Και οι κυβερνώντες εξουσιαστές, για να τους «τυλίξουν» σε μια κόλα χαρτί – κατά τα κοινώς λεγόμενα – και να τους παρουσιάσουν στο λαό, σαν εχθρούς της πολιτείας και των λαϊκών συμφερόντων, επινοήθηκαν διάφορες κατηγορηματικές πλεκτάνες και σκευωρίες, που με μηχανορραφίες και ραδιουργίες, κατασκεύασαν και σκηνοθέτησαν ανάλογες κακουργηματικές ενέργειες και συνωμοτικές δολοπλοκίες, που στοιχειοθετούσαν εγκληματικές πράξεις, για να τους οδηγήσουν στη δικαιοσύνη και στη συνέχεια σ’ αυτή την καταδικαστική θανατική ποινή. Ή στα δεσμά της φυλακής, στη διαπόμπευση, στη στηλίτευση και κάθε άλλο κακό που θα μπορούσαν να κάνουν.
Ορισμένες τέτοιες ιστορικές στοχευόμενες πλανερές δίκες και καταδίκες της ανθρωπότητας, περιγράφουμε αποφθεγματικά και αναφέρουμε στο άρθρο μας αυτό, για να θυμίσουμε και να καταδείξουμε πως η Δημοκρατία λειτουργούσε και λειτουργεί γενικότερα στις κοινωνίες των λαών, από τότε που γεννήθηκε σ’ αυτό τον τόπο.
Ξεκινώντας από τη Δίκη -και καταδίκη- του Σωκράτη (469 – 399 π.Χ.) που τον οδήγησαν άδικα και αναίτια, με κατασκευασμένο, απατηλό και πλανερό κατηγορητήριο στο Λαϊκό δικαστήριο, των 501 ενόρκων και δικαστών, που αποφάσισε τη θανατική καταδίκη, με δηλητήριο, το κώνειο.
Να πάμε στη συνέχεια, στη Δίκη και στην καταδίκη του Ιησού Χριστού, που τον οδήγησαν με χίλιες δυο σκευωρίες και δολοπλοκίες στα φοβερά μαρτύρια και στο Γολγοθά, με τον θάνατο επάνω στο σταυρό. Προχωρώντας την αναφορά μας αυτή, να θυμίσουμε τη Δίκη και την καταδίκη της Ιωάννας της Λωρραίνης, που την οδήγησαν (1431) ζωντανή στην πυρά, με στημένο ψεύτικο και απατηλό κατηγορητήριο. Να επισημάνουμε τη Δίκη και την καταδίκη του Γαλιλαίου – Γαλιλέι (1564 – 1642) του μεγάλου Ιταλού φυσικού, μαθηματικού, αστρονόμου φιλόσοφου, που τον οδήγησαν στην Ιερά Εξέταση, για τη γνωστή ιστορική εκείνη ανακάλυψή του, ότι η γη κινείται. Να θυμίσουμε, τη Δίκη και την καταδίκη του Αλφρεντ Ντρέιφους, που συντάραξε τη Γαλλία, κατά την περίοδο (1894 – 1906) με το πολιτικοστρατιωτικό εκείνο πρωτόγνωρο σκάνδαλο κατασκοπίας, που τον οδήγησαν στο νησί του διαβόλου, πλανερά και άδικα. Και να φτάσουμε στη Δίκη και στην καταδίκη του Σάκκο και του Βιτσένττι, των δύο Άγγλων, φτωχών μεταναστών, απ’ την Αγγλία στη Βοστόνη της Αμερικής, τους οποίους στοχοποίησε η αστυνομία, τους συνέλαβε για τα αντικαπιταλιστικά τους φρονήματα και τους οδήγησε στη Δίκη και στην καταδίκη, και την εκτέλεση με την ηλεκτρική καρέκλα. Για να καταλήξουμε στη Δίκη και στην καταδίκη του Κάρολου Δαρβίνου, (1809 – 1882) του μεγάλου φυσικού, φιλόσοφου, που με το περίφημο έργο του «η γέννηση των ειδών» που περιγράφει την ανθρωπογέννηση και την εξέλιξή της, «Δίκη των πιθήκων» τον διαπόμπευσαν, τον στηλίτευσαν, καταδικάζοντας το έργο του, η πολιτεία και η εκκλησία. Και αφήσαμε τελευταίο στην αναφορά μας αυτή, τον Νίκο Μπελογιάννη (1915 – 1952) τον «μεγάλο κατάσκοπο και προδότη της χώρας μας», σύμφωνα με το κατασκευασμένο κατηγορητήριο της κρατικής ασφάλειας πληροφοριών και της τότε αστυνομίας των Αθηνών που τον οδήγησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα – υπό το φως των προβολέων των αυτοκινήτων – και μάλιστα ημέρα Κυριακή, όπου εκτελέσεις δεν γινόταν.
