Τουρκία: Ενα ακραία επικίνδυνο κράτος

Του Ντίνου Ζήσου

Κάθε άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει ότι εκτός από τις ανελέητες προϋποθέσεις που ισχύουν στον κρατοκεντρικό κόσμο όπου δίκαιο έχει όποιος έχει τη δύναμη, και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του (Θουκυδίδης). Στη σύγχρονη διεθνή πολιτική υπάρχουν και χώρες οι οποίες δυστυχώς για τους κατοίκους τους και τους γείτονές τους ποτέ δεν θα γίνουν έθνη και κράτη. Αυτό γιατί έθνος σημαίνει πολιτισμός και πολιτικές παραδόσεις, ενώ οι νεότουρκοι, δυστυχώς για αυτούς και τους γείτονές τους, είναι ένα συνονθύλευμα κατακτητικών συνδρόμων: υποδούλωναν, σκότωναν, εξισλάμιζαν, εκτούρκιζαν κ.τ.λ., χωρίς ποτέ να φροντίζουν να ωφελούνται από τον πλούτο πολιτισμών και πολιτικών παραδόσεων αυτών που κατακτούσαν. Ήταν και έμειναν ωμοί κατακτητές δυστυχώς για αυτούς και για όσους σχετίζονται μαζί τους.

