ΟΙ κυβερνήτες και οι διοικούντες γενικώς, τοπικοί και κεντρικοί και παρατρεχάμενοι, έφτασαν ασθμαίνοντας στον τόπο της συμφοράς. Αμίλητοι, σκυθρωποί, τρομοκρατημένοι, αμήχανοι και πανικόβλητοι ανάμεσα στα αποκαΐδια, από τις απίστευτες εικόνες φρίκης, αλλά και την αίσθηση της όποιας ευθύνης τους, ανήμποροι να προσφέρουν παρηγοριά, ελπίδα και συμπόνοια σε καμένους πληθυσμούς, μαυρισμένους και μισολιπόθυμους ανθρώπους, με καπνό μαύρο και στάχτη στα πνευμόνια και πόνο στην καρδιά, ματωμένες σάρκες από τις πύρινες γλώσσες και θρηνούντες συγγενείς... Και κει, ανάμεσα, στον κύκλο της ανείπωτης τραγωδίας, της απερίγραπτης δυστυχίας, απανθρακωμένα μικρά παιδιά, κορμάκια άψυχα στην Ελλάδα του 2018! Στη χώρα που κάηκε πολύ πριν από αυτούς τους άμοιρους συνανθρώπους μας. Στην πατρίδα της προχειρότητας και της...ανοργανωσιάς!
ΥΠΑΡΧΕΙ άραγε λόγος να λέμε κάθε φορά τα ίδια; Όπως και το 2009 στον Πύργο με την παρόμοια τραγωδία που στοίχησε και πάλι δεκάδες ζωές; Άλλαξε κάτι στο καλύτερο από τότε; Το ότι δεν υπάρχει τοπική θωράκιση σε καμία γωνιά της χώρας, άλλαξε; Ούτε το ότι δεν υπάρχει σχεδιασμός ή αντιπυρική πρόνοια στη χώρα. Κάποτε τα «καραούλια», τα τοπικά φυλάκια των δασαρχείων στις κορυφές και τα ξέφωτα των βουνών, έκαναν δουλειά. Εντόπιζαν εγκαίρως τις εστίες πυρκαγιών οι δασοφύλακες και τις προφταίναμε πριν εξαπλωθούν. Οι αγροφύλακες προσέφεραν πραγματική δασοπροστασία. Κάποιος λοιπόν φοβόντουσαν τότε οι εμπρηστές.
ΣΗΜΕΡΑ όλα κινούνται σε κοινό παρονομαστή. «Μπάτε σκύλοι κι αλέστε!». Η τεχνολογία δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Τα μηχανήματα αντικατέστησαν τους ανθρώπους. Κανένας σοβαρός σχεδιασμός. Και τα ανθρώπινα υλικά, πιεσμένοι, αλλά ήρωες, από τους μισθούς πείνας και εξαθλίωσης! Και το πληρώνουμε ως φαίνεται πολύ ακριβά αυτό. Εκείνο που διατηρεί ακόμα τη δασοπυρόσβεση ικανή, δεν είναι άλλο από την ελληνική ψυχή των ανθρώπων που κινδυνεύουν για να σώσουν ζωές...
ΔΕΝ υπάρχει δυστυχώς κεντρικός συντονισμός πουθενά, όπως δεν υπήρξε και το 2009 στον Πύργο Ηλίας, καμία δασοπροστασία ούτε εμπειρία εκκένωσης πληθυσμών σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Αλήθεια, γνωρίζει κανείς που βλέπει τις τραγωδίες στην τηλεόραση, εκεί στα εξοχικά, σε βουνά και θάλασσες, τι ακριβώς θα κάνει σε περίπτωση που τον περικυκλώσουν οι φλόγες;
Γνωρίζει κανείς στις πόλεις πού θα καταφύγει για προστασία σε περίπτωση μεγάλου και καταστροφικού σεισμού; Ή σε περίπτωση πλημμυρών;
ΕΙΝΑΙ θλιβερό να το λέμε και τραγικό να το αισθανόμαστε, η χώρα μας, το κράτος αυτό, δεν μπορεί να προστατέψει τους πολίτες του. Ό,τι κάνει ο καθείς από μόνος του! Τώρα οι πυρκαγιές, ύστερα οι πλημμύρες, είμαστε καταδικασμένοι να προνοούμε για την ασφάλειά μας. Διότι απεδείχθη σε πάμπολλες περιπτώσεις με μακάβρια αποτελέσματα, πως τη μοναδική βοήθεια που θα περιμένουμε είναι οι υπηρεσίες να καταγράψουν τον αριθμό των θυμάτων και τις υλικές ζημιές. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Και είμαστε μόνοι μας. Ο σώζων εαυτόν που λέμε...
Του Χρήστου Τσαντήλα
