Η πραγματικότητα αυτή, θέλω να αναδύεται ζωντανή και δυναμική μέσα από τα βάθη της ψυχής του λαού της πόλης και να προσδιορίζει με σαφήνεια την πρόοδο ή μη των δημοτικών πραγμάτων της πόλης. Να γνωρίζει ο καθένας μας, να συγκρατεί και να διατηρεί μέσα του την κατάσταση του σεβασμού και τις εκτιμήσεις του προς όλους εκείνους που του προσφέρουν θετική υπηρεσία και τον υπηρετούν. Αυτός ο σεβασμός δεν αφήνει περιθώρια γα αποκλίσεις, παρανοήσεις και άλλου είδους εκτιμήσεις. Μόνο εμείς επιλέγουμε και καταξιώνουμε στη συνείδησή μας τον αγώνα και τον μόχθο των τοπικών αρχόντων που καταβάλλουν για χάρη μας.
Το δικαίωμά μου αυτό να κρίνω καλόπιστα τους τοπικούς μου άρχοντες και να υποβάλω κοινό πηγαίο ερώτημα προς αυτούς, το αντλώ, ως πολίτης αυτής της πόλης, δίχως να ελαχιστοποιώ τις δικές μου ευθύνες και υποχρεώσεις απέναντί της και να μεγιστοποιώ εκείνες των ανθρώπων που έχουν τη διαχείριση και την αναβάθμισή της. Νιώθω επιτακτικό το χρέος να καταθέσω υπεύθυνα ότι δεν παραλείπω ποτέ να ανταποκρίνομαι στις υποχρεώσεις μου απέναντι στο Δήμο και τους Οργανισμούς του. Τιμώ και σέβομαι τους εντιμότατους άρχοντες και τηρώ απαρέγκλιτα τις αποφάσεις που λαμβάνονται και αποσκοπούν στην ομαλή και εύρυθμη λειτουργία του.
Η θεμελιακή αυτή αρχή, που φθάνει σε μένα και σε κάθε άλλο δημότη, ως διδαχή και εντολή εκ μέρους του Δήμου, πιστεύω πως μου παρέχει το δικαίωμα της νομιμοποίησης να εκφράσω και να επισημάνω και τις δικές μου σκέψεις, απόψεις και ανησυχίες γύρω από τα πρόσωπα που είναι επικεφαλής αυτού και τον διοικούν. Η δική μου εξαγόρευση δεν έχει την έννοια της δημόσιας καταγγελίας. Απλά θέλω όσοι με ακούσουν, να ενστερνιστούν τις αγωνίες μου και τους προβληματισμούς μου και αν τους κρίνουν ορθούς και βασίμους να εντρυφήσουν πάνω σ΄αυτούς και να εκφραστούν και εκείνοι για το καλό της πόλης. Αυτό που μου δίνει το θάρρος και με καλύπτει στην επιλογή μου αυτή είναι ότι: θέλω να βλέπω την πόλη να είναι καθαρή. Όταν διέρχομαι από τα φρεάτια των υπονόμων ή βρίσκομαι σε κάποιο παρακείμενο χώρο αναψυχής, να μην αναγκάζομαι να εισπνέω τη δυσοσμία που αναδύεται απ’ αυτούς και καθιστά δύσκολες τις ώρες της παραμονής μου. Όταν βηματίζω στην παραποτάμια περιοχή να μη φοβούμαι, μήπως παρασυρθώ από κάποιο μηχανοκίνητο, ούτε μήπως στραπατσαριστεί το πρόσωπό μου από τα πισινά κάποιου τετράποδου. Θέλω να αντικρίζω το ποτάμι να είναι καθαρό και να μη εκχύνονται λύματα σ΄αυτό και τους ανθρώπους να πάψουν να υλοτομούν τα δένδρα του. Δεν ανέχομαι να βλέπω να κλωθογυρίζουν στους κεντρικούς δρόμους της πόλης ψευτοκατασκευασμένοι τυφλοί, χωλοί και ένα σωρό άλλου είδους επαίτες, αδίστακτοι και φορτικοί, πραγματικοί θεατρίνοι που μεταχειρίζονται κάθε είδους τεχνάσματα, προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους, που άλλοι τους υποδεικνύουν και τους καθοδηγούν.
Μια συνηθισμένη πρακτική, που προσδίδει αναξιοπρέπεια και ιδιοτέλεια σ΄αυτούς, που δεν ορρωδούν μπροστά σε τίποτε. Πραγματικοί «νταβατζήδες», που διαταράσσουν την ησυχία των πολιτών και μολύνουν το χώρο απ΄όπου περνούν. Καταθέτω ακόμα με πολύ πόνο ψυχής την οδυνηρή εμπειρία μου, που νοιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι σε κλειστό χώρο αναψυχής και αναγκάζομαι να εισπνέω και να εκπνέω τον καπνό, που αναδύεται από τα τσιγάρα των διπλανών μου. Η αντίδραση που εκσπάει ομόφωνα από μένα και τους ομοϊδεάτες μου είναι μία και μοναδική. Πού είναι ο Δήμος; Η Αστυνομία; Ο Εισαγγελέας; Σταχυολόγησα ορισμένα περιστατικά που φορτίζουν τον ανοικτό δημοτικό χώρο και προκαλούν αντιδράσεις και μελαγχολίες στις λαϊκές μάζες. Υπάρχουν και άλλα πολλά, που ο φιλόξενος χώρος δεν μου επιτρέπει να μνημονεύσω.
