Το γεωπολιτικό παιχνίδι Γερμανίας - Τουρκίας και ο πόλεμος στη Συρία

Όσα ενορχηστρωμένα διαδραματίζονται στο Αιγαίο και στην Κύπρο, από τη δεκαετία του 70 και μετά, έχουν ένα τελικό σκοπό. Ποιος από τους δύο, το Ευρωπαϊκό (Γερμανία) ή το αμερικάνικο κεφάλαιο, θα «αρπάξει» τα πετρέλαια στις δύο αυτές περιοχές.

Η ιστορία του πετρελαίου είναι δεδομένη. Πριν την άντληση προηγείται η καταστροφή του αφελούς κατόχου. Μοναδική για την ώρα εξαίρεση αποτελεί η Νορβηγία όπου εκεί η ύπαρξή του είναι σε διεθνή ύδατα.
Δυστυχώς όμως στην περίπτωσή μας δεν υπάρχουν αισιόδοξες ενδείξεις ότι θα έχουμε νορβηγικό παράδειγμα αλλά αντίθετα πιθανή καταστροφή! Και η καταστροφή αυτή άρχισε με το διαμελισμό και την προσφυγοποίηση της Κύπρου, η οικονομική καταστροφή της Τουρκίας πραγματώνεται ενώ στη χώρα μας έχει σχεδόν ολοκληρωθεί.
 Μεθοδεύονται και συζητιούνται και άλλες μορφές καταστροφής, όπως διαμελισμοί, εμφύλιοι, ανεξαρτητοποιήσεις. Σε τέτοιες συνθήκες εγκληματικής παραπληροφόρησης, έρχεται μόνο του το συμπέρασμα ότι η «αναταραχή» στο Αιγαίο και στη Κύπρο δεν έχει σχέση με νοσηρή κινδυνολογία αλλά με εφαρμογή σχεδίου, στοιχείο του οποίου είναι και η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ. Ούτε έχει σχέση με πατριδοκαπηλία γιατί το άρπαγμα του πετρελαίου ή του εθνικού πλούτου υπό την απειλή καταστροφής, εξομοιώνεται πάντοτε με εχθρική κατοχή της χώρας.
Και όλοι βρίσκονται με το χέρι στην σκανδάλη, αναμένοντας την μοιραία κίνηση.
Ο Ερντογάν σχοινοβατεί μονίμως, απειλεί, παραφέρεται, εκβιάζει, λοιδορεί, με λίγα λόγια έχει χάσει την ψυχραιμία του και φαίνεται να ζει στον οθωμανικό του κόσμο.
Γνωρίζει μάλλον ότι παίζει την τελευταία σκηνή του δράματος της τουρκικής αυτοκρατορίας που ονειρεύτηκε, ποντάροντας την παραμονή του στην εξουσία στις εκλογές που μεθόδευσε και ελπίζει ότι θα κερδίσει!
Είναι εγκλωβισμένος στη γωνία και αντιδρά σαν την παγιδευμένη γάτα, και η Ελλάδα που είναι ο αδύναμος κρίκος της παρούσης κατάστασης, πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτική.
Ο πολιτικός κόσμος εντός της Τουρκίας στην ολότητά του είναι βαθιά διχασμένος ακόμη και εντός της παράταξης του κυβερνώντος κόμματος. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν πολλές επί μέρους πληροφορίες που δημοσιεύονται στα τουρκικά ΜΜΕ.
Από την άλλη πλευρά η ελληνική πολιτική ηγεσία παραπαίει μεταξύ ανυπαρξίας και οσφυοκαμψίας.
Πιστή στα κελεύσματα της Γερμανίας κυρίως, αποδέχθηκε την διαμεσολαβητική ύπαρξη νατοϊκής δύναμης στο Αιγαίο, τη στιγμή κατά την οποία ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ νίπτει τας χείρας του καλώντας τις δύο Χώρες «να τα βρουν μεταξύ τους»
Η Γερμανία από την πλευρά της ώθησε την εξέλιξη των πραγμάτων, και κάνει ότι μπορεί για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της Τουρκία, τον προαιώνιο φίλο της και σύμμαχο στις φιλοδοξίες της για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Άλλωστε οι Γερμανοί ουδέποτε εδώ και 140 χρόνια επέδειξαν πνεύμα συνεργασίας με την χώρα μας.
Αν το ψάξουμε και λίγο πιο βαθιά θα διαπιστώσουμε ότι το ιδεολογικό ρεύμα του παγγερμανισμού, δεν έβλεπε καν λόγο ύπαρξης του νεοελληνικού κράτους.
Και την σημερινή συγκυρία καλόν είναι να την ερμηνεύσουμε με το πνεύμα των ημερών των Ιμίων, τότε που ο Σημίτης ευχαριστούσε από το βήμα της Βουλής τους Αμερικάνους.