Αναφέρουμε μερικές μόνο επιγραμματικά, από τις αμέτρητες ιστορικές Δίκες και καταδίκες, που είναι οι γνωστότερες ίσως στους περισσότερους αναγνώστες μας , κάνοντας μια μακριά διαδρομή στην «παγκόσμια ιστορική αδικία», με αφετηρία την Αθήνα του 5ου αι. π. Χ., ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορικής αλήθειας, όπου βλέπουμε τα φοβερά ντοκουμέντα, να στηλιτεύουν την ανάμιξη της πολιτικής καταχρηστικά στη Δικαιοσύνη, καταπατώντας το Δίκαιο και την Αλήθεια, για να βγάλουν απ’ τη μέση ανεπιθύμητα πρόσωπα, με την ωμή πολιτική δολοφονία, που γίνονταν, με την απατηλή σκηνοθεσία της «Κυβερνητικής Δικαιοσύνης» του κάθε τόπου και της κάθε χώρας.
Πολλοί αυταρχικοί δυνάστες εξουσιαστές, της εκτελεστικής εξουσίας, υπουργοί, πρωθυπουργοί, πρόεδροι, θεωρούνε συχνά τον εαυτό τους Σολομώντα, χωρίς να σκέφτονται, πως η ιστορία κάποια μέρα θα τους βάλει δίπλα στο Νέρωνα.
Η τακτική αυτή, που αποβλέπει σε κάποια ταξικά συμφέροντα ή στην εξόντωση του ιδεολογικού αντίπαλου, όχι μόνο σωματικά άλλα και ηθικά, με κατασκευασμένες ψεύτικες δίκες και καταδίκες, είναι πανάρχαια. Ανέκαθεν προσπαθούσαν οι αντιπρόσωποι της κάθε εξουσίας, εκτελεστικής και δικαστικής, να εμφανίσουν τους αντίπαλους εχθρούς τους, ως κοινούς εγκληματίες, ως συνωμότες, ως συμμάχους του διαβόλου και κακούργους. Έτσι, χρησιμοποιούσανε τη Δικαιοσύνη (όπως και στις μέρες μας – πολλές φορές) σαν εκτελεστικό όργανο της αυθαιρεσίας – αυτό μας διδάσκει η πολιτική και θρησκευτική ιστορία.
Με αθέμιτα μέσα και τρόπους απατηλούς πάντοτε, οι εξουσιαστικές κυβερνητικές δυνάμεις, εξαπατούσαν την κοινή λαϊκή γνώμη και τον ευκολόπιστο και πάντα προδομένο λαό, χρησιμοποιώντας τη Δικαιοσύνη και τον δικαστικό σώμα, και πετυχαίνανε τα κατασκευασμένα και σκηνοθετημένα εγκληματικά τους σχέδια, για να βγάλουνε από τη μέση τους ευφυέστατους, φιλόσοφους, λαοπρόβλητους και προοδευτικούς ανθρώπους, που με την προσφορά τους, είχαν έναν πάντα στόχο και σκοπό, να αποδείξουνε την πραγματική αλήθεια και τα Δίκια των λαών, αξιοκρατικά.
Από τον Δημήτρη Τσικούρα
* Ο Δημήτρης Τσικούρας είναι λογοτέχνης
