Περισσότερο με μια απρόσωπη σύνθεση βγαλμένη από κομπιούτερ έμοιαζε, παρά ένα δημιούργημα με νότες, όπως ξέραμε μέχρι τώρα. Επίσης δεν κερδίζεις πια στην Eurovision αν δεν αναφερθείς σε κάποιο «κοινωνικό πρόβλημα» που αντιμετωπίζει μια «αδύνατη ομάδα». Η νικήτρια από το Ισραήλ π.χ μιλούσε για τις κακοποιημένες γυναίκες ενώ ακούσαμε κι άλλα για τα δικαιώματα των μεταναστών, για την τρομοκρατία κλπ κλπ. Τα ρομαντικά ελαφρά τραγουδάκια του στυλ «σ’ αγαπώ μ’ αγαπάς -τι θα γίνει πια με μας» μάλλον πέθαναν και η Φουρέιρα, που εκπροσωπούσε ακριβώς αυτή τη σχολή έχασε φυσιολογικά. Αν τελικά πέτυχε να κατακτήσει τη δεύτερη θέση, αυτό οφείλεται μάλλον στη δική της εντυπωσιακή σκηνική παρουσία παρά στο τραγούδι αυτό καθ’ εαυτό.
Το ζήτημα δεν είναι απλά και μόνο καλλιτεχνικό. Αν το περιορίσεις σ’ αυτές τις διαστάσεις δεν έχεις καταλάβει τίποτε. Το θέμα είναι ότι η Ευρώπη και ειδικά η νεολαία της (που με το κινητό στο χέρι στέλνει τα SMS) ψηφίζει όπως την... εκπαιδεύσαμε στα σχολεία μας: ζήτω η διαφορετικότητα!
Πράγματι, όσοι βιώνουν τη σχολική πραγματικότητα και τα προγράμματα σπουδών στην Ελλάδα και στη Γηραιά Ήπειρο τα τελευταία χρόνια διαπιστώνουν ότι η επένδυση στην «ανεκτικότητα», στον «αντι-ρατσισμό», στον «αντι-φασισμό», την ανεξιθρησκεία και την αποδοχή του «Άλλου», του διαφορετικού είναι τεράστια, είναι συνεχής και υπηρετείται με συνέπεια. Τυχαίο; Καθόλου. Ήταν μια αναγκαία πολιτική – στρατηγική επιλογή. Διότι, πώς αλλιώς οι ευρωπαϊκές ηγεσίες θα αντιμετώπιζαν τα εκατομμύρια των μεταναστών που πέρασαν στην Ευρώπη ερχόμενοι από τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, από τις πρώην ευρωπαϊκές αποικίες για να καλύψουν την υπογεννητικότητα της Ηπείρου μας; Ήταν δυνατόν όλους αυτούς τους πληθυσμούς να τους έχεις στο περιθώριο; Και πρακτικά και ηθικά αδύνατο. Αντιθέτως οι πραγματιστές είδαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για «φτηνά μεροκάματα» που θα εξασφάλιζαν ανταγωνιστικότητα για τη χειμαζόμενη –από την ασιάτικη επιδρομή- ευρωπαϊκή βιομηχανία.
Έχασαν άραγε οι ευρωπαϊκές κοινωνίες από αυτό το «νέο –κάπως πιο... σκουρόχρωμο- αίμα που μεταγγίστηκε στο σώμα τους; Το βέβαιο είναι – για να χαριτολογήσουμε – ότι χωρίς πεντέξι σκούρους «μετανάστες» η Εθνική Γερμανίας δεν θα είχε την υπερομάδα που κατέκτησε το Μουντιάλ, ενώ καθόλου άσχημα δεν τα πήγε και η Αυστρία στη φετινή Eurovision με τον έγχρωμο τραγουδιστή που την εκπροσώπησε.
Όλα αυτά τα χρόνια η Ευρώπη έμαθε να είναι πιο ανεκτική. Πρώτα απέναντι στους «ξένους». Στη συνέχεια απέναντι στους διαφορετικούς ως προς τη σεξουαλική τους προτίμηση ή τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις αλλά και σε άλλες ακόμη ομάδες που επωφελήθηκαν από τη νέα αυτή «κουλτούρα» της ανοχής και της αποδοχής.
