Παρ' όλα αυτά αναφερόμαστε σε άλλες εποχές, όταν ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια είχε αξία και ειδικά από μια πολιτειακή ηγεσία, που είχε να διαχειριστεί ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα για τους Έλληνες, ειδικά μετά την κατοχή και τον Εμφύλιο. Οι ηγέτες εκείνης της εποχής είχαν πράγματι ένα άλλο πολιτικό εκτόπισμα, όρθωναν έναν ποιοτικότερο λόγο εντός και εκτός Βουλής, ενώ οι όποιες πολιτικές διαφωνίες εξεφράζοντο μέσα σε καθαρά Κοινοβουλευτικά πλαίσια.
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα κατάσταση, όπου το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί εντελώς στα μάτια των πολιτών, οι πολίτες τα τελευταία 8 χρόνια, αντιμετώπισαν ίσως τη βιαιότερη μεταβολή στις ζωές τους, ενώ η πολιτειακή ηγεσία του τόπου, ορθώνει μονίμως ένα λόγο διχαστικό, δείχνοντας ότι βασική έγνοια είναι οι επόμενες εκλογές και όχι οι επόμενες γενιές. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να αποδείξουν, ότι όλα βαίνουν καλώς, όταν ακόμη και οι αριθμοί αδυνατούν να υπακούσουν σε επικοινωνιακούς σχεδιασμούς. Η τυπική αλλά όχι η ουσιαστική, έξοδος από το Μνημόνιο (τέλος του προγράμματος κατά άλλους) έχει αναχθεί σε ένα κυβερνητικό στοίχημα, καθώς ενδιαφέρει η συγκεκριμένη ημέρα να γίνει προϊόν επικοινωνιακής εκμετάλλευσης στα μάτια των πολιτών και όχι να ενημερωθούν υπεύθυνα οι πολίτες για τις ημέρες, που θα ακολουθήσουν.
"Η λιτότητα σκοτώνει" ήταν ο τίτλος μιας πρόσφατης μελέτης δυο κορυφαίων Βρετανών Οικονομολόγων, μιας μελέτης σύμφωνα με την οποία η χώρα μας εμφανίζεται, βάσει στοιχείων, ως το πιο ακραίο παράδειγμα απαξίωσης μιας κοινωνίας λόγω της λιτότητας. Μιας λιτότητας για την οποία συχνές αναφορές έχει κάνει στη Μεγάλη Βρετανία και ο έγκυρος Guardian έχοντας επισημάνει ότι προκαλεί φτώχεια, κοινωνικό αποκλεισμό και ανθρώπινο πόνο, βυθίζοντας τις κοινωνίες σ´ ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και ανασφάλειας. Στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα κατέληγε άλλωστε και το BBC, όταν την ημέρα που η Ελλάδα ανακοίνωνε την προηγούμενη έξοδό της στις αγορές, την χαρακτήριζε ως πείραμα άνευ προηγουμένου κι έκανε λόγο για βαθιά ανισότητα, στρατιές ανέργων καθώς και για μια ολόκληρη γενιά νεόπτωχων Ελλήνων.
Εύκολα μπορούν κάποιοι να πανηγυρίζουν για τη βελτίωση στους αριθμούς της ανεργίας. Από το 27% στο 20% λέει η ΕΛ.ΣΤΑΤ. Ποιας ανεργίας όμως, όταν τα τελευταία 9 χρόνια περίπου 800.000 άνθρωποι άφησαν τη χώρα και προσφέρουν υπηρεσίες αλλού. Άνθρωποι που αποτελούν ως επί το πλείστον ένα επιστημονικά καταρτισμένο επιστημονικό προσωπικό και το βασικό αιμοδότη της προόδου για την Ελλάδα. Ποιας ανεργίας, όταν οι ευέλικτες μορφές εργασίας καλά κρατούν. Ποιας ανεργίας όταν η παράνομη εργασία ζει και βασιλεύει. Ποιας ανεργίας όταν η ανεργία των νέων, πλησιάζει το τρομακτικό 60%. Οι οπαδοί της λιτότητας υποστηρίζουν ότι ο βραχυπρόθεσμος πόνος οδηγεί σε μακροπρόθεσμο όφελος. Ποιο όφελος όταν η μείωση του ΑΕΠ είναι της τάξης του 25% και η φτωχοποίηση έχει ξεπεράσει το 40%. Ένας στους τρεις Έλληνες απειλείται σήμερα από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, ενώ οι ανασφάλιστοι πολίτες έχουν υπερβεί τα 3.000.000.
