Και δεν εννοώ τους κυβερνώντες μόνο, που έχουν και το γενικό πρόσταγμα αυτή τη χρονική περίοδο. Αλλά μιλώ για ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της χώρας και δη και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ετοιμάζεται (ενδεχομένως) να διαδεχθεί την κυβέρνηση...
ΥΠΑΡΧΕΙ κανείς που να μην άκουσε στην παρέα το γνωστό "ανάθεμα" απελπισίας, "ποιοι μωρέ από δαύτους μπορούν να χειριστούν μια κατάσταση πολεμικής απειλής; Μπορεί κανείς να τους εμπιστευθεί στα μεγάλα εθνικά θέματα; Εδώ ένα κοινωνικό μέρισμα δεν κατάφεραν δίκαια να μοιράσουν σε Έλληνες που το είχαν ανάγκη, μέχρι και οι πρόσφυγες γελούν, θα λύσουν τα θέματα με Τουρκία και Σκόπια;".
ΣΑΦΩΣ και με ενοχλεί αυτός ο σχολιασμός. Μην βιαστεί κανείς να πει το αντίθετο. Όπως βεβαίως και τον κάθε Έλληνα πολίτη, αλλά δυστυχώς η κοινή γνώμη δεν πρέπει να αναζητά κρυψώνες για να προσπεράσει την αλήθεια. Το πολιτικό προσωπικό σήμερα απέχει παρασάγγας από εκείνο του παρελθόντος και οι διαφορές συνίστανται στα θέματα που έχουν σχέση με το κύρος, τη διεθνή αναγνώριση, τις γνώσεις και την πολιτική αξιοπρέπεια. Και οι περισσότεροι από τους παλιούς, διέθεταν τα περισσότερα από αυτά.
ΑΛΛΑΞΑΝ πολλά πράγματα όμως στο επίπεδο της διεθνούς εξωτερικής διπλωματίας, από τότε που οι αρχηγοί των κρατών και οι πρωθυπουργοί, κάθονταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων να βρουν λύσεις στα θέματα που χωρίζουν τους λαούς τους. Τους υπολόγιζαν τους πολίτες που εκπροσωπούσαν. Υπήρξαν πιο σοβαροί και αποφασιστικοί, με βαρύτητα και σαφήνεια προέτασσαν τις θέσεις τους, σωστές ή λάθος, οι αντίπαλοι πάντως τους σέβονταν. Απαντούσαν με σοβαρότητα στις προκλήσεις και διαπραγματεύονταν κατά πρόσωπο όχι όπως τώρα συμβαίνει. Να κάνουν εξωτερική πολιτική και διπλωματία μέσω... τουίτερ! Να φοβάσαι μην ξεκινήσει καμία σύρραξη από κάποιον... τσαμπουκά στο διαδίκτυο! Πολιτικές συμπεριφορές ανθρώπων που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες ολόκληρων λαών, όμοιες με εκείνες των πιτσιρικάδων της γειτονιάς που καβγάδιζαν για τις ποδοσφαιρικές τους προτιμήσεις. Διαδικτυακό φαινόμενο πολιτικού ξεπεσμού που μετά τις εσωτερικές διαστάσεις έλαβε και εξωτερικές!
ΤΙ να υποθέσει κανείς για τις τελευταίες προκλήσεις της Τουρκίας; Ότι έχεις ως χώρα να διαπραγματευτείς με υπουργούς, που σε απειλούν από το φέισμπουκ και το τουίτερ πως δεν θα σου αφήσουν έδαφος να προστατεύσεις; Είναι δυνατόν να συμβαίνουν τόσο πρόχειρα και απίστευτα πράγματα σε επίπεδο διμερών σχέσεων σε χώρες υποτίθεται με πολιτισμό; Ποια τύχη θα μπορούσε να είχε το κεφάλαιο "εξομάλυνση σχέσεων" μεταξύ των χωρών; Αλλά δυστυχώς, το επίπεδο των σημερινών πολιτικών ανδρών είναι τόσο χαμηλό που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει εάν με επικοινωνία λογικής μπορούν πλέον να διευθετηθούν εθνικά ζητήματα. Και όποιος πει ότι δεν ανησυχεί και πως αισθάνεται ασφάλεια να χειρίζονται τα εθνικά μας θέματα χέρια ανώριμων και άπειρων πολιτικών, απλώς ψεύδεται.