Λύθηκε το πρόβλημα; Κάθε άλλο βέβαια. Η διαφορετικότητα κάθε μορφής δεν είναι από τα προβλήματα με τα οποία ξεμπερδεύεις μια και έξω, με απλές πολιτικές αποφάσεις. Οι εντάσεις μεταξύ των κοινωνικών ή εθνικών ομάδων θα έρχονται και θα επανέρχονται κάθε φορά που οι κυρίαρχες ομάδες (δηλαδή οι ντόπιοι Ευρωπαίοι) θα βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει, οι φόροι τους να γίνονται επιδόματα για τους μετανάστες, τα δικά τους παιδιά να μην βρίσκουν δουλειές, και η παραδοσιακή ηρεμία και ασφάλεια που απολάμβαναν να μην είναι πια αυτονόητη.
Είναι το ίδιο που θα συμβεί αν οι ντόπιοι δουν ότι απειλούνται οι κώδικες αξιών με τους οποίους μεγάλωσαν. Πώς να δεχτεί ας πούμε η ελληνική κοινωνία ότι τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να υιοθετούν και να ανατρέφουν παιδιά; Στο Κοινοβούλιο ο Νόμος πέρασε μεν, ωστόσο η κοινωνία δεν το επικροτεί, το καταλαβαίνεις στις καθημερινές σου συζητήσεις. Στις ίδιες αυτές συζητήσεις αρκετοί δέχονται ότι «ναι, μπορεί ένας ομοφυλόφιλος να είναι σωστός, τρυφερός, στοργικός πατέρας και ένας άλλος, «κανονικός» να αποδειχτεί μέθυσος, τεμπέλης γυναικάς ή βίαιος, αλλά… όπως και να το κάνουμε «δεν είναι φυσιολογικό».
Είναι βέβαιο ότι οι πολιτικές ηγεσίες δεν πρέπει να κάνουν πάντοτε «ό,τι θέλει ο λαός». Οι λαοί δεν έχουν εκ προοιμίου δίκαιο. Συχνά παρασύρονται σε εσφαλμένες αντιλήψεις. Οφείλουν μάλιστα οι πολιτικοί κάποτε να τραβάνε μπροστά και να εξελίσσουν τη σκέψη και τη συμπεριφορά του λαού. Σε κάθε περίπτωση όμως, οφείλουν να τον ακούνε. Και στην περίπτωση της «διαφορετικότητας» δεν έχουν καταλάβει ότι όλη αυτή η βιομηχανία «επιβολής» κάθε λογής «διαφορετικότητας» ως «κανονικότητας» έχει οδηγήσει σε αυτό που ήδη αποκαλείται από αρκετούς δυτικούς διανοούμενους ως η «δικτατορία του διαφορετικού».
Οι ευρωπαϊκοί λαοί πειθαναγκάζονται μεν να αποδεχτούν τον «χυλό» στον οποίο ήδη μετατρέπεται η Ήπειρός τους, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι οι ίδιοι αυτοί λαοί διαθέτουν και εθνικές ταυτότητες και ιστορικές μνήμες που δεν είναι δυνατόν να σβήσουν βιαίως, μέσα από την εκπαιδευτική πολιτική. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και η Μέρκελ «εισέπραξε» ήδη το κόστος στις εκλογές την (ανθρωπίνως σωστή) πολιτική της έναντι των μεταναστών. Αν οι ισορροπίες χαθούν η Ευρώπη θα γεμίσει «φράχτες» τύπου Ουγγαρίας, όχι μόνο στα σύνορα, αλλά σε όλα τα επίπεδα. Με πρώτα θύματα τους «διαφορετικούς». Αυτούς δηλαδή που προσπαθούμε ακριβώς να εντάξουμε σε μια κοινωνία που δέρνεται αγρίως από στερεότυπα και προκαταλήψεις.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
