Η αδελφή μου μ΄ άφησε μόνη. Δεν της λες, να σηκωθεί από το κάθισμα και να ΄ρθει μέσα στην κουζίνα να με βοηθήσει;». Και τότε ο Χριστός, που είναι όλο αγάπη και ξέρει τις καρδιές των ανθρώπων, ζύγισε τη Μάρθα, ζύγισε τη Μαρία και είπε τα λόγια αυτά που ακούσαμε: «Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά, ενός δε έστι χρεία» (Λουκ. 10, 41-42).
Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά; Είναι σαν να έλεγε: Μάρθα, στο φτωχικό σου δεν ήρθα για φαγητό. Όπως η αδελφή σου ακούει τα λόγια του Θεού, έτσι κι εσύ να έρθεις εδώ ν΄ ακούσεις. Όσο για το φαγητό, μετά τη διδασκαλία κάτι θα βρεθεί να φάμε. Εδώ ήρθα να δώσω τον λόγο του Θεού και η Μαρία «την αγαθή μερίδα εξελέξατο» (Λουκ. 10, 41-42), διάλεξε το καλύτερο, διάλεξε όχι την ύλη αλλά το πνεύμα.
Θεωρώ ότι το ευαγγέλιο αυτό είναι φωτογραφία όλων μας. Και σήμερα βρίσκουμε ανάλογα παραδείγματα. Απ΄ το πρωί μέχρι το βράδυ, τι σκέπτονται οι άνθρωποι σήμερα; Τους αγγέλους, την Υπεραγία Θεοτόκο, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό «ερχόμενον μετά δόξης κρίναι» όλη την οικουμένη, αυτά σκέπτονται; Ο κόσμος σήμερα έχει πέσει στην ύλη. Οι άνθρωποι με διαφόρους τρόπους κυνηγούν το χρήμα, τις ηδονές, τη σάρκα, τις εφήμερες απολαύσεις, τον βούρκο, όπως τα ακάθαρτα ζώα. Έχουν σύνθημα «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» (Α΄ Κορ.15,32), γλέντι, χορός, διασκέδαση, θέατρο, κινηματογράφος, πάρτι κ.λπ.
Και οι νέοι μας; Μία νεότητα, που πήρε κάποτε τις κορυφές του Ολύμπου και της Πίνδου και τις ένωσε με τα άστρα του ουρανού, τώρα πού έπεσε; Στα τυχερά παιχνίδια, στα διαδικτυακά παιχνίδια, στον τεντυμποϊσμό, στις σαρκικές απολαύσεις, στο ποδόσφαιρο κ.λπ.
Ο κόσμος έφυγε πια από τον δρόμο του Θεού και περπατά στα σοκάκια του διαβόλου. Σ΄ ένα τέτοιο κόσμο λοιπόν, που είναι απορροφημένος μόνο από τις ηδονές, από τις διασκεδάσεις και από το άτιμο χρήμα, ακούγεται σήμερα η φωνή του Χριστού και λέει: «Μάρθα Μάρθα», κόσμε κόσμε, «μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά, ενός δε έστι χρεία».
Ο κόσμος σήμερα είναι δραστήριος στο να φτιάχνει ρόδες, ηλεκτρονικά, δορυφόρους, υλικά και επίγεια πράγματα, αλλά για τα πνευματικά, για την καλυτέρευση του ηθικού και θρησκευτικού του βίου, είναι αδρανής σαν τη χελώνα. Αδιαφορεί. Στην εκκλησία θα ΄ρθει πια νεκρός. Και αν ρωτήσεις, χριστιανέ μου, γιατί δεν έρχεσαι να εκτελέσεις τα θρησκευτικά σου καθήκοντα; Αμέσως η στερεότυπη απάντηση: «Δεν έχω καιρό». Από τις 24 ώρες του ημερονυκτίου, εσύ μάνα, εσύ πατέρα, εσύ παιδί, δεν μπορείς να κόψεις δέκα λεπτά για να δοξάσεις τον Δημιουργό σου; Εσύ κορίτσι μου, που τρως ώρες ολόκληρες μπροστά στον καθρέφτη για να θαυμάζεις το είδωλό σου το φθαρτό, για να περιποιείσαι τα μαλλιά σου, τα νύχια σου, το κορμί σου που θα σαπίσει μέσα στη μαύρη γη, δεν σου περισσεύουν δέκα λεπτά, ν΄ανοίξεις το Ευαγγέλιο, να διαβάσεις Αγία Γραφή, βίους των αγίων; Κι εσύ ο άλλος;… Έχουμε καιρό ν΄ αγρυπνούμε για διασκεδάσεις μέσα στα «μαντριά» του διαβόλου, μα για την εκκλησία όχι. «Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά, ενός δε έστι χρεία».
Κάποιο ανέκδοτο λέει το εξής: «Μια μέρα σ΄ ένα υπερωκεάνιο ταξίδευαν περίπου χίλιοι επιβάτες. Η θάλασσα ήταν άστατη. Σε λίγο τα κύματα σηκώθηκαν τόσο, ώστε το πλοίο κινδύνευε να καταποντισθεί. Ο πλοίαρχος βλέποντας τον κίνδυνο διατάζει να πάρουν όλοι τα σωσίβια και να κατεβούν στις βάρκες. Ένας μόνο δεν εννοούσε ν΄ αφήσει το καράβι, διότι εκείνη την ώρα άνοιξε τη βαλίτσα και μετρούσε τις λίρες του και όχι μόνο. Καθώς το πλοίο έμεινε εγκαταλελειμμένο και οι άνθρωποι προκειμένου να σώσουν τη ζωή τους άφηναν πολύτιμα πράγματα, αυτός προσπαθούσε να μαζέψει κι άλλα. Του φωνάζουν, αδιάφορος αυτός. Ώσπου στο τέλος, με μια απότομη κλίση, το πλοίο βυθίζεται και παίρνει κι αυτόν στον βυθό μαζί με τα χρήματα και με όλα του τα πολύτιμα».
Έτσι είναι και η ζωή μας. Θάλασσα είναι και ταξιδεύουμε όλοι. Τελικά κανείς δεν θα μείνει μέσα στο πλοίο. Από ώρα σε ώρα έρχεται το τέλος. Κόσμε, ας βγούμε έξω, ας κατεβούμε στην σωτήρια λέμβο. Και ποια είναι η σωτήρια λέμβος; Είναι η αγία μας Εκκλησία, είναι η πίστη, είναι η μετάνοια. Όσο έχουμε ακόμη καιρό, ας σπεύσουμε. Περνούν τα χρόνια της ζωής μας. Ο κόσμος αυτός περνά. «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Εκκλ. 1,2). Μηδέν τα πλούτη, μηδέν η νεότητα, μηδέν τα κάλλη… Ένα μένει, Ένας μόνο αξίζει να λατρεύεται, Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός! Τη δίψα, που είχε η Μαρία για τον Χριστό, να έχουμε κι εμείς! Τον Χριστό να αγαπήσουμε, και Αυτός διά πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου ας ελεήσει και σώσει όλους μας και το έθνος μας! Αμήν!
Από τη Χρυσούλα Χρ. Μότσιου-Τσανά
Διδάκτορα Θεολογίας Α.Π.Θ.