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά προκλήθηκαν στο όνομα της μείωσης του χρέους, το οποίο σε απόλυτους αριθμούς αντί να μειώνεται από το 2009 συνεχώς αυξάνεται, φτάνοντας το 195% του ΑΕΠ, μιας και η χώρα δανείζεται συνεχώς για να αποπληρώνει παλιές της υποχρεώσεις, αντί να ‘’πέφτουν’’ αυτά τα χρήματα στην πραγματική οικονομία.
Η χώρα δεν έχει στρατηγικό σχεδιασμό, δεν έχει όραμα, δεν έχει στόχο. Η όποια συζήτηση θα πρέπει να ξεκινήσει μέσα από έναν ποιοτικό πολιτικό λόγο σύμπνοιας και ομοψυχίας. Έναν κοινοβουλευτικό λόγο άξιο σεβασμού στα δημοκρατικά ήθη. Έναν πολιτικό λόγο, ο οποίος θα στηρίζεται σε 5 άξονες συλλογικού μετασχηματισμού της χώρας μας.
-Αρχικά θα πρέπει να δούμε Συνταγματικές αναθεωρήσεις που θα είναι βαθιές και ριζικές, με στόχο την αποκατάσταση του κύρους της πολιτικής στα μάτια των πολιτών.
-Χρειαζόμαστε ένα Εθνικό συμβούλιο στρατηγικής μιας και η χώρα δεν έχει στρατηγικά πλάνα, ούτως ώστε να χτίζουμε κάθε χρόνο πάνω στα όποια επιτεύγματα της προηγούμενης.
- Πρέπει να στηρίξουμε ένα νέο κοινωνικό κράτος χωρίς γραφειοκρατία και γι’αυτό θα πρέπει να μετασχηματίσουμε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σε καθολικό βασικό εισόδημα. Είναι ανάγκη για ένα νέο Ψηφιακό δημόσιο παράλληλα με το υπάρχον, το οποίο θα στηρίζεται στην εξυπηρέτηση των πολιτών μόνο μέσω ηλεκτρονικών μεθόδων.
-Τέλος πρέπει να μιλήσουμε για το ασφαλιστικό, τη φορολογία υπό άλλη βάση και ασφαλώς για την παροχή κινήτρων μέσω της μείωσης στους συντελεστές. Σήμερα μπορούμε να έχουμε 20% φορολογία, σήμερα μπορούμε να μειώσουμε κατά 8% τις εισφορές και σήμερα πρέπει να μετακινήσουμε πόρους από τα πρωτογενή πλεονάσματα κυρίως για επενδύσεις, όπως λένε πρόσφατες μελέτες ειδικών.
Είναι πανθομολογούμενο, ότι οι παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος και ιδίως τα εκτεταμένα κρούσματα διαφθοράς, αποτελούν τις σημαντικότερες γενεσιουργούς αιτίες της σημερινής κοινωνικής κρίσης. Ως εκ τούτου, η ριζική αναβάθμιση της σημερινής δομής και λειτουργίας του δεν αποτελεί πολυτέλεια αλλά προτεραιότητα, με στόχο την ανάκτηση της χαμένης του αξιοπιστίας. Ένα πολιτικό σύστημα το οποίο θα μάχεται σήμερα για το καλό των αριθμών αλλά κυρίως θα στοχεύει στο αύριο των ανθρώπων.
Από τον Βάσο Καραμπίλια
* Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, ειδικευθείς στο Αθλητικό Δίκαιο-MBA in Sports Management, επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων
