Ως προς τις ρυθμίσεις του εδαφικού καθεστώτος της Δωδεκανήσου που, κατείχε τότε η Ιταλία, η Ιταλοτουρκική σύμβαση της 4ης Ιανουαρίου 1932, για τον καθορισμό των χωρικών υδάτων μεταξύ του Καστελόριζου και της Ασιατικής ακτής, υπήρξε καθοριστικής σημασίας. Με τη σύμβαση αυτή καθορίζονταν τα νησιά, οι νησίδες και οι βράχοι που, βρίσκονταν από τις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής των χωρικών υδάτων. Σε εκτέλεση της σύμβασης αυτής η Ιταλία και η Τουρκία υπέγραψαν διμερή πρωτόκολλο (28 Δεκεμβρίου 1932) «περαιτέρω καθορισμού του εναπομείναντος τμήματος των Ιταλοτουρκικών θαλασσίων συνόρων». Το πρωτόκολλο αυτό αναφέρει τα στίγματα της οριοθέτησης των Ιταλοτουρκικών θαλάσσιων συνόρων. Σε αυτά τα Ίμια φέρονται ότι ανήκουν στην Ιταλία και επομένως σήμερα στην Ελλάδα, ως διαδόχου της Ιταλίας χώρα, για τα Δωδεκάνησα.
Η Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947 συμπεριλάμβανε με το άρθρο 14 την παραχώρηση της Δωδεκανήσου που, ανήκε μέχρι τότε στην Ιταλία, στην Ελλάδα βάσει του καθεστώτος που, προέκυψε από τις Ιταλοτουρκικές συμφωνίες του 1932.
Σε επίσημη έκδοση χαρτών του Υπουργείου Άμυνας της Τουρκίας του 1994, οι δύο αυτές νησίδες που, αναγράφονται σε αυτούς (χάρτες) αναφέρονται ως Ελληνικές «Limnia». Αμέσως μετά ένα χρόνο μετά την κρίση των Ιμίων του 1996 και συγκεκριμένα αρχάς του 1997, οι χάρτες αυτοί επανεκδόθηκαν με μοναδική αλλαγή την αντικατάσταση του «N.Limnia», με τουρκική ονομασία «Kardak ad». Επομένως τη χρείαν άλλων μαρτύρων επ’ αυτού έχουμε; Και εδώ η Τουρκία δείχνει την κακοπιστία της και τις αρπακτικές της διαθέσεις σε βάρος της χώρας μας.
Η Τουρκία σήμερα προσπαθεί με διάφορες νομικίστικες ερμηνείες ότι, δεν υπήρξε συμβαλλόμενο μέλος της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947, και ως εκ τούτου δεν αναγνωρίζει την εγκυρότητα αυτής μη αποδεχόμενη έτσι, τη διεθνή πρακτική περί διαδοχής της κληρονομιάς υπό των διαδόχων Κρατών. Δηλαδή ότι ίσχυε για την Ιταλία με τις διμερείς συμβάσεις του 1932, ισχύει σήμερα και για την Ελλάδα. Τα Ίμια απέχουν από τις ασιατικές ακτές 3,5 ναυτικά μίλια και επομένως βάσει του άρθρου 12 της Συνθήκης της Λωζάνης ανήκουν στηχΧώρα μας, όπως το ίδιο περιλαμβάνεται επίσης επαναλαμβάνω και στις διμερείς Ιταλοτουρκικές συμφωνίες του 1932.
Την Τουρκία επειδή η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 όσο και οι Ιταλοτουρκικές συμβάσεις του 1932 και το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών του Μοντέγο Μπέϊ (Τζαμάικα) του 1982 δικαιώνουν απολύτως τη χώρα μας στο Αιγαίο, προσπαθεί όμως με την στρατιωτική ισχύ που, όντως διαθέτει να επιβάλλει στη χώρα μας, εκβιαστικά τη μοιρασιά του Αιγαίου και όσο περνάει ο καιρός γίνεται περισσότερο απαιτητική και ακόμα περισσότερο προκλητική και επομένως θα πρέπει και εμείς ως λαός να μάθουμε να ζούμε σε αυτό το εχθρικό περιβάλλον και να προσαρμοστούμε σε τούτο, προετοιμαζόμενοι για παν ενδεχόμενο. Ακόμα και με πόλεμο. Δυστυχώς δεν έχουμε και δεν μας μένει καμία απολύτως άλλη επιλογή.
Στη διεθνή σκηνή δεν αρκεί να έχεις το δίκαιο με το μέρος σου, όπως στην προκειμένη περίπτωση εμείς αλλά θα πρέπει συγχρόνως και να μπορείς να το επιβάλλεις κιόλας. Οι μέχρι τώρα συζητήσεις που, γίνονται εδώ και σαράντα και πλέον χρόνια για τη επίλυση του Κυπριακού επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές (Στάση ΗΠΑ - Μεγάλης Βρετανίας - Ρωσίας - ΟΗΕ).
Τελικά οι Τούρκοι είναι αυτοί που, είναι και δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να αλλάξουν. Εμείς όμως τι κάνουμε;
* Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα σμήναρχο ε.α.
