1) Το 1995 η Χώρα μας αναγνώρισε το βόρειο γειτονικό μας Κράτος με την ενδιάμεση ονομασία «πΓΔΜ». Τους επιβάλαμε και αποκλεισμό, που εμείς -περισσότερο από κάθε άλλον- τον παρακάμψαμε, για να εφοδιάσουμε τη γειτονική Χώρα κυρίως με καύσιμα από τη Θεσσαλονίκη. Πολλές εταιρείες πλούτισαν τότε από το κατ' ουσίαν λαθρεμπόριο καυσίμων. Επιτρέψαμε όμως εκείνη την εποχή στους εκεί ακραίους εθνικιστές -καθώς το κάναμε και στην Κύπρο από την Κοφινού* μέχρι το πραξικόπημα της 15/7/1974) να δημιουργήσουν από το μηδέν αλυτρωτικό αφήγημα σε βάρος της Χώρας μας, που κατόρθωσαν και το ενέταξαν στο Σύνταγμά τους. Αποκλεισμό εσείς; Αλυτρωτισμό εμείς. Τι κάνουμε λοιπόν, εκτός από μια «τρύπα στο νερό» ; Υπάρχουν σήμερα Macedonsci εδώ; Όχι. Υπάρχουν Έλληνες εκεί; Και πάλι όχι. Δείτε όμως, πώς και γιατί μπορεί να πλαστογραφηθεί η ιστορία.
Στην πΓΔΜ ονομασίες δρόμων σήμερα έχουν αλλάξει και αλλάζουν. Ανδριάντες και αγάλματα αρχαίων Ελλήνων της Μακεδονίας ξηλώνονται. Οι εθνοτικές και συνυπάρχουσες μειονότητες των γειτόνων μας κατανοούν την ιστορία τους. Νιώθουν υπερήφανοι -με τις εξαιρέσεις πάντα- που είναι Σλάβοι με ιστορική αφετηρία τον 6ο αιώνα μ.Χ. Η τωρινή συμφωνία θεωρείται από επιφανείς Έλληνες συνταγματολόγους, ότι είναι επωφελής με ικανοποίηση ενός ποσοστού μεταξύ 75%-85% των ελληνικών θέσεων. Ο Ν. Αλιβιζάτος σε ραδιοφωνική συνέντευξή του στις 24/7 δήλωσε πως «είναι αδιανόητα, όσα λέγονται για ταπεινωτικό συμβιβασμό. Η συμφωνία ικανοποιεί το 80% των ελληνικών θέσεων».
2) Διεθνώς το Κράτος της ΠΓΔΜ αντιμετωπίζεται ως Σλαβικό με σλαβική γραφή ή γλώσσα, χωρίς να έχει την ελάχιστη σχέση η λέξη «Μακεδονία» με την οποία το αναγνώρισαν 145 Κράτη. Η Ελλάδα με ενδιάμεση συμφωνία το ’95 αναγνώρισε τους γείτονες με την ονομασία Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας με το άρθρο 13 αυτής. Ο Α. Σαμαράς το 2012 σε ανταλλαγή επιστολών με τον Γκρούεφσκι περιορίστηκε στη σύνθετη ονομασία, και μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο η ΝΔ δεν έκανε λόγο για όσα τώρα -όπως και το ΠΑΣΟΚ- αναδεικνύει. Δηλαδή την εθνικότητα ως Μακεδονική, όπως και τη γλώσσα. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου (‘12-‘15) είχε εξουσιοδοτήσει τον Νίμιτς να διαπραγματευτεί διπλή ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό. Ο ίδιος ο τότε ΥΠ.ΕΞ. στις συνελεύσεις των Ηνωμένων Εθνών το '13 και το '14 με τον ίδιο τρόπο έθεσε το θέμα. Η τωρινή αλλαγή στάσης υπακούει σε ωφελιμιστικές παραμέτρους.
3) Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η Τουρκία. Ζητά αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης, παρ’ ότι την υπέγραψε τότε η ηττημένη Ελλάδα. Ζητά «εξαφάνιση» της ελληνικής υφαλοκρηπίδας λόγω των νησιών. «Δημιουργεί» γκρίζες ζώνες στα νότια και δυτικά της παράλια. Εκβιάζει και εκμεταλλεύεται τις χρόνιες αδυναμίες της Χώρας μας, την υπεροπλία της και τη σημερινή οικονομική μας καχεξία. Ε κ ε ί πρέπει να εστιαστεί η προσοχή μας. Γι' αυτό αποτελεί χ θ ε σ ι ν ή επείγουσα ανάγκη η Ελλάδα να διασφαλίσει –όσο είναι δυνατό -τον τουρκικό επεκτατισμό στα βόρεια σύνορά της με την ένταξη των εκεί γειτόνων της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Η ενασχόλησή μας με τα κατ΄εμέ δευτερεύοντα είναι πολυτέλεια. Διαφυλάσσοντας τα πολλά, μπορείς να υποχωρείς τα ελάχιστα, που είναι το εθνοτικό και το γλωσσικό της γειτονικής χώρας. Τέσσερα τουλάχιστον άρθρα της προσυμφωνίας με τη «Βόρεια Μακεδονία» διαφυλάσσουν την Ελλάδα από τον αλυτρωτισμό, από το γελοίο αφήγημα της πρώην ηγεσίας της πΓΔΜ, ότι οι Μακεδόνες έλκουν την καταγωγή από τους αρχαίους Έλληνες Μακεδόνες και από τη συνοριακή επισφάλεια.
