Για να δικαιολογήσει, όμως, την άποψή του αυτή, έφθασε στο σημείο, ανάμεσα στα άλλα, να υποστηρίζει σε συνεντεύξεις του, ότι γενιές ολόκληρες των Σκοπιανών μεγάλωσαν μαθαίνοντας, ότι είναι Μακεδόνες και, γι’ αυτό, δεν μπορούν να ξεριζώσουν εύκολα, αυτό το πράγμα. Και το να δεχθούν, λέει, την ονομασία «Νέα Μακεδονία», όπως προτείνει ο ίδιος, είναι πολύ μεγάλη υποχώρηση γι’ αυτούς. Και όχι μόνο αυτό• προειδοποιεί και, εμμέσως πλην σαφώς, απειλεί, ότι, αν επιχειρηθεί να οργανωθούν και πάλι συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη, όπως παλιότερα, όχι μόνο δε θα συμμετάσχει, αλλά και θα τα αποδοκιμάσει δημοσίως, γιατί πιστεύει, ότι, έτσι, υπηρετεί τα συμφέροντα της πόλης και των δημοτών του.
Μ’ αφορμή, λοιπόν, τη στάση του αυτή και όσων άλλων σκέφτονται κατά τον ίδιο τρόπο, ρωτάω. Αν για τους Σκοπιανούς είναι πολύ μεγάλη υποχώρηση η αποδοχή του ονόματος «Νέα Μακεδονία», ένας τέτοιος συμβιβασμός εκ μέρους μας, που επί αιώνες, ως λαός, γαλουχηθήκαμε με τα κατορθώματα του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και με αδιάψευστες μαρτυρίες ταυτισθήκαμε μαζί τους, τί λογής είναι; Παρότι Έλληνας και Μακεδόνας, δεν αντιλαμβάνεται ο κ. Μπουτάρης το μέγεθος της διαφοράς και τις συνέπειες, που μπορεί να έχει, μεσοπρόθεσμα ή, πολύ περισσότερο, μακροπρόθεσμα, η αποδοχή ενός τέτοιου ονόματος για το μέλλον του τόπου και των επόμενων γενιών, και μάλιστα με τη θέλησή μας;
Αλήθεια• πόσες εκπτώσεις και πόσους επώδυνους συμβιβασμούς θα πρέπει να κάνει, ακόμα, η πατρίδα μας, τάχα για το καλό της; Μήπως θα πρέπει, χάριν της καλής γειτονίας, να συμβιβαστούμε και με τις αξιώσεις και άλλων προς βορρά και προς ανατολάς γειτονικών κρατών, που δεν ξέρουν, τί ζητούν, για να ηρεμήσουν; Μήπως, δηλαδή, πρέπει να θυσιάσουμε κι άλλο κομμάτι της Ηπείρου και να το παραχωρήσουμε στους Αλβανούς, αφού πιστεύουν, πως τους ανήκει, και αυτό, επί δεκαετίες, μαθαίνουν, ή να εγκαταλείψουμε, ακόμα, τη μισή Κύπρο και να δεχθούμε την αναθεώρηση της συνθήκης της Λωζάννης, με ό,τι αυτή συνεπάγεται για τη Θράκη και κάποια απ’ τα νησιά του Αιγαίου, κάνοντας το κέφι των Τούρκων για τον ίδιο λόγο; Δεν μας φθάνουν τόσοι άλλοι επώδυνοι συμβιβασμοί, που κάναμε στο παρελθόν και, τώρα τελευταία, τα ταπεινωτικά μνημόνια, που κατέστησαν τη χώρα μας, για πολλά χρόνια ακόμη, φόρω υποτελή στους δανειστές και δυνάστες μας; Μήπως, τελικά, ο κ. Μπουτάρης τελεί σε διατεταγμένη υπηρεσία και, για να βοηθήσει την κατάσταση, ανέλαβε να παίξει τον άχαρο ρόλο του λαγού;
Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, τη δυσκολία του εγχειρήματος, να τα βρούμε με τους Σκοπιανούς, αλλά ας μην ξεχνάμε, ότι αυτοί έχουν την ανάγκη μας, αφού και από εμάς εξαρτάται η είσοδός τους στο Ν.Α.Τ.Ο. και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που θέλουν, διακαώς, να μπουν. Ως εκ τούτου, γιατί να δεχθούμε εμείς, αδιαμαρτύρητα μάλιστα, μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο συμβιβασμό απ’ ό,τι οι Σκοπιανοί και γιατί τέτοια η εμμονή τους σε ονομασία, που να περιέχει τη λέξη Μακεδονία, αφού υπάρχουν τόσες άλλες, που τους ταιριάζουν γάντι; Επί πλέον, δε θα πρέπει η αρνητική εμπειρία του χθες, να μας είναι οδηγός για το αύριο και το μέλλον της πατρίδος μας;
Αλλά και αν, ακόμη, η επιθυμία των Σκοπιανών ταυτίζεται μ’ αυτή της διεθνούς κοινότητας με προεξάρχοντες τους Αμερικανούς και το Διευθυντήριο της Ε.Ε., που δεν αντιλήφθηκαν, μέχρι σήμερα, τί σημαίνει για τον Έλληνα η Μακεδονία,- και φταίμε εμείς γι’ αυτό-, γιατί δεν μας το επιβάλλουν, όπως έκαναν και με τα μνημόνια, καταργώντας, έστω, το βέτο και παίρνοντας απόφαση κατά πλειοψηφία; Πρέπει, σώνει και καλά, να γίνουμε αυτόχειρες συνυπογράφοντας κάτι, που μπορεί, κάποτε, να μας βγει σε κακό, αφού ο κόσμος αλλάζει, πλέον, με γρήγορους ρυθμούς; Άλλωστε, κακά τα ψέματα, είναι προτιμότερο, σε κάποιες περιπτώσεις, να σε εξαναγκάζουν, παρά να συναποφασίζεις για κάτι βλαπτικό, αφού, στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει μια πιθανότητα να βρεις, κάποτε, το δίκαιό σου, ενώ στη δεύτερη ποτέ.
Θέλω να πιστεύω, ότι ανάλογες σκέψεις κάνουν και πολλοί άλλοι Έλληνες, της Κυβέρνησης και του κ. Γ. Μπουτάρη μη εξαιρουμένου. Ποιό θα είναι, τελικά, το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, δεν το γνωρίζουμε και θέλω να πιστεύω, επίσης, ότι θα γίνει εκ μέρους της ελληνικής πλευράς το καλύτερο δυνατόν. Για να συμβεί, όμως, αυτό, πρέπει ο λαός να μην παραμείνει απαθής και να μην αποδεχθεί από τον καναπέ τις όποιες αποφάσεις, αλλά να διατρανώσει τις επιθυμίες του, με όποιο τρόπο μπορεί, προκειμένου να ενισχύσει την κυβερνητική προσπάθεια, κατά τη διάρκεια της διαπραγματευτικής διαδικασίας, για καλύτερη λύση. Προειλημμένες αποφάσεις, όμως, και, μάλιστα, επιζήμιες για τη χώρα, σε αίθουσες κλειστές και με πλήρη μυστικότητα ερήμην του λαού ούτε δημοκρατικές είναι, ούτε βιώσιμες.
Ας σταματήσει, γι’ αυτό, ο κ. Μπουτάρης, που αντιλαμβάνεται με το δικό του τρόπο το συμφέρον της πόλης του, να παίζει το ρόλο του λαγού προετοιμάζοντας το έδαφος, για όσα επίκεινται, κι ας αφήσει να ασκούν την εξωτερική πολιτική τα εντεταλμένα όργανα της Πολιτείας, ακούγοντας τη φωνή και τις ανησυχίες του λαού. Στο κάτω-κάτω της γραφής, γιατί ν΄ ακούσουμε τις δικές του συστάσεις και όχι αυτές του κ. Μίκη Θεοδωράκη και της Εκκλησίας μας;
* Από τον Κώστα Γιαννούλα
