Και επειδή οι απόψεις για τις εκδρομές διίστανται και δεν είναι ξεκάθαρο, τι θα ισχύσει με το ωράριο μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, καταθέτω και τη δική μου άποψη επ’ αυτών.
Aλήθεια, κ. Υπουργέ, ήταν λόγος αυτός, που επικαλεσθήκατε, στην προσπάθειά σας να βελτιώσετε τις συνθήκες πραγματοποίησης των πενθήμερων εκδρομών, αποφασίζοντας απλά και μόνο να αποφεύγονται ως τόποι προορισμού χώρες του εξωτερικού, με τη δικαιολογία ότι, λόγω κρίσης, ορισμένοι μαθητές και οι γονείς τους αδυνατούν να ανταποκριθούν στο βάρος των οικονομικών υποχρεώσεων, που αυτές συνεπάγονται; Τι λαϊκισμός είναι αυτός; Δεν γνωρίζετε ή δεν σας είπαν οι σύμβουλοί σας, ότι αρκετοί μαθητές απέχουν απ’ αυτές, είτε γιατί δίνουν προτεραιότητα στο διάβασμα ενόψει πανελληνίων εξετάσεων, είτε γιατί σε πολλές περιπτώσεις, όταν αυτές πραγματοποιούνται με προορισμό περιοχές στο εσωτερικό της χώρας, κοστίζουν περισσότερο απ’ ό,τι στο εξωτερικό; Ας λέγατε, τουλάχιστον, ότι πήρατε αυτή την απόφαση, για να στηριχθεί η ελληνική αγορά και η εθνική οικονομία, που αντιμετωπίζει του κόσμου τα προβλήματα• πιο πειστικός θα ήσασταν.
Δεν γνωρίζετε, επίσης, ότι, σε κάποια σχολεία δεν πραγματοποιούνται οι πενθήμερες, γιατί οι μαθητές δεν μπορούν να εξασφαλίσουν καθηγητές-συνοδούς και, στην προσπάθειά τους να τα καταφέρουν, προσφεύγουν σε καταλήψεις, προκειμένου να εκβιάσουν καταστάσεις αναστατώνοντας τα σχολεία τους; Πότε, επιτέλους, θα μπει ένα τέρμα σ’ όλα αυτά και στα όσα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των εκδρομών, που κάνουν πολλούς καθηγητές να μη θέλουν να συνοδεύουν, καίτοι γνωρίζουν, πολύ καλά, ότι, χρόνια τώρα, αυτές αποτελούν μαγευτικό όνειρο των αποφοίτων; Μην ξεχνάτε, ότι η ευθύνη, που αναλαμβάνουν ως συνοδοί σε συνδυασμό με τη ζωηράδα και τις παραξενιές των εφήβων, είναι τόσο μεγάλη, ώστε, αν συμβεί κάτι σοβαρό, μπορεί να κλείσουν, ακόμα, και τα σπίτια τους, όπως και συνέβη στο παρελθόν.
Και κάτι, ακόμα, για τους φτωχούς και άπορους μαθητές. Eπί χούντας οι, αποδεδειγμένα, άποροι φοιτητές επιδοτούνταν με ένα σεβαστό ποσό, προκειμένου, όταν ήταν επί πτυχίω, να είναι σε θέση να λάβουν μέρος σε πολυήμερη εκδρομή στο εξωτερικό μαζί με τους εύπορους. Ας αντιγράψει ο κ. Υπουργός αυτό το μέτρο και για τις εκδρομές των μαθητών. Να είναι σίγουρος, πως δε θα τον κατηγορήσει κανείς• απεναντίας, μάλιστα. Οπωσδήποτε, όμως, αν επιθυμεί, πραγματικά, ν’ αφήσει το αποτύπωμά του στην εκπαίδευση, πρέπει να συνειδητοποιήσει, ότι το δημόσιο σχολείο δε χρειάζεται, πλέον, άλλες συνηθισμένες λαϊκίστικες και βαρύγδουπες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, αλλά νοικοκύρεμα και κοινό νου, οι δε σχολικές εκδρομές, είτε λέγονται περίπατοι, είτε ημερήσιες, είτε πενθήμερες πρέπει, συνολικά, να επανεξετασθούν και να τεθούν σε άλλη βάση.
