Σε μια δίκαιη και όμορφη κοινωνία οι νόμοι δεν χρειάζεται να είναι περίπλοκοι για να μπερδεύουν τους πολίτες, οι νόμοι είναι απλοί και λίγοι, γιατί απλές και λίγες είναι και οι αξίες που προστατεύουν. Στην ουτοπία του κ. Κοντονή η υποχρεωτικότητα της διαμεσολάβησης θα αποφορτίσει τα δικαστήρια και θα εμπεδώσει τη συνεννόηση μεταξύ των πολιτών και το άλλοθι της υποχρεωτικότητας είναι η απροθυμία των πολιτών να προσφύγουν στη διαμεσολάβηση, ενώ έχει θεσπιστεί εδώ και 7 χρόνια. Έτσι η εθνική οδός της Δικαιοσύνης, ενώ πάσχει από κτίρια, υλικοτεχνική υποδομή, σε προσωπικό και οργανικές θέσεις δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων ενώ οι προηγούμενες κυβερνήσεις αντί διοδίων θεσπίσαν παράβολα και fast truck ρυθμίσεις θνησιγενείς που δεν στοχεύουν στα χρόνια και δομικά προβλήματα της Δικαιοσύνης ήρθε ο νυν Υπουργός να οργανώσει τις εναλλακτικές οδούς αυξάνοντας και εκεί το κόστος και οδηγώντας την κύρια ύλη του αστικού δικαίου από τους παράδρομους.
Αντί να συνομιλήσει με το δικηγορικό σώμα, αφουγκράστηκε το σώμα δια των δυο δικηγόρων της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής, αντί να θέσει τη βάσανο της διαβούλευσης την σύντμησε χρονικά και ανένδοτος παρέδωσε το πόνημα στο πολυνομοσχέδιο. Προφανώς ο μύθος του πατέρα δικηγόρου που ο γιος του έκλεισε την υπόθεση και τον μάλωσε λέγοντας του ότι με αυτή την υπόθεση τον σπούδασε, θα ταλανίζει τη κοινωνία, παραγνωρίζοντας τον κομβικό ρόλο του δικηγόρου στο οικογενειακό δίκαιο, αλλά και την ευθύνη του στις μεγάλες υποθέσεις, όπου συμφέρον είναι η υπόθεση να κλείσει γοργά και ανέξοδα προς το συμφέρον και των μερών, αλλά και των νομικών συμβούλων. Έτσι επέβαλε σε βάρος των πολιτών πρόσθετο κόστος με πρόσχημα την ειρήνευση και εμβόλισε την νομική ύλη προσπαθώντας να νεωτερίσει την ελληνική κοινωνία ώστε οι διαφορές να επιλύονται και από άλλα επαγγέλματα, ανοίγοντας πεδίο δόξης λαμπρό για εταιρίες διαμεσολάβησης, όπου το φασόν θα θριαμβολογήσει σε βάρος της ποιότητας. Ο μέσος συνετός δικηγόρος, ακόμα και αν έχει καταρτιστεί ως διαπιστευμένος διαμεσολαβητής γνωρίζει ότι η απεξάρτηση από τη δικαιοσύνη γίνεται όταν ο ίδιος ο χρήστης το επιθυμεί. Ο κ. Κοντονής δεν το γνωρίζει και επέβαλε τη δική του άποψη.
Στο 17ο αιώνα, όταν η Ευρώπη ταλανίζονταν από πολέμους ένας Λουδοβίκος απαγόρευσε στους εγγράμματους στρατιώτες να συντάσσουν υπομνήματα για άλλους και όποιος έκανε την αποτρόπαια αυτή πράξη απαγχονίζονταν και δίπλα του κρεμούσαν ένα σκύλο. Η τέχνη της δικηγορίας ωρίμασε και τα Κράτη θεώρησαν σημαντική τη συμβολή των δικηγόρων στη προστασία των πολιτών και θωράκισαν το επάγγελμα του δικηγόρου με τον όρο λειτούργημα. Ο υπερπληθωρισμός επέβαλε το νόμο της αγοράς στο επάγγελμα του δικηγόρου και ήρθε η Πολιτεία να αυξήσει το κόστος και να εξαργυρώνει την επιλογή της ειρηνικής οδού τροφοδοτώντας την «επιχειρηματικότητα». Σε καθεστώς χρεοκοπίας, με τους αναρίθμητους πολίτες να προσφεύγουν στη νομική βοήθεια και στον αυτεπάγγελτο διορισμό δικηγόρων πρέπει να θυμηθούμε και να θυμίσουμε στο κ. Κοντονή τα λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ότι δεν είναι δυνατόν να είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για κάποιους ανθρώπους και να μην είσαι υπέρ της δικαιοσύνης για όλους τους ανθρώπους.
Του Ιωάννη Χ. Γιαγλάρα, νομικού
