Τα περιγράμματα των χαμηλών δέντρων πολλές φορές μας τρομάζουν, φαντάζουν στα μάτια μας ανθρώπινες παρουσίες, αλλά μόλις φτάσουμε κοντά, παίρνουν και πάλι την πραγματική τους υπόσταση. Οι άλλοτε τυπικές περιπολίες, έχουν αλλάξει κατά πολύ τον τελευταίο καιρό, τώρα υπάρχει μια συνεχής εγρήγορση και επιφυλακτικότητα. Ο αξιωματικός, μας φωνάζει κάθε λίγο με τα ονόματά μας, θέλει να είναι σίγουρος πως δεν έχει χαθεί κανείς μας στην πυκνή ομίχλη. Κινούμαστε παράλληλα με την όχθη του ποταμού, μόνο αυτόν τον ποταμό, μπορούμε να εμπιστευτούμε, είναι το μόνο μας σημάδι για να μην αποπροσανατολιστούμε. Σε λίγο όμως θα μπούμε σε δασωμένη περιοχή και σε χερσαία τμήματα, δεν θα υπάρχει ο ποταμός. Ο αξιωματικός μας λέει να προσέχουμε, πολλά σημεία δεν είναι σηματοδοτημένα καθαρά και τώρα με την πυκνή ομίχλη τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Η συνήθης περιπολία μας στην οριογραμμή της δασικής περιοχής έχει μόλις αρχίσει και οι αισθήσεις μας είναι όλες τεταμένες, αλλά δεν αρκούν για να νικήσουν τη φύση. Τα δέντρα γίνονται συνεχώς σκιές απειλητικές, το θρόισμα των φύλλων επικίνδυνο. Ο μόνος μας σύμμαχος, το φως χάνεται λεπτό προς λεπτό και τα βήματά μας γίνονται αργά και αθόρυβα. Νομίζουμε πως ακούμε ανθρώπινες φωνές, ακούγονται να μιλούν άλλη γλώσσα, δεν καταλάβαμε πως φτάσαμε ο ένας απέναντι στον άλλον. Είναι ντυμένοι κι αυτοί με στρατιωτικά, τα όπλα σηκώνονται ενστικτωδώς, όπλα που σημαδεύουν, η μια ομάδα εναντίον της άλλης. Στραμμένες κάννες και από τις δυο μεριές, άγριες φωνές, δεν γνωρίζουμε ποια ομάδα χάθηκε, ποιοι πέρασαν στα εδάφη του άλλου. Μετά τις φωνές η σιωπή, ο χρόνος σταματημένος, χάθηκε κι αυτός. Οι ανάσες μας δεν ακούγονται πια, τα όπλα οπλίζουν επιδεικτικά, ακούγονται τα κλικ και είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. Μάτια που σπιθίζουν αλληλοκαρφώνονται, αναμετριούνται σε κλάσματα δευτερολέπτου, γυρεύουν να βρούνε πρώτα το στόχο. Είμαστε όλοι σχεδόν στην ίδια ηλικία, ξεχωρίζουμε μόνο από τις σημαίες στον χιτώνα μας. Μας φοβούνται, τους φοβόμαστε, οι καρδιές όλων χτυπούν δυνατά, σχεδόν ακούγονται, ένας μόνο πυροβολισμός αρκεί, ένας μόνο πρώτος πυροβολισμός για να χυθεί αίμα. Οι αξιωματικοί και των δυο ομάδων δεν είναι βέβαιοι πως είναι στον σωστό δρόμο, προσπαθούν να συνεννοηθούν, νοήματα με το ένα χέρι, στο άλλο το περίστροφο. Τα ίδια δέντρα είναι και εδώ και εκεί, τα ίδια σημάδια, το ίδιο χώμα. Κανείς μας δεν ξέρει σε ποιανού πλευρά είμαστε. Κανείς μας δεν ξέρει που είναι τα σύνορα. Η ομίχλη νίκησε τον χάρτη, τα σημάδια, τους ανθρώπους. Η μια ομάδα προσπερνά την άλλη, περνάμε ο ένας δίπλα από τον άλλο, σαν να γίναμε με μιας αόρατοι. Το αρκαντάς (φίλοι) ακούγεται σχεδόν ξεψυχισμένα από την ομάδα που χάνεται. Οι σκιές τους σιγά-σιγά μακραίνουν, δεν θα γραφτεί τίποτα στην αναφορά από καμιά πλευρά, δεν θα υπάρχουν νεκροί σήμερα ούτε αιχμάλωτοι. Έφυγε η ομίχλη, ήρθε το φως, η κάθε μια ομάδα βρίσκεται πια στα εδάφη της. Δεν ξέρουμε ποιοι έκαναν το λάθος, δεν μπορούμε να υπολογίσουμε. Δεν γνωρίζουμε όμως ποια θα είναι και η κατάληξη την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε. Ένας μόνο πρώτος πυροβολισμός αρκεί.
Σήμερα όμως νίκησε το φως.
Γαϊτανίδης Ευστάθιος