Όσον αφορά, τώρα, το υποχρεωτικό ωράριο παραμονής των καθηγητών στο σχολείο, έχει δίκαιο ο Υπουργός, όταν υποστηρίζει, ότι παραμένει το ίδιο και δεν αλλάζει. Δε λέει, όμως, όλη την αλήθεια και, ως γνωστόν, η μισή αλήθεια ισοδυναμεί με ψέμα. Όντως, λοιπόν• στο νόμο 1566 του 1985 υπάρχει διάταξη, που προβλέπει για τους καθηγητές, ότι πρέπει να παραμένουν, καθημερινά, στο σχολείο για ένα εξάωρο, ανεξάρτητα απ’ το διδακτικό τους ωράριο, που είναι μικρότερο. Επί υπουργίας, όμως, Γ. Παπανδρέου, του νεότερου, στο Παιδείας [1988-1989] και ύστερα από απεργιακό αγώνα οι καθηγητές κατάφεραν να σταλεί στα σχολεία εγκύκλιος, σύμφωνα με την οποία, για να παραμένουν κάποιοι καθηγητές στο σχολείο πέραν του διδακτικού τους ωραρίου, όφειλαν οι διευθυντές των σχολείων να τους αναθέτουν συγκεκριμένες εργασίες από την προηγούμενη μέρα και για λόγους ευνόητους.
Η ρύθμιση αυτή έγινε δεκτή απ’ τον, τότε, Υπουργό, γιατί, όντως, δεν υπήρχαν ή δεν επαρκούσαν υποδομές και χώροι κατάλληλοι στα σχολεία, όπως ισχυρίζονταν οι καθηγητές, προκειμένου σ’ αυτούς να μελετούν και να προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, να διορθώνουν εκθέσεις και διαγωνίσματα και, γενικώς, δεν υπήρχαν συνθήκες κατάλληλες για την παραμονή τους. Ως εκ τούτου, από τότε μέχρι σήμερα και παρά την ύπαρξη του σχετικού νόμου, μετά τη λήξη του διδακτικού τους ωραρίου οι καθηγητές, εφόσον το επιθυμούσαν και δεν τους είχαν ανατεθεί εργασίες απ’ την προηγούμενη μέρα, απομακρύνονταν, δικαιολογημένα, απ’ τα σχολεία τους.
Και όχι μόνο αυτό• εκμεταλλευόμενοι οι καθηγητές, μεθ’ υπερβολής θα έλεγα, την κατάσταση, ακόμα και οι εφημερίες τους ρυθμίζονταν με βάση το πρόγραμμα του διδακτικού τους ωραρίου, και, αρκετές φορές, οι συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων, παρότι έπρεπε να γίνονται εκτός του εξαώρου ή επταώρου, πραγματοποιούνταν μέσα σ’ αυτό και σε βάρος της διδασκαλίας των μαθημάτων. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, με ευθύνη και της πολιτικής και της συνδικαλιστικής ηγεσίας των καθηγητών, ουσιαστικά, η νομοθετική διάταξη του 1985 είχε, εδώ και δεκαετίες, καταντήσει, στην πράξη, ανενεργή.
Και επειδή δεν γνωρίζουμε, πώς θα πολιτευθεί, τελικά, ο κ. Υπουργός από τούδε και στο εξής, αν, δηλαδή, θα δώσει εντολή να εφαρμόζεται, αποκλειστικά και μόνο, η νέα νομοθετική διάταξη, που θέλει τους καθηγητές, καθημερινά, να παραμένουν επί ένα εξάωρο στο σχολείο, υπάρχουν-δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, ή θα ακολουθήσει και πάλι διευκρινιστική εγκύκλιος σαν αυτή, που προανέφερα, μια που οι υπάρχουσες σχολικές συνθήκες συνεχίζουν, σε πολλές περιπτώσεις, να μην είναι κατάλληλες, έχει δίκαιο και ο Υπουργός, όταν υποστηρίζει απ’ τη μεριά του, ότι το ωράριο των καθηγητών παραμένει το ίδιο, και οι καθηγητές, που διαμαρτύρονται, ότι με το πολυνομοσχέδιο αυξήθηκε το ωράριο παραμονής τους στο σχολείο.
Γι’ αυτό και θα πρέπει, άμεσα, ο κ. Υπουργός να το διευκρινίσει και να σταματήσει να ψαρεύει σε θολά νερά.
Από τον Κώστα Γιαννούλα
