πιστοληπτικής γραμμής από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ-ESM). Ας προσεχθεί, τι ακριβώς σημαίνουν αυτές οι δυο οικονομικές πολιτικές.
Η ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΨΗ. Η Ελλάδα, που ούτως ή άλλως έως το 2060 θα βρίσκεται υπό καθεστώς επιτήρησης, όπως συμφωνήθηκε στο Τρίτο Μνημόνιο, θα μπορεί συμπληρωματικά και «όπου της παίρνει» να εφαρμόζει τη δική της οικονομική πολιτική. Μπορείτε να φανταστείτε, ποια θα είναι με το ελληνικό πολιτικό προσωπικό – που πολλά έπαθε και τίποτα δεν έμαθε- αυτή η συμπληρωματική πολιτική; Την βλέπουμε καλά ακόμα και κάτω από το καθεστώς επιτήρησης και αξιολόγησης. Αρκετά νομοθετούνται, όμως η εφαρμογή «κολλάει». Ψηφίζονται μεταρρυθμίσεις, αλλά κατά το μεγαλύτερο μέρος τους δεν υλοποιούνται για ευνόητους λόγους. Αποτέλεσμα ; Τα υποχρεωτικά πλεονάσματα, που πρέπει να έχουν οι εθνικοί προϋπολογισμοί, να «βγαίνουν» από τη φορολογική και ασφαλιστική απομύζηση του συνόλου των έντιμων και καλοπληρωτών Ελλήνων. Η Χώρα εμφανίζεται με δημοσιονομικό πλεόνασμα, αλλά στην ουσία είναι καθηλωμένη στις εξωθεσμικές, πελατειακές και παράλογες όψεις της καθημερινότητας.
Η ελληνική οικονομική πολιτική παρήγαγε τα τελευταία προμνημονιακά χρόνια ιλιγγιώδη ελλείμματα. Διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και ακραίος πελατειασμός κατέληξαν να εμφανίσουν μέσα σε έναν μόλις χρόνο το 2009 ένα απίστευτο πρωτογενές έλλειμμα 36 δισ. ευρώ. Στην ελληνική οικονομική πολιτική επίσης το οδυνηρότερο όλων των εποχών κυβερνητικό εξάμηνο του 2015 διέλυσε το τραπεζικό σύστημα. Στις Τράπεζες είχαν απομείνει περί τα 750εκατ. ευρώ. Δεσμεύτηκαν και τα ελάχιστα αυτά χρήματα με τον έλεγχο κεφαλαίων και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν δεκάδες δις ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών Τραπεζών , ώστε να αποφευχθεί η καταστροφή. Ήταν η εποχή, που θα ξεσκίζονταν τα μνημόνια, θα δίνονταν 13 συντάξεις και ελάχιστος καθαρός μισθός 750ευρώ. Αλλά και τώρα υπό καθεστώς μνημονιακής επιτήρησης ακμάζουν οι πελατειακές σχέσεις, οι αθρόοι διορισμοί ημετέρων και οι φωτογραφικές «προκηρύξεις» θέσεων για το βόλεμα κάποιων.
Η συνολική κοινωνική και οικονομική πολιτική της Χώρας – καθώς οι δυο αυτές όψεις είναι αλληλένδετες- συνθέτουν το δείγμα της προτεινόμενης καθαρής εξόδου . Είθε να υπήρχαν όψεις οικονομικής πραγματικότητας και στοιχειώδους σοβαρότητας, για να πειστεί κάποιος, ότι η Ελλάδα με ένα δικό της υπεύθυνο πρόγραμμα μεγάλης συναίνεσης θα μπορούσε να διασφαλίσει εθνικές πολιτικές και να υιοθετήσει το σύνολο των μεταρρυθμίσεων, που έχουν συμφωνηθεί. Τα όσα όμως συμβαίνουν, δεν επιτρέπουν στον καλοπροαίρετο Έλληνα να υιοθετήσει την ελεύθερη έξοδο από το καθεστώς των μνημονίων. Τα μνημόνια άλλωστε ανάγκασαν το πολιτικό προσωπικό και τη Δημόσια Διοίκηση να κάνουν κάποια πράγματα, τα οποία ωστόσο οι σημερινοί κυβερνώντες, καθώς δήλωσαν, δεν τα ήθελαν, αλλά με μεγάλη τους λύπη τα εφαρμόζουν.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΟΨΗ. Ας δούμε τώρα την πιο απλή μορφή - καθώς υπάρχουν δυο- της προληπτικής πιστοληπτικής γραμμής. Η μόνη κατάλληλη για την Ελλάδα εφαρμογή της, που προτείνεται, είναι η εφαρμογή της Enhanded Conditions Credit Line (E.C.C.L.-Πιστωτικό όριο με ενισχυμένους όρους). Τι ακριβώς αυτό σημαίνει; Η Χώρα μας ως ευάλωτη οικονομία με το τεράστιο χρέος της θα μπορεί μετά τον Αύγουστο του 2018 , να έχει ελεύθερη πρόσβαση στις διεθνείς αγορές ομολόγων. Όμως ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης (ΕΜΣ) είτε θα δεσμεύεται να μας δανείσει με το επιτόκιο περίπου των μνημονιακών δανείων, ώστε να είναι βατό, είτε θα αγοράζει ο ίδιος τα ομόλογα. Η διάρκεια αυτού του mini προγράμματος μπορεί να είναι μέχρι 2 χρόνια. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων η Ελλάδα θα βρεθεί σε ειδικό καθεστώς επιτροπείας όμοιο περίπου προς το σημερινό, με δεδομένο μάλιστα πως έτσι ή αλλιώς υπάρχουν μνημονιακές δεσμεύσεις για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις μέχρι το 2060.
