Εικόνες όμορφες, εικόνες άσχημες, που άλλες τις αποδεχόμαστε με την πρώτη ματιά, έτσι όπως είναι, άλλες τις απορρίπτουμε αμέσως, άλλες τις «αγκαλιάζουμε», άλλες τις αναθεωρούμε και τελικά τις απωθούμε ή τις εκλογικεύουμε…
Τελευταίο Σάββατο του Μαΐου και της φετινής Άνοιξης και βλέποντας έξω, από το ξημέρωμα ακόμα, τον θαυμάσιο καιρό, είπα να βγω, να περπατήσω, πριν ο φλογερός λίβας του Ιουνίου φυσήξει και μαράνει ό, τι βρει στο πέρασμά του…
Διασχίζοντας το κέντρο της πόλης μέσα από τους πεζόδρομους και τις πλατείες, βλέπεις τις «λεηλατημένες» καφετέριες, αυτούς τους σύγχρονους «ναούς» του θεοποιημένου καφέ, με τα ακατάστατα καθίσματα και τραπέζια, τα πεταμένα εδώ κι εκεί κουτιά, μπουκάλια και χαρτιά παντός είδους, να μην είναι σε θέση να υπερασπιστούν την ξεχωριστή ομορφιά αυτού του πρωινού. Τα μικρά καλάθια απορριμμάτων του Δήμου, τίγκα στο σκουπίδι, δεν χωράνε άλλο, ενώ κάποια άδεια μεταλλικά κουτιά αναψυκτικών και μπύρας, πέφτουν, κυλάνε στους κυβόλιθους των πεζοδρόμων και ο κενός τους ήχος, επιβεβαιώνει το πόσο «τσίγκινος» είναι ο σύγχρονος τρόπος της νυχτερινής διασκέδασης, χωρίς μέτρο… Οι αγουροξυπνημένοι σερβιτόροι και οι οδοκαθαριστές, κάνουν ό, τι μπορούν για να επαναφέρουν την ισορροπία και την τάξη στα πράγματα, αφού λίγες ώρες αργότερα, θα καταφθάσουν οι πρωινοί θαμώνες (ανάμεσά τους και αρκετοί συνταξιούχοι), φανατικοί του καφέ. Όσο απομακρύνεσαι όμως από το κέντρο, οι εικόνες αποκτούν την πραγματική τους έκφραση. Κάποιοι καταστηματάρχες σκουπίζουν το πεζοδρόμιο και το καταβρέχουν για να φύγει η σκόνη, κάποιες νοικοκυρές, περιποιούνται τα λουλούδια και τα ατίθασα αναρριχώμενα φυτά της αυλής τους, τα οποία, πάνω στην καλύτερη εποχή τους, ορμούν ασυγκράτητα, κλείνουν τους διαδρόμους, φράζουν την είσοδο της αυλόπορτας και προσπαθούν να δραπετεύσουν από τα κάγκελα του αυλόγυρου, ενώ τα φουντωμένα αγριόχορτα των παρτεριών, στους δρόμους, θρασύτατα και ασύδοτα, σε προϊδεάζουν για το τι έχεις να συναντήσεις κάτω στον Πηνειό, σε λίγο…
Εκατό μέτρα πριν από το κτήριο της ΔΕΥΑΛ, έχοντας ως αφετηρία τη δεξιά όχθη του ποταμού, θα διανύσουμε αυτή την απίστευτης ομορφιάς απόσταση μέχρι το τέλος της διαδρομής (κάπου τέσσερα χιλιόμετρα), που είναι η συμβολή των οδών Γεωργιάδου-Ηρώων Πολυτεχνείου, και θα ταξιδέψουμε στον χρόνο, και στην ομορφιά του επίγειου αυτού παράδεισου…
Μέσα σε έναν θρίαμβο του πράσινου (έστω και ελεγχόμενου) και των απαλών χρωμάτων του πρωινού φωτός, ακολουθούμε τον ήρεμο «βηματισμό» του ποταμού, νιώθουμε την ανάσα του, καταλαβαίνουμε τον καημό του αλλά και την περηφάνια του, ακούμε τον ελαφρό του ψίθυρο που χάνεται στο θρόϊσμα των φύλλων των ψηλών δέντρων, ενώ δίπλα μας, πετούν χαρούμενα οι άσπρες πεταλούδες, τα χελιδόνια, τα πανέμορφα καλλικέλαδα πουλιά με το κοκκινοπράσινο λοφίο και οι αεικίνητες κάργες, που ακόμα και αυτές, εδώ, είναι ευτυχισμένες…
Οι λυγερόκορμες και ψηλές λεύκες, «διώχνουν» το ενοχλητικό χνούδι από πάνω τους που αιωρείται, όπως αιωρούνται οι αφράτες νιφάδες του χιονιού, και οι πεισματάρες λυγαριές που γέρνουν τα ψηλόλιγνα κλαδιά τους πάνω από τα νερά του ποταμού, ετοιμάζουν το όμορφο άνθος τους με το τόσο γνώριμο, οικείο και μεθυστικό άρωμά τους.
