Σε τέτοιο βαθμό που να μην μας ξεπερνά κανείς άλλος λαός στον κόσμο. Ακόμα και οι βασανισμένοι Αφρικανοί αλλά και οι σκλάβοι της εποχής των πειρατών, έρχονται δεύτεροι σε αντοχές, βάσανα και κακουχίες, μετά από εμάς...
• Πώς γίνεται συμπατριώτες πολιτικοί να παίρνουν τέτοιες σκληρές και άδικες και προσβλητικές για τον πληθυσμό αποφάσεις και να μην γυρνάει ο τόπος ανάποδα από διαδηλώσεις και αντιδράσεις; Μύτη δεν άνοιξε τόσα χρόνια μνημονίων που καταλήστευσαν τα ελληνικά νοικοκυριά.
• Πώς γίνεται να χάνουν οι Έλληνες το βιός τους να τους περιγελούν μια χούφτα άνθρωποι και να μην ξεσηκώνονται και οι πέτρες;
• Πώς αντέχεται να συντελείται ένα εθνικό έγκλημα σε βάρος της νεολαίας μας, που της στερούν το μέλλον, τη δημιουργία οικογένειας και να μην πέφτει... ντουφεκιά;
• Ποιοί είναι αυτοί και πόσο "βολεύτηκαν" για να διατηρούν στην αδράνεια και την ανυπαρξία τα εργατικά συνδικάτα την ώρα που καταργήθηκε ο όρος εργασία στην Ελλάδα και καθιερώθηκε με νόμους η δουλεία;
• Πόσο πιο αναίσθητη κοινωνία μπορεί να γίνουμε όταν δεν αντιδρούμε σε κείνους που μας ληστεύουν κανονικά και ενώ εισβάλλουν στο σπίτι μας από πόρτες και παράθυρα σαν τους κοινούς κλέφτες, μας προτρέπουν κι από πάνω να κάνουμε ότι ...κοιμόμαστε;
• Πόσο αναισθητικό μας έδωσαν για να αποδεχόμαστε χωρίς αντίδραση την κατάσχεση των κόπων μιας ζωής, των ασφαλιστικών κρατήσεων και δικαιωμάτων για τους απόμαχους της δουλειάς, αλλά και της κλοπής του ονείρου για το μέλλον των νέων μας;
• Πώς μπορούμε να συγχωρούμε και να επανεκλέγουμε όσους διαχρονικά συνήργησαν στην υποβάθμιση της ζωής μας, με νομοθετήματα που μας γύρισαν μισό αιώνα πίσω;
• Πώς μπορούμε να ανεχόμαστε να μας υποχρεώνουν να πληρώνουμε ενοίκιο στο ίδιο μας το σπίτι; Και κάποιοι να μας κοροϊδεύουν ότι θα καταργήσουν αυτόν τον απίστευτο και άδικο φόρο;
• Πώς μπορούμε να χειροκροτούμε εκείνους που διαχρονικά μας κορόιδεψαν, λέγοντας ότι αμέσως μόλις τους εκλέγαμε θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ ή θα έσκιζαν τα μνημόνια;
•Πώς γίνεται να ξεχάσουμε τη ζημιά στα εργασιακά που προξένησαν οι προηγούμενοι και ολοκλήρωσαν οι επόμενοι, οδηγώντας την εργατική τάξη της χώρας στον μεσαίωνα;
• Πώς αντέχουμε την εθνική ταπείνωση με την απίστευτη ομηρία στρατιωτών μας απο σύμμαχο χώρα; Γιατί να είμαστε τόσο αδύναμοι ώστε να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να προστατεύσουμε τα παιδιά μας που φυλάνε τα σύνορα;
• Πώς μπορούμε και υπομένουμε να βλέπουμε τους πατεράδες και τις μανάδες μας να φεύγουν θλιμμένοι, ανήσυχοι και απογοητευμένοι απο τη ζωή, επειδή αφήνουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους σε μια χώρα και μια κατάσταση αβεβαιότητας για το μέλλον;
ΟΠΟΙΑ απάντηση και να δώσει κανείς λογικός, χωρίς κομματική ταυτότητα και όφελος, θα πρέπει να έχει τον ίδιο παρονομαστή. Κανείς σ´ αυτόν τον τόπο δεν πρέπει να αισθάνεται άμοιρος ευθυνών. Και αν δεν ισχύει το "μαζί τα φάγαμε" του ανεκδιήγητου πλέον πρώην υπουργού Θ. Πάγκαλου, ισχύει βεβαίως το "εμείς ψηφίζαμε" ή "εμείς τους ψηφίζαμε"! Όπως δεν είναι καθόλου εκτός πραγματικότητας να καταλήξει κανείς και στο "καλά να πάθουμε"!
* Του Χρήστου Τσαντήλα
