Ακόμα και οι δανειστές πιστεύουν ότι οκτώ χρόνια λιτότητας είναι αφύσικα πολλά για να μην ενισχυθεί η ανάπτυξη και αυτό το θλιβερό αποτέλεσμα το αποδίδουν στην πολιτική της βαριάς φορολογίας που επιβλήθηκε στον ελληνικό πληθυσμό. Κανείς δεν φταίει γι’ αυτό. Παρά μόνον όπως πάντα, οι... προηγούμενοι!
ΤΙ άραγε θα πει ο πρωθυπουργός (αν πάει) φέτος στη ΔΕΘ; Ότι δεν μπόρεσε να κάνει ούτε μισό από εκείνα που υποσχέθηκε πέρσι; Πώς δηλαδή θα μπορέσει να μοιράσει ξανά ελπίδες στους συνταξιούχους, ότι δήθεν μπορεί να ακυρώσει τις (επαπειλούμενες) περικοπές των συντάξεων όταν η ίδια η κυβέρνησή του είχε ψηφίσει για το 2019;
ΠΩΣ θα πείσει για ένα ακόμα μεγάλο ψέμα τον κόσμο, πανηγυρίζοντας για το δήθεν πλεόνασμα του ΕΦΚΑ, όταν οι δανειστές αλλά και ο ίδιος, βεβαίως και οι υπουργοί του, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό το πλεόνασμα οφείλεται στην μη απονομή των συντάξεων και σε περίεργα λογιστικά κόλπα; Μεγάλοι προμηθευτές του ιδιωτικού τομέα, διαμαρτύρονται για τα «βερεσέδια» του δημοσίου, απειλώντας να διακόψουν συνεργασία, ιδιαίτερα το πρόβλημα εντοπίζεται στην υγεία αλλά και στις εργολαβίες με το δημόσιο. Αυτά λοιπόν που χρωστά το δημόσιο σε όλους αυτούς τους προμηθευτές του, δεν είναι παρά το πλεόνασμα του ΕΦΚΑ που πανηγυρίζει η κυβέρνηση.
ΠΩΣ θα δικαιολογήσει ο πρωθυπουργός το νέο τρικ με τους μισθούς; Λένε πως η συμφωνία με τους δανειστές αφήνει περιθώριο για μικρές ως συμβολικές αυξήσεις μόνο στους κατώτατους μισθούς, (είθε), άρα σε μικρό κομμάτι των εργαζομένων. Με τη μείωση του αφορολόγητου όμως, από το 2020, όσοι αμείβονταν με τον κατώτατο μισθό μάλλον θα έχουν απώλειες συγκριτικά με πριν.
ΣΤΑ 40 του μνημοσύνου, για τους αδικοχαμένους με φρικτό τρόπο νεκρούς συμπολίτες του στη μεγάλη πυρκαγιά, τι λόγια θα βρει να πει από το βήμα της ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός; Πόσο δύσκολο θα είναι να υπομείνει (και να είναι ψυχολογικά ανεπηρέαστος), το βάρος του εθνικού πένθους για μια τραγωδία για την οποία όλοι γνωρίζουμε πως δεν είναι αποκλειστικά μόνο υπεύθυνος ο ίδιος; Και πόση ντροπή θα πρέπει να αισθάνονται όλοι εκείνοι οι επικριτές του, οι της αντιπολίτευσης, οι οποίοι με κρυμμένες μέσα τους τις δικές τους ευθύνες για την οικιστική αναρχία στη χώρα, επιτίθενται σήμερα πετώντας τις στάχτες από τα ερείπια των καμένων στην κυβέρνηση, μήπως και βρεθούν πιο γρήγορα στην εξουσία...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, στη χώρα όπου ποτέ και κανείς δεν φταίει παρά μόνο και πάντα οι προηγούμενοι, δεκάδες άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, πολίτες ανεξαρτήτως οικονομικής και κοινωνικής επιφάνειας, εξακολουθούν να πεθαίνουν άδοξα και άδικα, σε έναν κύκλο μιας τραγωδίας δίχως τέλος, αφού το πλέον σίγουρο μοιάζει να είναι ότι, ούτε ένας Έλληνας δεν υπάρχει που να πιστεύει ότι τέτοιο κακό, τέτοια παρόμοια συμφορά δεν θα ξανασυμβεί. Προς δόξα της ανικανότητας των «ιθυνόντων» και της γενικότερης ελληνικής ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ, ώ πατρίδα μας, οι ...μελλοθάνατοι πολίτες σου, σε χαιρετούν!
ΥΓ. ΑΥΤΟΣ ο μήνας με βρίσκει για ακόμα μια χρονιά στα παράλια της Πιερίας. Όπου πλέον δεν συναντάς ίχνος Γερμανού τουρίστα αλλά ούτε και Ρώσου παραθεριστή. Η βαριά μας βιομηχανία που είναι ο τουρισμός, αυτοκαταστρέφεται χρόνο με τον χρόνο, οι ξένοι επισκέπτες λιγοστεύουν, ενώ ούτε λόγος για εσωτερικό τουρισμό. Οι διακοπές για τον μέσο αστό έγιναν δυστυχώς όνειρο απατηλό. Ίσως και γι’ αυτό θα πρέπει να δώσουν εξηγήσεις όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί που θα περάσουν από τη ΔΕΘ. Όσοι περάσουν...
* Του Χρήστου Τσαντήλα
