Θρηνώ την απώλεια μιας προσωπικότητας, που τη γνώρισα καλά, όσο λίγους. Μικρά παιδιά στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Τρικάλων, βρεθήκαμε δίπλα-δίπλα στα μαθήματα, στους γυναικωνίτες των εκκλησιών, γιατί το σχολείο μας είχε καταληφθεί από τους "ανταρτόπληκτους" του Εμφυλίου Πολέμου.
Άδολα παιδικά χρόνια στην καταχνιά δύσκολων χρόνων. Το πέτρινο 4ο Δημοτικό Σχολείο Τρικάλων το επισκέφτηκα πρόσφατα και το βρήκα αναλλοίωτο. Η φιλία μου με τον Αντώνη συνεχίστηκε στη Λάρισα, όπου βρεθήκαμε οι δύο μας, και ζήσαμε δίπλα - δίπλα, μέχρι τη στιγμή που εκείνος έφυγε. Στον επικήδειο αποχαιρετισμό μου του αφιέρωσα τις λέξεις κ: Αξιοπρεπής. Ακέραιος. Άριστος και Άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο.
Ο δικός μου Αντώνης γεννήθηκε στην Πρέβεζα από Έλληνα πατέρα, τον πολιτικό μηχανικό Αθανάσιο Σακελλάριο, που σπούδασε στη Δρέσδη, και Γερμανίδα μητέρα, τη σολίστ του πιάνου Ilse Zacher, διπλωματούχο της Ανώτατης Βασιλικής Ακαδημίας της Δρέσδης και μαθήτρια της φημισμένης πιανίστριας Clara Rapoldi, μαθήτριας του Franz Liszt.
Ο Αντώνης άρχισε μαθήματα πιάνου σε πολύ μικρή ηλικία με τη μητέρα του, ολοκληρώνοντας τις σπουδές του αρχικά στο ΔΩΛ, από όπου πήρε το πτυχίο του και αργότερα στο Μακεδονικό Ωδείο της Θεσσαλονίκης απ' όπου πήρε δίπλωμα δεξιοτεχνίας πιάνου με καθηγητές τη διακεκριμένη πιανίστρια Δωροθέα Μαυρουδή, τον φημισμένο πιανίστα και συνθέτη Νίκο Αστρινίδη και τον παγκόσμιας φήμης πιανίστα Roberto Szidon, καθηγητή στη Sion της Ελβετίας και την Ανώτατη Μουσική Ακαδημία Robert Schumann της Γερμανίας. Έλαβε παράλληλα και πτυχία με άριστα στην Αρμονία, Αντίστιξη και Φούγκα. Από μικρή ηλικία συμμετείχε άλλοτε με τη μητέρα του και άλλοτε μόνος του σε πλήθος συναυλιών. Το 1982 συμμετείχε ως σολίστ με την ορχήστρα του ΔΩΛ, το 1985 δίδαξε στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και το 1987 δίδαξε σε τελειόφοιτους σπουδαστές της Μουσικής Ακαδημίας Hans Eisler του Βερολίνου.
Ο Τώνης Σακελλάριος - «ο δικός μου Αντώνης» - εκτός από μορφή στα μουσικά δρώμενα με συναυλίες ορχηστρών, σχήματα μουσικής δωματίου και ατομικών ρεσιτάλ πιάνου, διακρίθηκε και στον παιδαγωγικό τομέα της διδασκαλίας του πιάνου. Από τα δικά του χέρια πέρασε πλήθος μαθητών, για τους οποίους αποτέλεσε πηγή έμπνευσης. Δίδαξε πιάνο ως τακτικός καθηγητής των ανωτέρων τάξεων του ΔΩΛ και του Μακεδονικού Ωδείου. Στο Μακεδονικό Ωδείο σε συνεργασία με τους Νίκο Αστρινίδη και Δημήτρη Αθανασιάδη εκπόνησαν και εφάρμοσαν ανανεωμένο πρόγραμμα των σπουδών, στο οποίο ενσωματώθηκαν οι σύγχρονες τεχνοτροπίες. Από το 1990 με τον καθηγητή του πιάνου Michael Lorcher στο Bad Konigshofen καθιέρωσε συνεργασία υποτροφιών για σπουδαστές του ΔΩΛ, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Το Μακεδονικό Ωδείο τίμησε τον εκλιπόντα με τον τίτλο του επίτιμου Διευθυντή του, ενώ το ΔΩΛ, του αφιέρωσε 2 τιμητικές συναυλίες. Ο "δικός μου" Αντώνης πρόσφερε διδακτικό και διευθυντικό έργο και σε πολλά άλλα Ωδεία εκτός Λάρισας και Θεσσαλονίκης. Ήταν τόση η αγάπη του για τη μουσική ώστε εγκατέλειψε τις σπουδές του στη Γεωπονική Σχολή του ΑΠΘ. Ο εκλιπών άφησε πίσω του εξαίρετη οικογένεια με θαυμάσια σύζυγο και εξαίρετα παιδιά και εγγόνια.
Νιώθω ευτυχής ο ίδιος για την πολύχρονη φιλία που με τίμησε και περίλυπος που μακριά μου έφυγε. Όμως θα είναι για πάντα δίπλα μου.