Οι ενδο-τουρκικές συζητήσεις καταμαρτυρούν ότι εκτός από το ιδιόμορφο κεμαλικό ρεύμα, κυκλοφορούν αναρίθμητα μουσουλμανικά ιδεολογήματα μπροστά στα οποία και ο Μωάμεθ θα απελπιζόταν.
 Η Τουρκία είναι ένα συνονθύλευμα ταξικών, εθνοτικών και θρησκευτικών τάσεων, αιρέσεων και διαιρέσεων κάθε είδους. Όποιος βρει και διαβάσει το βιβλίο τού Νεοκλή Σαρρή «Η οικογένεια στην Τουρκία» θα κατανοήσει τα αίτια αυτού τού κοινωνικοπολιτικού, πνευματικού και ιδεολογικού ακταρμά.
Ένα συνονθύλευμα πολιτισμών και παραδόσεων τις οποίες ποτέ δεν κατόρθωσαν να απορροφήσουν και να αφομοιώσουν. Συνονθύλευμα μύριων τάσεων που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν κοινωνικοπολιτικά, γιατί την Οθωμανική Δεσποτεία τη διαδέχθηκαν αδίστακτες γενοκτονίες δηλωτικές του τι ίσχυε για ένα αιώνα. Στις μέρες μας τα αλματώδη νεοϊσλαμικά ιδεολογήματα οδήγησαν σε εξοντώσεις όλων εναντίον όλων και μέχρι στιγμής βέβαια κυριαρχεί στην άκρη του κρημνού ο Ερντογάν. Και θα ήταν ένα θαύμα αν αυτό το πολλαπλά κοσμοθεωρητικά σχιζοφρενές κράτος επιβιώσει όπως το δημιούργησε ο Κεμάλ. Αλλά και τυχόν διάσπασή του που θεωρείται πολύ πιθανή, το εναπομείναν τουρκικό τεμάχιο θα συνεχίσει να είναι αρκετά ισχυρό και επικίνδυνο για τους γείτονές του.
Η αποτροπή των απειλών που προέρχονται από αυτό το ακραία επικίνδυνο κράτος/αχταρμά είναι ζήτημα επιβίωσης για τους γείτονές του. Βέβαια, οι νεοέλληνες, δυστυχώς, πάντα διέθεταν νενέκους οι οποίοι είναι έτοιμοι να υποταχθούν, να υπηρετήσουν ακόμη και να σκοτώσουν. Η δειλή και προγραμματικά υποταγμένη ύπαρξή τους είναι προσανατολισμένη να υπηρετεί τις διαταγές του εκάστοτε δεσπότη είτε αυτός είναι Οθωμανός, είτε Αμερικανός, είτε νεοϊσλαμιστής νεότουρκος. Σκληρά λόγια αλλά απόλυτα αληθινά για επικίνδυνες τάσεις οι οποίες όταν κυριαρχούν θέτουν το κράτος σε θανάσιμο κίνδυνο.
Μεταξύ άλλων τους νενέκους των ποικίλων βαθμίδων, εκδοχών και αποχρώσεων τους διακρίνεις:
Από τους κατευνασμούς των Τουρκικών απειλών στο Αιγαίο, στη Θράκη και στην Κύπρο με αποτέλεσμα να χάνονται αυτά που προσφέρει το διεθνές δίκαιο στους νεοέλληνες.
Από την αποδοχή της «συνομοσπονδίας» στην Κύπρο.
Από την ετοιμότητα να αποσιωπούν εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες αρχίζοντας από το παιδομάζωμα του 1922, τα προγκρόμ του 1955 και στην Κύπρο το 1974.
Από τη μαζοχιστική ετοιμότητά τους αυτές τις κρατικά οργανωμένες εθνοκαθάρσεις των Τούρκων και τις γενοκτονίες να τα εξισώνουν με μεμονωμένα ατομικά εγκλήματα κάποιων σε πολεμικές περιστάσεις, και από τις ύβρεις κατά όποιου μιλήσει για αποτρεπτική στρατηγική κατά των τουρκικών απειλών και της τουρκικής βουλιμίας.
Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΚΡΑΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΚΡΑΤΟΣ. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι εν μέσω του 21ου αιώνα και ενώ το διεθνές σύστημα καθίσταται ολοένα και πιο ανταγωνιστικό και συγκρουσιακό, πολλοί νεοέλληνες δείχνουν να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, ενώ πολλοί άλλοι καταστέλλονται από τους κερδοσκόπους και τους τοκογλύφους συν βέβαια το αίμα του μέλλοντος, τη νέα γενιά δηλαδή που μεταναστεύει κατά εκατοντάδες χιλιάδες.
Διαλύονται βαθμιαία οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν σε Λευκωσία και Αθήνα για την υποτιθέμενη και μάλιστα εξασφαλισμένη έξωθεν υποστήριξη. Εταίροι (Ευρωπαίοι) και σύμμαχοι (Αμερικανοί) λαμβάνουν υπόψη τους πολύ σοβαρά την έμπρακτη απόφαση της Άγκυρας να διασφαλίσει αυτά που θεωρεί μείζονα συμφέροντά της στην Κύπρο και το Αιγαίο.
Η έμπρακτη «διακήρυξη» των τουρκικών θέσεων εκδηλώθηκε με τη βοήθεια του τουρκικού στόλου:
1. στα Ίμια με την επίδειξη ισχύος, και τον εμβολισμό ελληνικού πλοίου της ακτοφυλακής
2. στην Κύπρο με τη δέσμευση περιοχών για στρατιωτικές ασκήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ έτσι ώστε να παρεμποδιστεί η εξέλιξη των ερευνών
 Στην πρώτη περίπτωση (στα Ίμια) με την κορύφωση του επεισοδίου εμβολισμού του ελληνικού πλοίου η Άγκυρα επανέφερε/ υπενθύμισε τα συμφωνηθέντα του 1996. Τότε η κυβέρνηση Σημίτη με υπουργό εξωτερικών τον Πάγκαλο είχαν αποδεχτεί εγγράφως ότι στα Ίμια δεν θα υπάρχει οποιαδήποτε στρατιωτική παρουσία ή σημαίες, και τα πλοία θα απομακρυνθούν και δεν θα επιστρέψουν. Με άλλα λόγια, η Άγκυρα στην περίπτωση των Ιμίων, υπενθύμισε τα κέρδη της από την κρίση του 1996, που μετέτρεψαν ελληνικό έδαφος σε γκρίζα ζώνη!
Ανάλογη είναι η τακτική που ακολουθεί η Τουρκία και στην Κυπριακή ΑΟΖ καθώς με τη χρησιμοποίηση στρατιωτικών μέσων κατοχυρώνει αυτά που θεωρεί ως δικαιώματά της στην περιοχή, δηλαδή, απαγορεύει την εκμετάλλευσή τους από την Κυπριακή Δημοκρατία.
Αθήνα και Λευκωσία, προφανώς, έπραξαν τα δέοντα ενημερώνοντας εταίρους και συμμάχους. Ωστόσο, οι διαπιστώσεις από τις μέχρι τώρα επικοινωνίες είναι απογοητευτικές. Στην πράξη Ευρωπαίοι και Αμερικανοί δεν εμφανίζονται διατεθειμένοι να αμφισβητήσουν έμπρακτα την απόφαση της Τουρκίας να εμποδίσει τις έρευνες, κατ’ αρχήν στο οικόπεδο 3 της Κυπριακής ΑΟΖ (συμφερόντων της Ιταλικής ΕΝΙ), αλλά και στα Ίμια όπου προφανώς γνωρίζουν την «συμφωνία» Σιμίτη-Πάγκαλου με τους Τούρκους το 1996.
Η στάση των εταίρων και συμμάχων δημιουργεί ανησυχία στην Αθήνα καθώς η ελληνική κυβέρνηση έχει επενδύσει πολλά στην αναβάθμιση της ελληνοαμερικανικής στρατηγικής συνεργασίας. Μάλιστα, η ελληνική κυβέρνηση στο όνομα αυτής της αναβάθμισης θα καταβάλει κόστος (συμβιβασμός με την ΠΓΔΜ και ένταξη αυτής της χώρας στο ΝΑΤΟ) χωρίς ανταλλάγματα, όπως αποδεικνύεται...