Προσπερνώντας με βιασύνη πολλά από τα δείγματα της εξουσιαστικής νοοτροπίας, θα σταματήσω αναγκαστικά σε ορισμένες αρρωστημένες καταστάσεις και θα μεταφέρω στη μνήμη των φίλων αναγνωστών μου, το κυκλοφοριακό πρόβλήμα και εκείνο των πεζοδρόμων. Θυμάμαι, πως κάθε δημοτική αρχή τα προβλήματα αυτά, τα είχε πρώτα στη λίστα των προτεραιοτήτων της. Καμία όμως δεν τα άγγιξε. Τα έσπρωξαν στη λήθη, με συνέπεια να υπάρχει αυτό το χάος, που καθημερινά παρατηρούμε και βιώνουμε. Το να αντιγράψει κανείς σελίδα-σελίδα τι γίνεται είναι αδύνατο. Χρόνια τώρα αυτή εδώ η εφημερίδα με το δημοσιογραφικό της προσωπικό, σε καθημερινή βάση, με άρθρα της, ρεπορτάζ, παραινέσεις, υποδείξεις, φωτογραφίες φωτογραφίζει και υποδεικνύει την ανωμαλία που υπάρχει πάνω στο θέμα αυτό. Επί πλέον φιλοξένησε στις στήλες της δεκάδες άρθρα συμπολιτών μας για το ίδιο πρόβλημα. Έχυσε πολλή μελάνη και τόνους χαρτιού να καλύψει το θέμα αυτό από κάθε άποψη. Πλην όμως οι υπεύθυνοι, κάτω από το βάρος των ντοκουμέντων που καταχωρήθηκαν στα φύλλα της δεν μπόρεσαν να εξαλείψουν το γεγονός της παρανομίας και το σλόγκαν των οδηγών «παρκάρω όπου γουστάρω», εξακολουθεί να βρίσκεται στην επικαιρότητα και να προκαλεί την κοινή γνώμη. Διερωτώμαι αν θα βρεθεί και εδώ κάποιος εισαγγελέας να κάνει αυτό που οι συνάδελφοι του έκαναν στην Κατερίνη και την Κοζάνη εδώ και χρόνια. Απλά εφάρμοσαν το νόμο και έτσι σταμάτησαν την ανομία των μηχανόβιων, που αναστάτωναν τις πόλεις αυτές με τους επικίνδυνους ελιγμούς, τις σούζες και τους εκκωφαντικούς θορύβους. Τους παρέπεμψαν στη δικαιοσύνη, αφού προηγουμένως κατέσχεσαν τα μηχανοκίνητά τους. Η ίδια κατάσταση και για τους πεζόδρομους. Προβλήθηκαν ως έργα αναβάθμισης της ζωής των πολιτών. Στην ουσία κατάντησαν έργα βασανισμού τούτων. Άλλαξαν μορφή, αφού η χρήση του μεγαλυτέρου τμήματος αυτών παραδόθηκε στα παρακείμενα καταστήματα και όχι στους πολίτες. Έγιναν κάθε είδους ασχήμιες πάνω σ΄αυτούς με την ανοχή του δήμου και της πολεοδομίας. ΄Έτσι αλλοιώθηκε και η μορφή της πόλης. Προς όφελος του δήμου και ορισμένων άλλων που τα οικονομούν άγρια. Είναι αυτονόητο, πως οι πολλές διαμαρτυρίες του κόσμου και τα αλυσιδωτά παράπονα για την αθλιότητα αυτή δεν συνεκίνησαν καμία δημοτική αρχή . Λυπούμαι που δεν έχω χώρο να εξαντλήσω το οδυνηρό μνημόνιο των αντιδράσεων των λαϊκών μαζών πάνω στο θέμα αυτό. ΄Όλα αυτά είναι λίγα . Επιλεγμένα από το σωρό. Αντιπροσωπευτικά να καταδείξουν την ανομία που επικρατεί στην πόλη. Η δημοτική αρχή, η Αστυνομία και η Εισαγγελία ας μεριμνήσουν να εφαρμοστεί ο νόμος με την ευθύνη που αναλογεί σε κάθε μία από τις αρχές αυτές για να βρει η πόλη την ησυχία και την γαλήνη της. Είναι καιρός πλέον να δοθεί τέρμα στην ανοχή και την ανομία.
Από τον Αθανάσιο Φώτο
* Ο Αθανάσιος Φώτος είναι επί τιμή δικηγόρος