4)Το να επιθυμούμε να μην ονομάζονται οι γείτονες «Μακεδόνες», το θεωρώ αστειότητα, τη στιγμή που οι άνθρωποι είναι Σλάβοι, μιλούν νοτιοσλαβικά, αλλά και σε μεγάλο ποσοστό αλβανικά. Αυτά τα ιδιώματα δεν υπάρχουν στην Ελληνική Επικράτεια, αλλά και οι διαστρεβλώσεις των σχολικών εγχειριδίων των γειτόνων περί του... μεγαλεξανδρινού μεγαλείου προβλέπεται να εξαλειφθούν. Ο ίδιος ο αντίθετος με τη συμφωνία και σημερινός υπουργός εξωτερικών του Ζάεφ μόλις πριν ένα μήνα δήλωσε πως «οι συμπατριώτες μου είναι Νοτιοσλάβοι και περήφανοι γι' αυτό. Έχουμε την ιστορία μας, τις παραδόσεις μας, τη γλώσσα μας..». Σε κάθε περίπτωση: Στη δική μας Χώρα και στο βόρειο τμήμα της εκατοντάδες χιλιάδες ελληνογενείς Μακεδόνες αυτοαποκαλούνταν για αιώνες μέχρι την προσάρτηση των εδαφών στην Ελληνική Επικράτεια «Macedonsci», είναι οξύμωρο να ζητούμε να αλλάξουν το όνομα οι γείτονές μας που κατοικούν σε ομώνυμο κράτος. Οι λαοί δεν ετεροπροσδιορίζονται.
5) Στη Μακεδονική ενδοχώρα που κατέλαβε η Ελλάδα του ’13, υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες σλαβόφωνοι Έλληνες. Δεν είναι μόνο η Π. Δέλτα, αλλά και ο Σ. Μυριβήλης που γλαφυρά το κατέγραψε στο έργο του «Η ζωή εν τάφω». Όσον αφορά στον περιβόητο αλυτρωτισμό από τη διατήρηση του ονόματος «Μακεδονία» (και μάλιστα Βόρεια Μακεδονία, όπως το θέλαμε) προκύπτει ένα ερώτημα. Για να υπάρχει αλυτρωτισμός, χρειάζεται στην Ελλάδα να υπάρχει σλαβική μειονότητα. Υπάρχει; Εφόσον δεν υπάρχει ζώσα ψυχή Σλάβου εδώ, ποιο το νόημα να κρούονται κώδωνες αλυτρωτικού κινδύνου, ονοματοθεσίας και γλώσσας. Ορθά έγραψε ο καθηγητής Χριστόπουλος στο ΒΗΜΑ της 24/6, ότι «δεν πρέπει να φοβόμαστε τον αλυτρωτισμό των ανύπαρκτων».
6) Συμβαίνει τώρα το παράδοξο μια Κυβέρνηση, που έχει πει και κάνει τα πλέον αλλοπρόσαλλα και επικίνδυνα πράγματα για τον τόπο, να κάνει πιεζόμενη (όπως και για τα μνημόνια) κάτι σωστό για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά μας. Συμβαίνει και το αλλόκοτο, να ζητά εναγωνίως βοήθεια για τη διατήρηση του κυβερνητικού θώκου από τους Ευρωπαίους. Και λοιπόν; Πολλές φορές έχουν αυτά συμβεί στην Ελλάδα. Το ελληνικό Κράτος ιδρύθηκε- αφού πρώτα οι Έλληνες κατέστρεψαν την επανάστασή με τους εμφυλίους- επειδή οι μεγάλες δυνάμεις θέλησαν τη δημιουργία του στο οθωμανικό υπογάστριο. Το 1897 επαναποκτήσαμε τη Θεσσαλία, που την κατέλαβε ο οθωμανικός στρατός, ύστερα από το γελοίο πόλεμο που ανέτοιμοι εξαπολύσαμε εναντίον των Οθωμανών. Ο στρατός μας καταστράφηκε. Χρειάζεται να επέμβουν οι Αγγλογάλλοι, που για δικούς τους λόγους, διέσωσαν τα δικά μας κεκτημένα του 1881. Μας δάνεισαν τεράστια κονδύλια για να αποζημιώσουμε τον οθωμανικό στρατό. Έτσι μπήκαμε στο υπερμνημόνιο του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου από το 1887 έως τα μέσα της δεκαετία του 1970. Πάλι οι Ευρωπαίοι επενέβησαν. Κι εμείς; Εμείς -όπως πάντα-... ικέτες των τελευταίων στιγμών. Και πάντα ύστερα από εξάρσεις εθνικού μεγαλείου και πολιτειακού «ξεσαλώματος».
Πολύ, πολύ κρίμα…
*Το φθινόπωρο του 1967 στο μουσουλμανικό χωριό Κοφινού της Λάρνακας ο Γ. Γρίβας εξόντωσε 22 Τουρκοκύπριους (υπήρξαν περίπου 50 τραυματίες), επειδή οι μουσουλμάνοι κάτοικοί του δημιουργούσαν μικροεπεισόδια εναντίον της Κυβέρνησης Μακαρίου. Από εκεί άρχισε η οδυνηρή για τον Ελληνισμό περιπέτεια της Κύπρου.
Γράφει ο "Ομηρος"