Θεωρώ απόλυτα ορθή αυτή την προσέγγιση, επειδή τίποτα από το οικονομικό παρελθόν της Χώρας με τις 7 χρεοκοπίες δεν με πείθει, ότι βάλαμε μυαλό. Είτε ως πολιτικοί, είτε ακόμη ως πολίτες, που διαπλεκόμαστε από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους με τους θεσμούς και τους πολιτικούς για την στήριξη ατομικών μας συμφερόντων σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Είναι κοινότοπη η φράση, ότι σε αυτόν τον τόπο, αν έντιμα πορευτείς, θα σε καταστρέψουν τα συμφέροντα, οι υπόγειες διαδρομές, η αρρωστημένη γραφειοκρατία και το πελατειακό Κράτος. Αυτός είναι ο κανόνας. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, που μας έχουν κατά καιρούς διασώσει από τα δεινά, που έχουν επισωρεύσει οι άπληστοι και δημαγωγοί πολίτες και πολιτικοί.
Στην Ελλάδα νομοθετούμε διαρκώς, ιδιαίτερα δε στην εποχή των μνημονίων, αλλά η Βουλή με την πλειοψηφία της κάθε φορά και τις μεταμεσονύκτιες τροπολογίες ικανοποιεί ατομικά, συντεχνιακά και πολιτικά συμφέροντα των ίδιων αυτών, που νομοθετούν. Ένα απλό παράδειγμα. Στο μεσοκαλόκαιρο του 2015 και μετά το δημοψήφισμα του υπερήφανου «ΟΧΙ», η Χώρα έτρεχε προς την άβυσσο των …εξαπατηθέντων του Βαρουφάκειου έπους και η Ελληνική Βουλή με σύμπλευση όλης σχεδόν της αντιπολίτευσης ψήφιζε το Τρίτο Μνημόνιο για τη σωτηρία μας. Τις ώρες εκείνες λοιπόν , που διακυβεύονταν η τύχη της Ελλάδας, πονηροί πολιτευτές και πολιτικοί έβαλαν μια μικρή παράγραφο σε μια από τις 400 τόσες σελίδες του Μνημονίου, προκειμένου να πάρουν ειδικό, όχι ευκαταφρόνητο επίδομα στέγασης όλοι εκείνοι οι μη κάτοικοι Αθηνών, εξωκοινοβουλευτικοί του ΣΥΡΙΖΑ, που επρόκειτο να υπουργοποιηθούν. Και ήταν αρκετοί. Κάπως έτσι βρέθηκαν πολυεκατομμυριούχοι άνδρες και γυναίκες Υπουργοί από τους «απ’ έξω», να εισπράττουν τεράστια ποσά τον χρόνο, προκειμένου να πληρώνουν τα πεντάστερα ξενοδοχεία και τα πολυτελή ενοικιαζόμενα σπίτια . Δεν τους έφταναν τα ξενοδοχεία των 4 αστέρων, ούτε κάποια διαμερίσματα σε λογικές τιμές . Η απληστία σε όλο το μεγαλείο της. Από ποιους; Από τους μεταξωτούς… αριστερούς , που δεν τους αρκούσε η αίγλη, η αναγνωρισιμότητα και ο μισθός του αξιώματος , αλλά - καθώς μπορούσαν- έβαλαν το χέρι τους και στον δημόσιο κορβανά. Πιστεύει, λοιπόν, κανείς, ότι αυτοί οι κύριοι και κυρίες δεν πρέπει να βρίσκονται κάτω από έναν στοιχειώδη έλεγχο διοίκησης και διαχείρισης;
Άλλο ένα μικρό παράδειγμα. Έχει ασχοληθεί ποτέ κανείς σοβαρά με το τηλεπικοινωνιακό κόστος των δημοσίων υπηρεσιών όλης της χώρας ή των ΟΤΑ; Αυτό ανέρχεται στα 350-360 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Ποιος ήταν άραγε ο λόγος, για τον οποίο το πρόγραμμα «ΣΥΖΕΥΞΙΣ», που εξαγγέλθηκε το 2010 και που θα συνέδεε δωρεάν το σύνολο των Υπηρεσιών της χώρας (παρ’ότι ήταν θέμα μηνών η εφαρμογή του), έχει «κολλήσει» μέχρι τώρα; Επειδή με το σύστημα «ΣΥΖΕΥΞΙΣ» μπορούν να ελεγχθούν τα πάντα: κινητά, κλήσεις από και προς, κλήσεις σε Ωροσκόπια και πορνοτηλέφωνα. ….. Ο Ανδρέας Δριμιώτης (αξιόλογος σύμβουλος επιχειρήσεων) έγραψε πρόσφατα , ότι Νοσοκομείο στην Ελλάδα πλήρωσε για τηλεφωνήματα σε μέντιουμ ποσό, που αντιστοιχεί σε 452 χαμένες ώρες εργασίας μέσα σε δυο μήνες. Μήπως γι’ αυτό δεν προχωρά η «ΣΥΖΕΥΞΙΣ»;
Με ανάλογες αλήθειες δεν μπορεί καλοπροαίρετος Έλληνας, να αντιληφθεί, γιατί πρέπει να επιλεγεί «ελεύθερη έξοδος» τον ερχόμενο Αύγουστο. Υπάρχουν μήπως αυταπάτες, για το τι πρόκειται να συμβεί;.
Γράφει ο Ομηρος