Στα μισά σχεδόν της διαδρομής, λίγο πριν το γηπεδάκι της ομάδας των Αμπελοκήπων (Ταμπάκικων), το ελεγχόμενο από τους κηποτεχνικούς του Δήμου χαμηλό πράσινο, δίνει τη θέση του στο φυσικό κι αυθεντικό, με φυτά που τα βλέπουμε και τα ξέρουμε από παιδιά. Οι λίγες, τελευταίες κόκκινες παπαρούνες, τεντώνουν το κορμί τους, περήφανα, για να ξεχωρίζουν από τα κεγκέρια, τις μολόχες, το βάλσαμο, το γαϊδουράγκαθο με το αγκαθωτό όμορφο άνθος του, τον κίτρινο απήγανο, το αρωματικότατο μελισσόχορτο… Αυτά τα ίδια, σχεδόν, φυτά έβλεπε ο Ιπποκράτης, στα χρόνια εκείνα που έζησε στη Λάρισα, αυτά είδε και ο Γιαννιώτης Ιατρός και ποιητής, Ιωάννης Βηλαράς-στα χρόνια της παντοδυναμίας του Αλή Πασά-όταν συνόδευε τον Άγγλο συνάδελφό του και περιηγητή, Χόλλαντ, με αυτά τα φυτά παρασκεύαζε τα φάρμακά του και ο Ιατροφιλόσοφος Ιερωμένος Διονύσιος Πύρρος ο Θετταλός(1)… Μεταφέρουμε εδώ μια συνταγή, από το βιβλίο του «Φαρμακοποιία», του 1818: «Έπαρε από τας παρυφάς των ακόλουθων χόρτων χλωρών: αψινθέας, ελισφάκου (φασκόμηλου), λεβάντας, δενδρολίβανου, απήγανου, μελισσόχορτου, βασιλικού, πνεύμα οίνου, βράσον…». Διάφοροι εμπειρικοί θεραπευτές με γνώσεις στη βοτανική, περιόδευαν στη Θεσσαλία, την Ήπειρο (χαράδρα του Βίκου) κι αλλού, παρασκεύαζαν τα γιατροσόφια τους και τα χορηγούσαν σε ασθενείς… «Πήγανον, άνιθον, μάλαθρον βράσον, δος πιείν και ιάται… Δια ζάλην (2).
Περπατώντας μέσα στον βαθύ ίσκιο των ψηλών δέντρων, κάτω από το Γενικό Νοσοκομείο, φτάνουμε ύστερα από λίγο, στο τέλος της διαδρομής, για να βγούμε, κάτω, από τον Πηνειό, πάνω στον… πολιτισμό της αδιαφορίας, της υποκρισίας της αραχτής και του ναρκισσισμού…
(1) Διονύσιος Πύρρος ο Θετταλός (Καστανιά Τρικάλων) (177-1853). Ιατροφιλόσοφος- Ιερωμένος-Σπούδασε Ιατρική στο Παν/μιο Παβίας της Ιταλίας.
(2) Γεράσιμος Ρηγάτος. Τα βότανα στη λαϊκή πρακτική ιατρική. (Επτά ημέρες) Κυριακή 26/9/2001 Η Καθημερινή.
* Του Τάσου Πουλτσάκη
