Πριν από σχεδόν ένα χρόνο στις 30-5-2017 ένας 27χρονος, σκοτώθηκε εν ώρα εργασίας με μηχανάκι ντελίβερι στην οδό Καρδίτσης. Δεκάδες οι τραυματισμοί και τα ατυχήματα εργαζομένων, κυρίως νέων, που βιώνοντας την ανέχεια και την ανάγκη για ένα μεροκάματο - χαρτζιλίκι διακινδυνεύουν τη ζωή τους καθημερινά να φτάσει όσο γίνεται πιο γρήγορα η παραγγελία στα σπίτια.
Ο ανταγωνισμός ανελέητος, οι κανόνες ανύπαρκτοι, η παραγγελία χωρίς ίχνος υπομονής, τα τηλέφωνα επίμονα και πιεστικά. O τόνος οργισμένος και επιθετικός, τι γίνεται με την παραγγελία που σας δώσαμε! Έχει περάσει μισή ώρα, σαράντα λεπτά, μια ώρα.
Η απάντηση «ενοχική» και απολογητική, έχει φύγει κύριε, σε λίγο θα είναι στο σπίτι σας. Ποιος έφυγε, με τι μέσο έφυγε, κάτω από ποια πίεση έφυγε, ποιες είναι οι καιρικές συνθήκες, ποιος ο προορισμός και αν εγκυμονεί κινδύνους, δεν απασχολεί κανένα. Αρκεί η πίτσα, τα σουβλάκια, η κρέπα να φτάσουν όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Ανακουφισμένο το παιδί όταν ακούει ότι βρήκε τη διεύθυνση που δόθηκε και χτύπησε το σωστό κουδούνι. Το χαμόγελο και το ευχαριστώ ανυπόκριτο και από βάθους καρδιάς αν υπάρξει και φιλοδώρημα των 20 ή των 50 λεπτών. Φεύγει γρήγορα, πολύ γρήγορα, τέρμα το γκάζι με το φακό στο χέρι, να ψάξει την επόμενη διεύθυνση για να παραδώσει την επόμενη παραγγελία που ίσως έχει καθυστερήσει.
Όλη τη νύχτα στους δρόμους, με αφόρητη πίεση να φτάσει γρήγορα, αναγκάζεται να περνά κόκκινους σηματοδότες, stop, να μπαίνει στο αντίθετο ρεύμα και κάπου εκεί παραμονεύει ο θάνατος. Έχει την κατανόηση της κοινωνίας που κάποια στιγμή θα περιμένει τη δική της παραγγελία και μάλλον και της αστυνομίας καθόσον, εργαζόμενος.
Έχει μείνει ανεξίτηλη η εικόνα ενός νέου παιδιού να προσπαθεί να οδηγήσει το μηχανάκι όταν στην πραγματικότητα αυτό που έκανε ήταν επικίνδυνο πατινάζ τις μέρες του χειμώνα του 2017 που όλη η Λάρισα ήταν ένα απέραντο παγοδρόμιο με θερμοκρασία -20 βαθμούς Κελσίου και η πόλη είχε παραλύσει από το βαρύ χιονιά.
Και όμως ακόμα και σε αυτές τις τρομερές συνθήκες τα «παιδιά με τα μηχανάκια» ήταν στους δρόμους να παραδώσουν τις παραγγελίες. Κανείς δεν τους σκέφτηκε, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τη ζωή τους που κινδύνευε, κανείς δεν σκέφτηκε ότι μαζί με τα άλλα ζωντανά της φύσης που πεινούσαν, κρύωναν, πάγωναν, υπήρχαν και αυτά τα παιδιά που είχαν τις ίδιες ανάγκες και τους περίμεναν οι δικές τους οικογένειες να γυρίσουν στα σπίτια χωρίς κρυοπαγήματα, σπασμένα πόδια, χέρια, κεφάλια.
Και όμως «τα παιδιά με τα μηχανάκια» τα κατάφεραν, κέρδισαν το δικό τους πόλεμο, όλες οι παραγγελίες έφτασαν στην ώρα τους. Τα μηχανάκια συχνά, άθλια, ασυντήρητα, σπασμένα, χωρίς φώτα και φρένα, μοιάζουν απλά με μηχανάκια.
Έλεγχος κανένας, νομοθετικό πλαίσιο για τις επιχειρήσεις που τα χρησιμοποιούν κανένα, παρκαρισμένα προκλητικά κατά δεκάδες στους πεζοδρόμους έξω από την πόρτα της επιχείρησης. Έρχονται συχνά στο σπίτι μας, είναι οι: «Οι εργαζόμενοι «φαντάσματα». «Τα παιδιά με τα μηχανάκια». Τα «μηχανάκια» που σκοτώνουν τα παιδιά! Η αδιαφορία της πολιτείας που σκοτώνει τα παιδιά!
Του Κων. Λιούτα (*)
(*) Ο κ. Κων/νος Λιούτας είναι σμηναγός ε.α. και πρόεδρος του Παραρτήματος Λάρισας της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Αεροπορίας
