Πρόκειται για μια στενή λωρίδα γης και εκτείνεται βόρεια των ανατολικών συνόρων της Αιγύπτου, μήκους 41 χιλιομέτρων και πλάτους μεταξύ 6 και 12 χιλιομέτρων, με συνολική έκταση 365 τετρ. χλμ, στην οποία κατοικούν 1.800.000 Παλαιστίνιοι. Είναι δε η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου.
Τη διοίκηση αυτής της στενής λωρίδας μέχρι τον Ιούνιο του 1967, ασκούσε η Αίγυπτος. Μετά όμως τον πόλεμο των έξι ημερών του Ιουνίου του ιδίου έτους, πέρασε στην κατοχή του Ισραήλ. Το 2005 αποσύρθηκε από την περιοχή αυτή, ο Ισραηλινός Στρατός και πέρασε στον έλεγχο της Παλαιστινιακής Αρχής. Παρά όμως την απαγκίστρωση και την απόσυρση αυτή, εντούτοις το Ισραήλ, δεν έπαψε να ελέγχει όλα τα σύνορα της λωρίδας αυτής, περιμετρικά από αέρα - ξηρά και θάλασσα ζλην του νότου που, ελέγχεται από την Αίγυπτο (είσοδος Ράφα). Η αλιευτική Ζώνη παραμένει στα 6 ναυτικά μίλια ενώ, οι συμφωνίες όμως παραχώρησης της Γάζας στην Παλαιστινιακή αρχή, προβλέπουν τα 20 ναυτικά μίλια.
Σήμερα το Ισραήλ και ύστερα από τέσσερις νικηφόρους αραβοϊσραηλινούς πολέμους (1948 - 1956 - 1967 - 1973) είναι ένα, πανίσχυρο οικονομικά και στρατιωτικά κράτος, με έκταση 20.770 τετρ. χλμ όσο περίπου και η Πελοπόννησος κατοικούν δε 7.000.000 Εβραίοι εκ των οποίων 1.400.000 είναι Παλαιστίνιοι με Ισραηλινή υπηκοότητα. 2.800.000 Παλαιστίνιοι κατοικούν στην Δυτική όχθη του Ιορδάνη και 1.800.000 στη Λωρίδα της Γάζας. Συνολικά 11.600.000 κάτοικοι. Ακόμα 2.500.00 Παλαιστίνιοι ζουν ως πρόσφυγες στην Ιορδανία (1.704.000) στη Συρία (400.000) και στο Λίβανο (396.000).
Αφορμή για τα αιματηρά αυτά γεγονότα που, έλαβαν χώρα το τριήμερο από 15-5-2018 μέχρι την 18-5-2018 στη λωρίδα της Γάζας όπου, έχασαν τη ζωή τους συνολικά 77 Παλαιστίνιοι άμαχοι, εκ των οποίων 10 παιδιά κάτω των 16ετών και ένα βρέφος 8 μηνών ήταν, η βεβιασμένη αν όχι ανόητη μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ την οποία έχει ανακηρύξει ως πρωτεύουσα του το Ισραήλ από το 2003. Τούτο έγινε πανηγυρικά την ημέρα της 15ης Μαΐου ημέρα ανεξαρτησίας του Ισραήλ από το 1948, την οποία οι Παλαιστίνιοι την θεωρούν την ημέρα αυτή ως καταστροφή (Νάκμπα). Κανένας από τους προηγούμενους Προέδρους των ΗΠΑ Τζωρτζ Μπους και Ομπάμα δεν τόλμησαν να ρίξουν λάδι στη φωτιά όπως, έκανε ο σημερινός Τράμπ.
Παρόμοιες μετωπικές συγκρούσεις μεταξύ του Ισραηλινού Στρατού και της Χαμάς διάρκειας οκτώ ημερών έλαβαν χώρα τον Νοέμβριο του 2012 όπου σκοτώθηκαν 160 Παλαιστίνιοι και πέντε Ισραηλινοί και τον Ιούλιο του 2014 με 200 νεκρούς Παλαιστινίους και λίγους τραυματίες Ισραηλινούς. Και σε αυτές τις δύο περιπτώσεις τη νύφη την πλήρωσαν όμως πάντοτε τα γυναικόπαιδα.
Σήμερα στα Παλαιστινιακά εδάφη υπάρχουν 700.000 Ισραηλινοί έποικοι και δυστυχώς εξακολουθούν να επεκτείνουν αυτούς τους οικισμούς με την υποστήριξη του Τράμπ και έτσι το Ισραήλ, γράφει στα παλιά του τα παπούτσια, τις συμφωνίες του Camp - David του 1993. Με αυτό τον τρόπο απομονώνει τον εαυτόν του και σίγουρα δεν κερδίζει υποστηρικτές στη διεθνή κοινότητα. Οι Παλαιστίνιοι υποχώρησαν και δέχτηκαν με τις συμφωνίες αυτές (Camp - David) ένα Παλαιστινιακό Κράτος μόλις το 22% από την ιστορική Παλαιστίνη, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Το Ισραήλ δεν θέλει τώρα τη λύση των δύο ξεχωριστών Κρατών και επεκτείνει επαναλαμβάνω τον εποικισμό στα Παλαιστιανιακά εδάφη. Στα κατεχόμενα εδάφη ένας Παλαιστίνιος μετακινούμενος με αυτοκίνητο από μια πόλη σε άλλη δεν μπορεί να βάλει καν τέταρτη ταχύτητα, γιατί στην πορεία υπάρχουν φράγματα και μπλόκα, ενώ για τους εποίκους υπάρχουν άλλοι δρόμοι, μόνο γι’ αυτούς και χωρίς περιορισμούς.
Το Ισραήλ δεν νομιμοποιείται σε καμία περίπτωση να προβαίνει σε τέτοιους είδους επιχειρήσεις που, εκ των προτέρων είναι βέβαιο ότι τη νύφη θα την πληρώσουν πάλι, όπως πάντοτε, οι άμαχοι και ιδιαίτερα τα γυναικόπαιδα. Το Ισραήλ πρέπει να σεβασθεί πλήρως τις συμφωνίες του Camp - David του 1993 γιατί διαφορετικά φανατίζει ακόμη περισσότερο τα εξτρεμιστικά στοιχεία της Χαμάς και με αυτόν τον τρόπο τορπιλίζεται κάθε προσπάθεια προσέγγισης των δύο πλευρών. Επομένως έχει δύο μόνο επιλογές. Είτε να συμφωνήσει να δεχθεί δίπλα του τη δημιουργία ενός βιώσιμου ειρηνικού Παλαιστινιακού Κράτους, είτε να συνεχίσει την αποικιοκρατία και να είναι ένα Κράτος του απαρτχάιντ. Έχει όμως στα αλήθεια σκεφθεί εάν τελικά ο χρόνος εργάζεται για το Ισραήλ και πόσο καιρό θα αντέξει ακόμα να κάθεται επάνω σε ένα τέτοιο ναρκοπέδιο;
Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα σμήναρχο ε.α.
