Κι όμως τα στατιστικά στοιχεία αυτά αφορούν τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, την καθημερινότητά του, αλλά και την ίδια την προοπτική της χώρας.
Μια πρώτη παρατήρηση: Η υπερφορολόγηση δεν αποδίδει! Και φυσικά …με αυτή την διαπίστωση δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό! Υπάρχει μια καμπύλη, που έγινε γνωστή από τον αμερικανό οικονομολόγο Arthur Laffer, σύμφωνα με τον οποίο, ακόμη και καμπύλη με ανοδική κλίση, όταν φτάσει στο μέγιστο της φοροδοτικής ικανότητας αρχίζει να κατέρχεται. Λέγεται ότι ο Laffer τη σχεδίασε πρώτη φορά σε μια χαρτοπετσέτα ενός εστιατορίου για δυο συνεργάτες του προέδρου Νίξον, τους Ντικ Τσέινυ και Ντόναλντ Ράμσφελντ, που ως γνωστόν αργότερα έγιναν ο μεν πρώτος αντιπρόεδρος, ο δε δεύτερος υπουργός άμυνας αμερικανικών κυβερνήσεων!
Συνεπώς, αντί της υπερφορολόγησης, χρειάζεται μια ρεαλιστική πρόταση, λογική κυρίως, που θα επιτρέψει την οικονομία να κινηθεί και το κράτος να εισπράξει.
Δεύτερον, χωρίς ανάπτυξη, δηλαδή χωρίς αύξηση της πίτας του ΑΕΠ και δημιουργία θέσεων εργασίας, υπάρχει άραγε κάποια κυβερνητική πρόταση πώς τα 102 δις ληξιπρόθεσμων οφειλών πολιτών και επιχειρήσεων προς το κράτος δεν θα γίνουν αύριο 150 δις και την μεθεπομένη 300 δις; Και κάτι ακόμη: Όταν τα επιδόματα φτώχειας είναι περίπου το ίδιο χαμηλά, όσο περίπου και οι μισθοί, δεν αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση ότι από μόνο του αυτό συνιστά αντικίνητρο αναζήτησης εργασίας για τον πολίτη και συνεπώς αντικίνητρο ανάπτυξης;
Τρίτον, δυο στους τρεις φορολογούμενους πολίτες οφείλουν στην εφορία. Αυτό δεν συνιστά άραγε πρόβλημα αφενός μεν για τους δυο από τους τρεις φορολογούμενους και το κράτος, αλλά κυρίως για τον έναν από τους τρείς, που ακόμη έχει την δυνατότητα να πληρώνει, καλύπτοντας εκείνους που πραγματικά αδυνατούν αλλά και εκείνους που αρνούνται να συμβάλουν, στον απόηχο των κινημάτων «δεν πληρώνω»;
Τέταρτον, σε 1 εκατομμύριο πολίτες έχουν ασκηθεί αναγκαστικά μέτρα και άλλο 1,7 εκατομμύριο συμπολιτών μας απειλείται με κατασχέσεις κινητών και ακίνητων περιουσιακών στοιχείων! Τούτο αποτελεί από μόνο του τεράστιο πρόβλημα που υπονομεύει τα όποια αναπτυξιακά βήματα μπορούν να δρομολογηθούν. Επιπροσθέτως, παράγει μια δευτερογενή αδικία σε βάρος όλων εκείνων που αποπλήρωσαν ή συνεχίζουν με συνέπεια να αποπληρώνουν τα δάνειά τους και μάλιστα με όρους …προ κρίσης, αφού το άλλοθι των τραπεζών είναι ότι δεν μπορούν να προβούν σε ελαφρύνσεις εναρμονισμένες με την οικονομική συγκυρία, εξαιτίας των πολλών «κόκκινων δανείων». Έτσι οι ευσυνείδητοι καλύπτουν τα «σπασμένα» των υπολοίπων!
Από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι τα προβλήματα ενός πρώτου επιπέδου, αλυσιδωτά δημιουργούν αδικίες και συνθήκες «κοινωνικού αυτοματισμού». Στο δε σύνολό τους συνιστούν μια ιδιότυπη «παγίδα φτώχειας»!
Αν προσθέσει κανείς και την επιθετική ρητορική κατά των ξένων και ιδιωτικών επενδύσεων που παρακολουθούμε κατά καιρούς, τότε η εικόνα σκουραίνει ακόμη περισσότερο!
Μήπως μπροστά σε αυτή την κατάσταση περισσεύει ο διχαστικός πολιτικός λόγος, η στοχευμένα συνεχιζόμενη επιχείρηση «δολοφονίας χαρακτήρων», οι συμπλεγματικές συμπεριφορές και οι μικροκομματικές σκοπιμότητες;
Μήπως βρισκόμαστε ήδη στο «…και πέντε», για να σκύψουν πολιτικές και παραγωγικές δυνάμεις πάνω από το πρόβλημα και χωρίς σύνδρομα και ιδεοληψίες να σχεδιάσουν και να δρομολογήσουν λύσεις;
Βεβαίως, εκτός από τις ευθύνες του πολιτικού προσωπικού της χώρας, υπάρχουν και οι ευθύνες των πολιτών. Του «κυρίαρχου λαού». Όσο οι πολίτες ανεπίγνωστα επιλέγουν εύκολες λύσεις, με οδηγό το θυμικό αντί της λογικής, τόσο το vertigo θα αποδεικνύεται τρομακτικότερο. Διότι τελικά, οι εύκολες και ανεύθυνες λύσεις είναι σαν τον ορίζοντα. Όσο νομίζεις ότι τον πλησιάζεις, τόσο εκείνος απομακρύνεται.
* Του Λάζαρου Μακρή