Τότε που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει στους Έλληνες ότι αυτοί που υποδαύλιζαν τις επεκτατικές διαθέσεις των Τούρκων ήταν οι Γερμανοί και τη δεδομένη στιγμή οι Αμερικάνοι (φυσικά και δεν είναι φίλοι μας) δεν επιθυμούσαν στο Αιγαίο τις συγκεκριμένες εξελίξεις.
Στην σημερινή συγκυρία η Γερμανία πράττει ότι έπραττε και τις μέρες των Ιμίων. Υποστηρίζει την Τουρκία στους σχεδιασμούς της για συγκυριαρχία και συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Επιθυμεί να διαμελίσει το «οικόπεδο Ελλάς» διότι αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντά της.
Κυριαρχώντας στο Αιγαίο μέσω της Τουρκίας αυξάνει τρομακτικά την γεωπολιτική της ισχύ.
Κατά πρώτον, απομυζά οικονομικά όλη την περιοχή. Κατά δεύτερον ελέγχει άμεσα την έξοδο της Ρωσίας από τα Στενά. Κατά τρίτον αποκτά πρόσβαση στους υδρογονάνθρακες του Αιγαίου και της Κύπρου. Κατά τέταρτον εγγράφει προοπτικές στους υδρογονάνθρακες της Μέσης Ανατολής παραμερίζοντας τη Γαλλία και την Ιταλία, και έρχεται στο ίδιο επίπεδο με την Αγγλία και την Αμερική. Γι αυτό και οι Γάλλοι στη συγκεκριμένη συγκυρία, μας υποστηρίζουν και πιθανόν θα μας εξοπλίσουν παράλληλα. Κατά πέμπτον αποτινάσσει την ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία.
Γι’ αυτούς τους λόγους παλεύει η Γερμανία. Γι’ αυτούς και άλλους τόσους λόγους την κατάλληλη στιγμή θα προσπαθήσουν να την «ισοπεδώσουν» οι ανταγωνιστές της, αν και όταν έρθει η ώρα. Η κρίση στη Συρία και στα πέριξ έχει συγκεκριμένη δυναμική.
Οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι σήμερα, έχουν κοινό πλαφόν για το συριακό ζήτημα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι φίλοι ούτε ότι τα έχουν βρει στην Ουκρανία ή ότι οι δυτικοί θα επιτρέψουν την ελεύθερη συμπεριφορά των Ρώσων στο Αιγαίο. Το αντίθετο μάλιστα. Γι’ αυτό και παίρνουν τα μέτρα και τις προφυλάξεις τους. Η στρατιωτική υπερθέρμανση επάνω από τη πολύπαθη Συρία εμπεριέχει όλα τα συστατικά της έκρηξης ενός νέου παγκοσμίου πολέμου. Το διακύβευμα είναι ασφαλώς κάτι πολύ περισσότερο από την τιμωρία κάποιων, υποτιθέμενων ενόχων για χημικές επιθέσεις. Τα νεκρά ή τραυματισμένα παιδιά στις οθόνες μας είναι απλά το σύνηθες μακάβριο σκηνικό της δικαιολόγησης μιας ακόμη στρατιωτικής επέμβασης. Και ουδείς γνωρίζει επακριβώς την κατάληξη της συριακής κρίσης. Ουδείς γνωρίζει πως θα διαμορφωθεί το μεσανατολικό παζλ.
Ούτε επίσης είναι γνωστό αν τελικά οι «σύμμαχοι», ως αντίβαρο των εδαφών που θα χάσει η Τουρκία για τη δημιουργία του Κουρδικού κράτους στα σύνορα Συρίας Τουρκίας, θα της «δώσουν» το μισό Αιγαίο για παρηγοριά και συνεκμετάλλευση.
Και αυτά δεν είναι δικιά μας ιδέα, ούτε αποκύημα καλπάζουσας φαντασίας.
Καλόν είναι στο σημείο αυτό να φέρουμε στη μνήμη μας τις τελευταίες σκηνές της Μικρασιατικής τραγωδίας. Τότε που οι στόλοι των μεγάλων δυνάμεων της εποχής είχαν αγκυροβολήσει στο λιμάνι της Σμύρνης και οι Τούρκοι με τους Τσέτες, κατέσφαζαν τον μικρασιατικό Ελληνικό πληθυσμό.
Τότε που οι Μικρασιάτες έπεφταν στη θάλασσα για να σωθούν και οι «φίλιες» δυνάμεις δεν δέχθηκαν να σώσουν ούτε έναν Μικρασιάτη.
Τότε που προσπαθούσαν να ανέβουν οι διωγμένοι Έλληνες στα πλοία των συμμάχων και αυτοί τους ξαναπετούσαν στη θάλασσα.
Το ξανάπαμε. Στη διεθνή σκηνή δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί. Δεν υπάρχουν συναισθήματα. Μόνο συμφέροντα. Αυτά για να μην ξεχνάμε.
Από τον Ντίνο Ζήσου