Την παιδεία σε παρακμή. Τον πολιτισμό σε βαρβαρότητα και σκοταδισμό. Το αστικό περιβάλλον σε αποκρουστικό και καταθλιπτικό…
Το πιο ανησυχητικό όμως αυτού του φαινομένου είναι η αυξανόμενη έντασή του. Με όπλα χρήσης και μουντζούρας υπερσύγχρονες και ανεξίτηλες μπογιές διαφόρων αποχρώσεων. Που καλύπτουν όλο το φάσμα χρωμάτων των ιδεολογικών και κομματικών προτιμήσεων και κυρίως τα οπαδικά πάθη υποστήριξης ποδοσφαιρικών σωματείων ή άλλων αθλητικών φορέων. Προσβάλλοντας έτσι τη μεγαλειώδη αξία του αθλητισμού. Ο οποίος καλλιεργεί εκτός του νου και του σώματος, το ευ αγωνίζεσθαι, την συνεργασία, την ευγενή άμιλλα, το αποτέλεσμα, την προστασία του περιβάλλοντος, τον πολιτισμό.
Δυστυχώς, αυτό το αθλητικό ιδεώδες αμαυρώνεται όχι μόνον εντός των γηπέδων αλλά και εκτός αυτών. Με την κατ’ εξακολούθηση κανιβαλική συμπεριφορά που μουντζουρώνει και ασχημίζει το σύνολο, σχεδόν, των ιδιωτικών και δημόσιων κτιρίων. Η οποία επιβαρύνει οικονομικά την τσέπη του Ελληνικού λαού.
Δεν γνωρίζω το σκεπτικό της καταστροφικής λειτουργίας αυτών των ομάδων. Ούτε το ιδεολογικό ή οπαδικό τους κίνητρο. Αλλά, αν νομίζουν ότι έτσι προβάλλουν τις πολιτικές ή αθλητικές τους πεποιθήσεις κάνουν μεγάλο λάθος. Γιατί τέτοιες ενέργειες βρίσκονται μακράν του ιδεώδους και των αξιών του αθλητισμού… Και το σημαντικότερο δε βρίσκουν λαϊκή ανταπόκριση. Παρά μόνο θυμό και απαίτηση για τιμωρία των ενόχων.
Σε ό,τι αφορά την αιτία πρόκλησης της περιβαλλοντικής αυτής αγριότητας, αρκετοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν, ότι οφείλεται στη μάστιγα της ανεργίας και άλλοι στην έλλειψη παιδείας. Κατά την άποψή μου ο κανιβαλισμός της μουντζούρας, ο οποίος χτυπά αδιάκριτα την πόλη μας και όχι μόνο έχει την αιτία του και στους δυο παραπάνω αρνητικούς παράγοντες της κοινωνίας μας. Και βέβαια, η απασχόληση δίνει διέξοδο στους νέους προς θετικές ατομικές και κοινωνικές δραστηριότητες, οι οποίες αποτελούν ανάχωμα σε παραβατικές συμπεριφορές, όπως είναι και η μουντζουροποίηση των κτιρίων. Τον σημαντικότερο όμως ρόλο τον παίζει η εκπαίδευση: Το εργαστήρι παραγωγής παιδείας. Κυρίως ανθρωπιστικής. Την οποία όμως ολοκληρωμένα πρέπει να διδάσκονται, να μαθαίνουν, να εμπεδώνουν και να τη μεταφέρουν, οι νέοι μας, στην καθημερινή πρακτική. Κάτω από την καθοδήγηση ικανών, εργατικών και φωτισμένων δασκάλων. Έτσι, ώστε να γίνεται βίωμά τους. Κτήμα και οδοδείκτης στη ζωή τους. Για να ορθοδρομεί, κατ’ αυτόν τον τρόπο, η κοινωνία μας. Βαδίζοντας στο δρόμο του δικαίου και της ηθικής.
Αυτήν την παιδεία πρέπει να ενισχύσουμε. Κι’ αυτό θα το πετύχουμε όχι με τις περικοπές των ωρών διδασκαλίας των ανθρωπιστικών μαθημάτων, αλλά με την αύξηση αυτών. Και κυρίως με την μεταφορά της ανθρωπιστικής γνώσης στην καθημερινή πρακτική. Έτσι θα κάνουμε τους νέους μας καλύτερους, την κοινωνία δικαιότερη και την πατρίδα μας ηθικά γλυκύτερη και ομορφότερη.
* Του Κων/νου Τσιρονίκου
