Λες κι εμείς δεν θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε μια ημέρα πριν τη γιορτή των Αγίων Ακύλα και Πρισκίλλης! Αλλά όπως φαίνεται τα ξενόφερτα μας δελεάζουν περισσότερο.
Τα ζαχαροπλαστεία και τα ανθοπωλεία γεμάτα, από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Όλοι έβγαιναν από μέσα με γλυκά σε σχήμα καρδιάς και διάφορες καρδούλες κολλημένες στο περιτύλιγμά τους, με ανθοδέσμες κατακόκκινες που ευωδίαζαν τα τριαντάφυλλα και πολύ κέφι. Αγκαλιές, φιλιά καταμεσής του δρόμου, γέλια, χαρές, ευχές και ευτυχία.
Αλλά η Αθηνά, μόνη και άκεφη, διέσχιζε μια κεντρική οδό της πόλης. Δεν είχε κανέναν προορισμό. Έτσι βγήκε απ' το σπίτι γιατί την έπνιγαν οι τέσσερις τοίχοι και αισθανόταν κάπως. Οι γονείς της είχαν φύγει πρωί-πρωί για τη δουλειά, δημόσιοι υπάλληλοι ήταν και οι δύο.
Πριν λίγο καιρό χώρισε με το σύντροφό της, που ήταν δύο χρόνια μαζί και θαρρείς ο κόσμος γκρεμίστηκε. Δεν υπήρχαν μαλώματα, διαφωνίες, ζήλειες, που όλα αυτά συμβαίνουν σε πολλά ζευγάρια. Εδώ ήταν κάτι άλλο. Εκείνος θα έφευγε για σπουδές στο εξωτερικό και εύρισκαν πως η απόσταση θα τους χώριζε έτσι κι αλλιώς, αφού εκείνη σπούδαζε στην Ελλάδα.
Χωρίς πολλή σκέψη και με πόνο ψυχής, πήραν αυτή την απόφαση. Ο καιρός θα δείξει αν έκαναν το σωστό και αν η λαϊκή ρήση... «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται» είχε εδώ εφαρμογή.
Πέρασε ένας χρόνος και κάτι, αλλά το μυαλό της Αθηνάς ήταν κολλημένο στο Νίκο- αυτό ήταν το όνομά του. - Οι φίλοι της την παρότρυναν να συνεχίσει τη ζωή της, μα εκείνη παρόλο που όλο αυτό το έβλεπε λογικό, δεν μπορούσε να το κάνει.
Η λογική και η καρδιά διαφωνούν τις περισσότερες φορές και ακολουθεί μια πάλη στο εσωτερικό του ανθρώπου, αλλά σ' αυτές τις περιπτώσεις ηττημένη βγαίνει η λογική...
Περιπλανήθηκε μέσα στην πόλη, εκείνη την ημέρα της γιορτής των ερωτευμένων έτσι άσκοπα, για πολλή ώρα και ύστερα μπήκε σε μια καφετέρια. Ήταν κατάμεστη, αλλά βρήκε ένα τραπεζάκι σε μια γωνιά... Άδειασε την ύπαρξή της σε μια καρέκλα και παρήγγειλε έναν καφέ, μόλις πλησίασε ο σερβιτόρος. Κοιτάζοντας έξω απ' τη τζαμαρία... χωρίς να βλέπει και ν' ακούει αφέθηκε στις σκέψεις της. Πού να βρισκόταν άραγε ο Νίκος εκείνη τη στιγμή και τι να σκεφτόταν! Τη θυμόταν άραγε καθόλου ή την είχε ξεχάσει εντελώς και ίσως είχε κάνει κάποια καινούργια σχέση, εκεί στην ξένη χώρα!
Εκείνη η καφετέρια της θύμιζε πολλά. Εκεί περνούσαν με το Νίκο τις ελεύθερες ώρες τους, μόνοι ή με παρέα και ιδίως εκείνη την ημέρα στη γιορτή των ερωτευμένων. Εκεί αντάλλαζαν όρκους αιώνιας αγάπης. Έκαναν όνειρα, για οικογένεια, για παιδιά - και ήθελε κολλά εκείνος γιατί ήταν μοναχοπαίδι και του έλλειπαν τ αδέλφια - για ευτυχισμένη ζωή μια και όλα πήγαιναν καλά στη σχέση τους.
Οι γονείς της που γνώριζαν αυτή τη σχέση και την ενέκριναν, στενοχωρήθηκαν όταν τους ανακοίνωσε η Αθηνά ότι χώρισε. Όμως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, μιας και αυτή ήταν η απόφαση των παιδιών.
Η Αθηνά ήταν ένα ωραίο κορίτσι, ψηλό μελαχρινό με τέλειες αναλογίες και έναν υπέροχο χαρακτήρα. Ήταν ένα κορίτσι της εποχής, χωρίς ακραίες συμπεριφορές και ...ξεσαλώματα.
Κάπως έτσι ήταν κι ο Νίκος, ψηλός αρρενωπός, με ανεπανάληπτο χιούμορ. Ταίριαζαν οι δυο τους, λες και είχαν γεννηθεί ο ένας για τον άλλον. Όλοι ζήλευαν αυτή την αρμονική σχέση και όλοι έπεσαν απ' τα ...σύννεφα όταν κυκλοφόρησε ο χωρισμός τους.
Όλα αυτά περνούσαν εκείνη την ώρα απ' το μυαλό της ενώ έπινε τον καφέ, εκεί στην καφετέρια. Κοίταξε το ρολόι, ήταν σχεδόν μεσημέρι. Δεν ήθελε να σηκωθεί, δεν ήθελε να πάει στο σπίτι της και να παίξει πάλι θέατρο στους γονείς της. Μήνες τώρα παρίστανε την αδιάφορη για τα περασμένα και έδειχνε χαρούμενη, ενώ μέσα της ήταν αλλιώς. Ένιωθε ένα κενό, κου προσπαθούσε μάταια να το γεμίσει χωρίς να τα καταφέρνει. Πήρε το κεφάλι στα χέρια της, πονούσε φοβερά. Ο σερβιτόρος την πλησίασε και της άφησε ένα ποτήρι νερό. «Έχετε κάτι...;» Της είπε διακριτικά. «Όχι... όχι, καλά είμαι ευχαριστώ».
Έβγαλε το πορτοφόλι άφησε ένα νόμισμα στο τραπεζάκι και ετοιμάστηκε να σηκωθεί... Αλλά εκείνη τη στιγμή ένας νεαρός φάνηκε στην πόρτα. Έψαξε με τη ματιά του όλον το χώρο και ...ύστερα η ματιά του στάθηκε στην Αθηνά.
Η Αθηνά ταράχτηκε, άρχισε να τρέμει... Μα αυτός ήταν ο Νίκος! Την πλησίασε... έπεσε στην αγκαλιά του, χωρίς να πει λέξη. Την έσφιξε κάνω του, τους πήραν τα δάκρυα. Έπειτα εκείνος μίλησε.
«Έλα αγάπη μου, δεν χάνεται τόσο εύκολα ένας τόσο δυνατός έρωτας, σκούπισε τα μάτια σου κι ας συνεχίσουμε τη ζωή μας. Ας την πιάσουμε από κει κου την αφήσαμε. Αυτός ο ...γιαλαντζί χωρισμός πες πως δεν έγινε ποτέ...
Από την Καλλίτσα Γκουράβα - Δικτά
